Η σοκολάτα, τα ΖΑΡΑ, τα μπουχάρα και όλα τα σκλαβοπάζαρα του πλανήτη!

Ο τίτλος της ταινίας και του βιβλίου « Φράουλες και αίμα » – o oποίος χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον αυτές τις μέρες από τον Τύπο και τα ΜΜΕ με αφορμή το φρικαλέο σκηνικό που έχει στηθεί εδώ και χρόνια στη Μανωλάδα – προήλθε από μια απαξιωτική δήλωση του πρύτανη του Πανεπιστημίου Κολούμπια για τη συμμετοχή των φοιτητών στις διοικητικής φύσης αποφάσεις του Πανεπιστημίου, κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων το 1968, οι οποίες κατέληξαν σε σφοδρές συγκρούσεις με

την αστυνομία . Ο πρύτανης είχε υποστηρίξει για την εξέγερση του Κολούμπια, που έγινε σύμβολο της γενιάς του Μάη του ΄68 , ότι οι φοιτητές μπορούν να εκφέρουν μόνο ασήμαντες προσωπικές γνώμες όπως αν τους αρέσει ή όχι η γεύση της φράουλας!

Η γεύση της φράουλας, λοιπόν – για να εκφέρω και εγώ την ασήμαντη προσωπική μου γνώμη- δεν είναι πια η ίδια.

Ξεκίνησε να φθίνει όταν οι ίδιοι οι καλλιεργητές παραδέχτηκαν ότι χρησιμοποιούν ορμόνες για γρήγορο καρποδέσιμο ώστε αρχές Μαρτίου αυτό το θεόσταλτο , από μόνο του τέλειο , δώρο του πλανήτη Γη να διατεθεί στην αγορά . Να δώσει τη γεύση της πρώιμης άνοιξης στους εξαντλημένους από τον χειμώνα πολίτες του Βορείου Ημισφαιρίου και να αποφέρει σημαντικό κέρδος στους καλλιεργητές και τους ενδιάμεσους εμπόρους έως ότου εμφανιστούν στις λαϊκές αγορές οι ανταγωνιστές , τα ζουμερά φρούτα του καλοκαιριού .

Θυμάμαι την αξέχαστη Μαλβίνα Κάραλη , που πρόλαβε τις φράουλες χωρίς το αίμα των εργατών της Μανωλάδας , να γράφει ότι κορόιδευε το διαιτολόγο της και έχανε κιλά όχι ακολουθώντας τις συμβουλές του , αλλά τρώγοντας φράουλες και πίνοντας σαμπάνια .

Ηδονικοί συνδυασμοί που χάθηκαν όταν ο ουρανίσκος σταμάτησε να στέλνει μηνύματα ευχαρίστησης στον εγκέφαλο . Ξέραμε πια ότι χιλιάδες ξένοι εργάτες από το Μπαγκλαντές , το Πακιστάν και τις Ινδίες συνωστίζονται σε παραπήγματα , για τα οποία πληρώνουν κιόλας κάποια λίγα ευρώ , προστατεύονται από τη βροχή και το κρύο με μουσαμάδες , μένουν νηστικοί και δουλεύουν απλήρωτοι . Αυτό ήταν γνωστό στις τοπικές αρχές , στους βουλευτές της περιφέρειας και στην αστυνομία . Οι επιστάτες , με τα κυνηγητικά όπλα , θύμισαν σε όλους μας τους αντίστοιχους κακούς στο Django… Μόνο που δεν καβαλούσαν άλογα αλλά τζίπ και μερσεντές. Ο Django – για όσους δεν είδαν την ταινία- από σκλάβος με αλυσίδες που σερνόταν στη λάσπη, στην πρώτη σκηνή της ταινίας, έγινε κυρίαρχος τους παιχνιδιού στις φυτείες του Μισισίπι. Στην τελευταία σκηνή, μάλιστα, τους καθάρισε όλους κάτω από τον ήχο του σπαγγέτι σάουντρακ.

