Η ώρα της αλήθειας (;) ή Ζητείται ελπίς

‘…να λυπάστε το έθνος που είναι μεστό σε δοξασίες και κενό από θρησκεία… να λυπάστε το έθνος που ενδύεται ρούχα που δεν έχει υφάνει μόνο του, που τρώει ψωμί από σιτάρι που δεν θέρισε το ίδιο και πίνει κρασί που δεν έστυψε σε δικά του πατητήρια…  να λυπάστε το έθνος που διασπάται σε θραύσματα και κάθε θραύσμα του αυτοαποκαλεί έθνος τον εαυτό του…’, Ο Προφήτης και ο Κήπος του Προφήτη, Χαλίλ Γκιμπράν

Ζούμε μια ιστορική στιγμή. Πριν από λίγες μέρες ο ελληνικός λαός ψήφισε σε μια στιγμή που η κοινωνία στην πραγματικότητα καταρρέει, παρασέρνοντας το παρηκμασμένο πολιτικό σύστημα, το οποίο αδυνατεί

να βρει διέξοδο, με αποτέλεσμα να βρισκόμαστε μπροστά σε νέες εκλογές. Οι εκλογές αυτές θα σηματοδοτήσουν μια νέα ιστορική φάση για τη χώρα, η οποία θα οδηγήσει στην ελπίδα και τη διέξοδο από την κρίση ή την απογοήτευση και την καταστροφή. Οι πολίτες αυτή τη φορά θα πάρουν την μεγάλη και τελική απόφαση για το μέλλον της χώρας. Άλλος χρόνος δεν υπάρχει.

Φυσικά, οι επιλογές των πολιτών και πάλι θα βασισθούν στα βιώματα, στις καταβολές, και στην ιδεολογία του καθενός. Αλλ΄ όμως, για να είναι οι επιλογές αυτές  τεκμηριωμένες και ώριμες, είναι απαραίτητο και χρήσιμο να υπάρξουν κάποια προφανή(;) συμπεράσματα από την πορεία της χώρας τα τελευταία -τουλάχιστον- χρόνια, τα αποτελέσματα των προηγούμενων εκλογών, την άκαρπη διαδικασία των διερευνητικών εντολών και τις σημερινές θέσεις των κομμάτων. Δηλαδή, θα πρέπει να αναδειχθούν ορισμένες αλήθειες, όσο πικρές και αν είναι, να επισημανθούν αντιφάσεις, αλλά και να διατυπωθούν κρίσιμα ερωτήματα για τους πολίτες, τα κόμματα, την Ευρώπη.

Ως ένας απλός πολίτης, αλλά και ως εκπαιδευτικός που έχω την υποχρέωση να ‘απολογούμαι’ συνεχώς απέναντι στους νέους, αποτυπώνω δημόσια τις σκέψεις μου και τα ερωτήματά μου ως συνεισφορά στη δημόσια συζήτηση για το μέλλον της χώρας μας:

Στις τελευταίες εκλογές οι ΠΟΛΙΤΕΣ ψήφισαν με οργή, αγανάκτηση και απόγνωση λόγω της συνεχιζόμενης δραματικής οικονομικής πραγματικότητας, παρά με νηφάλια εκτίμηση των γεγονότων και αξιολόγηση των προτάσεων των κομμάτων για τη διακυβέρνηση της χώρας. Γιατί πώς αλλιώς μπορεί να δικαιολογηθεί o κατακερματισμός του εκλογικού σώματος και η διάλυση του πολιτικού σκηνικού με ακραίες επιλογές;

Μέχρι πρόσφατα πολλοί (ιδιαίτερα εκτός παλαιού δικομματισμού) υποστήριζαν ότι σημαντικό μέρος του κοινωνικού ακροατηρίου των κομμάτων του πρώην δικομματισμού δεν είχε ξεκάθαρα ιδεολογικά κίνητρα για τις επιλογές του, αλλά αντίθετα αυτές οι επιλογές είχαν κίνητρα στενού ατομικού συμφέροντος (ελπίδα ή  συναλλαγή για διορισμό, για πλουτισμό, για στενά συντεχνιακά και άλλα προνόμια κλπ.) που καλλιεργήθηκαν, ενισχύθηκαν  και χρησιμοποιήθηκαν από τις ηγεσίες αυτών των κομμάτων.

Αν τα προηγούμενα έχουν βάση, τότε πώς ψήφισε στις πρόσφατες εκλογές αυτό το μέχρι πρότινος ‘εκπαιδευμένο από τον δικομματισμό’ μέρος του εκλογικού σώματος που τώρα τιμώρησε τον παλαιό δικομματισμό; Μήπως γιατί έπαψε αυτός ο δικομματισμός να (μπορεί να) ‘δίνει’; Επανε