Κυνήγησε αυτό που αγαπάς, κάποια στιγμή θα έρθει…

Στέκονταν εκεί. Ή, μάλλον, δεν στέκονταν. Κινούνταν ευθύγραμμα. Με ορμή. Σαν ένα γιγάντιο μελίσσι που περνάει, χτυπάει τα φτερά του και σε κάνει να το προσέξεις. Πολύχρωμο. Έντονο. Ευτυχισμένο. Γεμάτο ενέργεια.

Βράδυ Παρασκευής. Λίγο πριν από την είσοδο κεντρικής αρτηρίας για το Χαλάνδρι, εκατοντάδες ποδήλατα, ποδηλάτες, αγόρια και κορίτσια, έκαναν αισθητή την παρουσία τους.

Κουδούνια για ευαίσθητα αυτιά, καλάθια, πολύχρωμα κράνη, κορδέλες να κρέμονται από τα τιμόνια, και πεντάλ που έδειχναν να αστράφτουν. Ένας, μάλιστα, είχε σφηνώσει μια αξιοζήλευτη φωτογραφική μηχανή στο κράνος

του, για να απαθανατίζει τις στιγμές. Κι ένας άλλος είχε ποδήλατο κίτρινο, ίσως προς το μουσταρδί, που στο πλάι είχε θήκη -καρότσι για συνεπιβάτη, όπως εκείνες οι παλιές μαύρες, μοχθηρές BMW της κατοχής.

Κι εκεί, χωρίς καμία βία, χωρίς κανένα σπασμένο μάρμαρο, χωρίς τα ΜΑΤ να τους περιμένουν –μόνο ένα περιπολικό της τροχαίας τους συνόδευε- κατάφεραν (όπως κάθε φορά) να κάνουν την ηχηρή τους διαδήλωση, και να περάσουν στα αυτιά μας μια δήλωση:

Κάνε αυτό που αγαπάς, και αυτό δε θα σ’ αφήσει χωρίς ανταμοιβή. Κάνε αυτό που αγαπάς και κυνήγησέ το. Κάποια στιγμή θα έρθει.

Γιατί αυτοί, τουλάχιστον, έχουν κάτι δικό τους.

Πώς το λεγε ο Μακεδόνας; «Το ποδήλατό μου ήταν πάντοτε δικό μου και με πήγαινε πολύ μακριά…». Έτσι κι αυτοί.

Ποδηλατάδες μιας άλλης εποχής, κόντρα στο ρεύμα, μας θυμίζουν σε μια άκυρη στιγμή, ενός άκυρου βραδιού Παρασκευής, ότι υπάρχει και η διασκεδαστική πλευρά της ζωής. Το ποδήλατο. Η ορθοπεταλιά.

Κάπου σ’ ένα τοίχο στα Εξάρχεια είχα συγκρατήσει ότι «η αλήθεια μας είναι τα παιδικά μας χρόνι». Οι μνήμες μας. Και υπάρχει καλύτερο σουβενίρ για τα παιδικά μας χρόνια, από το απόλυτο σύμβολο εκείνης της εποχής; Το ποδήλατο;

Ποιος ξέρει. Ίσως, αν μέσα μας πολλοί λειτουργούσαμε περισσότερο με τη ρομαντική παιδικότητα εκείνης της εποχής, και λιγότερο με τη σοβαροφάνεια ετούτης –της γκρίζας- εποχής, ίσως τα πράγματα να ήταν λίγο πιο αισιόδοξα.

Κι ας έβριζαν οι οδηγοί ακριβών SUV γιατί είχαν να πάνε κάπου. Κι ας «κατέβαζαν καντήλια και εξαπτέρυγα» μαινόμενοι οι ομορφονιοί στα τιμόνια, και οι προσεγμένες –και στραβομουτσουνιασμένες- κυρίες δίπλα τους.

Κι ας κάναμε 10 λεπτά παραπάνω να γυρίσουμε σπίτι, μετά από μια μεγάλη μέρα στη δουλειά. Κι ας χάσαμε και δυο φανάρια επιπλέον.

Ε και; Ίσως κατά βάθος, θα θέλαμε –ή θα έπρεπε να θέλαμε- να σμίξουμε μαζί τους.