Η Ρωσία του Πούτιν: Από την αναγκαία σταθερότητα στην επιτακτική αλλαγή

Οι προεδρικές εκλογές επιβεβαίωσαν την κυριαρχία του Πούτιν. Ακόμη και αν δεχτούμε τις αιτιάσεις της αντιπολίτευσης για εκτεταμένη νοθεία (ενδεικτικά σε μία περιοχή του ρωσικού Καυκάσου φέρεται να ψήφισε το 107% επί του εκλογικού καταλόγου!) και παρά τη δεδομένη υπερπροβολή και προστασία του από τα Μέσα, η ποιότητα των ανθυποψηφίων του αποτελεί την ισχυρότερη ένδειξη της επικράτησής του σε επίπεδο προσώπων. Πράγματι, αν ψάξουμε στην αντιπολίτευση θα δυσκολευτούμε να βρούμε ένα ηγέτη που δεν είναι φθαρμένος

ή διαφθαρμένος, που έχει μία ολοκληρωμένη προοδευτική πρόταση ή μπορεί να συσπειρώσει τις «αντι-πουτινικές» δυνάμεις, που έχει το χάρισμα να εμπνεύσει μία κατά βάση συντηρητική κοινωνία ή δεν κινείται στις παρυφές του εθνικισμού και του λαϊκισμού.

Παρότι η αδυναμία ανάδειξης ενός αντιπάλου δέους στον Πούτιν, προφανώς είναι προϊόν συστηματικής υπονόμευσης οποιασδήποτε προσωπικότητας επιχείρησε να υψώσει το ανάστημά της, ο πολιτικός που θα κοιτάξει τον Πούτιν στα μάτια αυτή τη στιγμή απλά δεν υπάρχει. Μόνο τυχαίο δεν είναι ότι ακόμη και οι αντιφρονούντες που κατακλύζουν τους δρόμους της Μόσχας διακατέχονται από αντί-θεση στον νέο πρόεδρο και τις πρακτικές του, χωρίς, πάντως, κοινή θέση για την επόμενη μέρα και πολύ περισσότερο χωρίς ηγέτη, με αποτέλεσμα ένας blogger να αποτελεί την εμβληματική μορφή.

Πόσο εύκολο είναι, όμως, να βρεθεί ο αντί-Πούτιν; Και ποιές από τις διάσπαρτες ιδέες της αντιπολίτευσης θα αγκαλιάσει ώστε να δημιουργήσει την αναγκαία κοινωνική μάζα αμφισβήτησης του επί μία 12ετία κατεστημένου;

Ο Πούτιν, με μαεστρία οφείλω να ομολογήσω, έχει κατορθώσει να καλλιεργήσει την εικόνα του εθνικού ηγέτη. Αυτού που δεν εγκλωβίζεται σε δόγματα και εμμονές, δεν περιορίζεται από ιδεολογίες, αλλά προτάσσει το εθνικό συμφέρον. Χάριν του οποίου μπορεί ακόμη και να συμμαχήσει με το διάβολο-πάντα, όμως, για την αποτελεσματική προάσπιση των συμφερόντων της Ρωσίας. Συνέπεια αυτού, όποιοι αντιτίθενται στην πολιτική του, περίπου ταυτόχρονα να αποκτούν τη ρετσινιά του μειοδότη είτε να θεωρούνται υπηρέτες ξένων συμφερόντων. Ο Πούτιν διασφαλίζει την εθνική ενότητα και την κοινωνική συνοχή. Αυτοί, λοιπόν, που τον αμφισβητούν, δεν έχουν ως στόχο τις απόψεις/ιδέες του, που είναι εχέγγυο για το εθνική παλιγγενεσία, αλλά σκοπεύουν στην ανατροπή του εκ του πονηρού, ώστε να κυριαρχήσει η αστάθεια και η αβεβαιότητα.

Οι δε μέθοδοι και πρακτικές, παρότι αμφιλεγόμενες κυρίως για τους παρατηρητές του εξωτερικού, αποσκοπούν στην πάση θυσία κατοχύρωση της αναγκαίας (για τη ψυχοσύνθεση των ρώσων πολιτών και επιθυμητής) σταθερότητας. Και δη περίπου μία δεκαετία μετά το χάος της χαμένης περιόδου Γιέλτσιν, αλλά και σήμερα σε μία συγκυρία παγκόσμιας ανασφάλειας. Αντί, λοιπόν, επικίνδυνων για τη χώρα πειραματισμών, οι Ρώσοι πολίτες επέλεξαν τη “σίγουρη” συνταγή. Αν και εσχάτως όχι τόσο πετυχημένη, αφού ο μονοδιάστατος χαρακτήρας της οικονομίας με την εξάρτηση από τις διεθνείς τιμές του πετρελαίου σημαίνει ότι η “περήφανη” Ρωσία του Πούτιν δεν κρατ