Θα μου πείτε, πολύ ακραίο και ανατρεπτικό. Αυτά δε γίνονται. Δε γίνεται να βρεις ένα τρελό αντιρατσιστή, λευκό, που για δικούς του λόγους σε επιβάλει ως πρωτοπαλίκαρό του καβάλα στο άλογο, κάτι που ήταν αδιανόητο για τους σκλάβους… Γι ‘ αυτή τη ρόκ ανατροπή, άλλωστε, μας αρέσει ο Ταραντίνο…

Το ιστορικό φόντο της ταινίας παρέπεμπε γύρω στο 1850. Οι πολιτείες των βαμβακοφυτειών είχαν κηρύξει πτώχευση – όπως μας θυμίζει σε άρθρο του ο Γιάννης Βαρουφάκης. Μισισίπι , Aλαμπάμα, το Iλινόις ήταν πια έρμαιο των Άγγλων τραπεζιτών που έβλεπαν να χάνουν τα δάνεια τους. Εστειλαν – λοιπόν με την άδεια των αμερικανικών αρχών – το βρετανικό ναυτικό στις πτωχευμένες χώρες του νότου , να επιβάλουν το δίκαιο του δανειστή. (Κάτι από τα Μνημόνια και το αναγκαστικό ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας μας θυμίζουν όλα αυτά , αλλά ας μη το περιπλέξουμε προς ώρας).

Οι Άγγλοι συνειδητοποίησαν ότι το μόνο περιουσιακό στοιχείο που είχαν να κατασχέσουν έναντι δανεικών και ομολόγων ήταν οι μαύροι δούλοι των βαμβακοφυτειών. Η δουλεία, όμως, είχε απαγορευτεί στη Βρετανία! Το αποτέλεσμα ήταν οι Άγγλοι να πουλήσουν σε ντόπιους δουλεμπόρους, βεβαίως σε εξευτελιστικές τιμές, το δικαίωμα να «κατάσχουν» δούλους, των οποίων τα αφεντικά χρώσταγαν στις τράπεζες. Η βία εναντίον των μαύρων σκλάβων κορυφώθηκε όταν οι ΗΠΑ εισήλθαν σε μεγάλη οικονομική κρίση .

Ηταν αναμενόμενο και η Μαφία της Μανωλάδας να ασκήσει εντονότερη βία , από τη στιγμή που κήρυξε στάση πληρωμών εξαιτίας της έλλειψης ρευστότητας στην αγορά . Δάνεια δε χορηγούνται , προφανώς οι μεσάζοντες δεν πληρώνουν στην ώρα τους, ο τζίρος έχει μειωθεί, όπως και το κέρδος.

Και οι εξαθλιωμένοι μετανάστες διωγμένοι από τα αυταρχικά καθεστώτα τους, χρεωμένοι στις πολυεθνικές, πεινασμένοι από τις λεηλασίες, έφθασαν έως τη δυτική Πελοπόννησο – όσοι δεν πέθαναν από τις κακουχίες διασχίζοντας τα σύνορα – να αντιμετωπίσουν κάτι που ξέρουν από την ημέρα που γεννήθηκαν. Την ωμή βία και το ρατσισμό.

Πολλοί πρότειναν να μποϋκοτάρουμε τις φράουλες. Σωστή αντίδραση. Είναι κάτι κι αυτό από το να κοιτάμε απλώς τα δελτία ειδήσεων και να σχολιάζουμε με τους διπλανούς μας .

Η αλήθεια, όμως, είναι ότι θάπρεπε να απέχουμε από πολλά καταναλωτικά προϊόντα, τα οποία παράγονται με το αίμα όχι μόνο εργατών σκλάβων αλλά και παιδιών.

Στην Αφρική χρησιμοποιούνται παιδιά-σκλάβοι για τη συγκομιδή του κακάο και το εκπληκτικό είναι ότι πολλά αυτά δεν έχουν δοκιμάσει ποτέ σοκολάτα
(και κάποια δε γνωρίζουν ούτε τη λέξη).

Τα ΖΑΡΑ, που τα «σηκώνουμε» στην κυριολεξία στην Ευρώπη ,τώρα που δεν ψωνίζουμε πια επώνυμες ετικέτες, ράβονται σε παράνομα εργοστάσια στη Βραζιλία από ανθρώπους που δουλεύουν 18 ώρες την ημέρα .

Τα μπορντοροδοκόκκινα χαλιά της κ. Μοιραράκη , κατασκευάζονται από σκλάβους παιδιά. Το 1997 περίπου 2,2 εκατομμύρια ανήλικοι εργάζονταν παράνομα σε εργοστάσια, φτιάχνοντας χαλιά και πατάκια στην Ινδία, στο Νεπάλ και στο Πακιστάν.

Το περιοδικό «΄Esquire ” αναρωτιόταν πριν λίγο καιρό στο εξώφυλλό του αν υπάρχουν, όντως, περισσότεροι σκλάβοι στον κόσμο σήμερα από οποιαδήποτε άλλη στιγμή της ιστορίας;

Και μη μου πείτε ότι με τα Μνημόνια , τις ανατροπές στην αγορά εργασίας και τις μειώσεις μισθών, και εμείς οσονούπω σύγχρονοι σκλάβοι θα καταντήσουμε ;

Όχι, δεν είναι το ίδιο!