Κύριε Τσίπρα, με εκβιασμό & τσαμπούκα στους ευρωπαίους θα πορευτείτε;

Στο επίκεντρο της μετεκλογικής συζήτησης έχει βρεθεί η σημαντική θέση της Χρυσής Αυγής και των Ανεξάρτητων Ελλήνων του Καμμένου, αλλά και, κυρίως, η στάση και οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα. Όχι, βεβαίως, επειδή το ποσοστό του 17% είναι από μόνο του τόσο εντυπωσιακό, όσο για το μεγάλο δίλημμα που κατά τη γνώμη μου τίθεται σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες με ευρωπαϊκό προσανατολισμό – κοινώς σε όλες τις χώρες που δεν θέλουν να είναι απομονωμένες και δρουν με βάση διεθνείς συνθήκες και συμφωνίες. Το δίλημμα έχει να κάνει με τον ίδιο το σεβασμό των θεσμών και, σε τελική ανάλυση, με τον αυτοσεβασμό –  ατομικό και συλλογικό.

Πράγματι, η χτεσινή συνέντευξη του κ. Τσίπρα έβαλε ευθέως σε αμφισβήτηση την έννοια της διαπραγμάτευσης και ανέδειξε τον εκβιασμό και τον τσαμπουκά ως πολιτικό εργαλείο. Είπε ο κ. Τσίπρας: «Το Μνημόνιο τελείωσε». Και συνέχισε διευκρινίζοντας ότι θα διαπραγματευτεί γενικώς με τους ευρωπαίους ηγέτες το πλαίσιο ανάπτυξης της Ευρώπης. Και έκανε σαφές πως πιστεύει ότι οι Ευρωπαίοι θα συνεχίσουν να πληρώνουν τις δόσεις της δανειακής σύμβασης, παρότι εμείς δεν θα την υλοποιούμε, απλώς επειδή θα φοβούνται τις επιπτώσεις που αυτό θα έχει για τις άλλες χώρες του ευρωπαϊκού νότου! Το επιχείρημα είναι διπλά καινοφανές:

Αφενός, καμία σύμβαση δεν «τελειώνει». Καταγγέλλεται. Όσο και αν προσπαθεί να θολώσει τα νερά ο κ. Τσίπρας, δεν μπορεί παρά να εννοεί ένα από τα δύο: είτε ότι θα καταγγείλει τη δανειακή σύμβαση, είτε ότι δεν θα την καταγγείλει μεν, αλλά και δεν θα την εφαρμόζει. Και στις δύο περιπτώσεις, όμως, ο αντισυμβαλλόμενος απαλλάσσεται των υποχρεώσεών του! Δηλαδή, οι δανειστές της χώρας δεν θα έχουν καμία υποχρέωση να συνεχίζουν να καταβάλλουν τις δόσεις του δανείου. Μάλιστα, θα έχουν και δικαίωμα σε αποζημίωση, ζητώντας πίσω ό,τι έχουν δώσει μέχρι τώρα, και με τον νόμιμο τόκο (όχι τον συμβατικό που στον κ. Τσίπρα φαίνεται τοκογλυφικός, αλλά τον νόμιμο).

Αφετέρου όμως, ο κ. Τσίπρας δεν πτοείται: Ισχυρίζεται ότι, είτε χωρίς σύμβαση είτε με σύμβαση η οποία όμως δεν θα δεσμεύει την κυβέρνησή του (τώρα αυτό πώς γίνεται μόνο κάποιος που βλέπει την πολιτική σαν τσόχα μπορεί να μας το εξηγήσει), δηλαδή ενώ ο κ. Τσίπρας θα τζογάρει, οι άλλοι θα πάνε πάσο και θα πληρώνουν! Δεν υπάρχει άλλη εκδοχή γι’ αυτόν (ενώ για οποιονδήποτε νοήμονα άνθρωπο αυτή θα ήταν η μόνη αδύνατη εκδοχή) και επομένως μπορεί να δηλώνει, μπλοφάροντας, ότι επιθυμεί να παραμείνει η χώρα στην Ευρωζώνη!

Συγχρόνως η αλαζονεία του κ. Τσίπρα μεγαλώνει, θεωρώντας όλους τους άλλους υπηρέτες του Μνημονίου. Δίνει έτσι την αφορμή για συσπείρωση όλων των συντηρητικών δυνάμεων ως απάντηση στην αδιαφορία του να ικανοποιήσει το μόνο σαφές λαϊκό αίτημα των εκλογών της 6ης Μαΐου, αυτό για κυβερνητικές συνεργασίες, και στην επιδίωξή του να πραγματοποιήσει τον μόνο σαφή φόβο των εκλογέων: την έξοδο από το ευρώ.

Αυτός ο λαϊκισμός ως πολιτική στάση είναι αναντίστοιχος με οποιαδήποτε έννοια πολιτικής ωριμότητας, και ενώ με αφήνει καταρχάς άναυδη στη συνέχει