Μετά το Πάσχα το Ρωμέικο

Κάθε χρόνο τις μέρες αυτές τις πασχαλιάτικες, την πένθιμη ατμόσφαιρα της Μεγάλης Εβδομάδας διαδέχεται η χαρά της Ανάστασης, και εδώ ακριβώς κρύβεται το μεγαλείο της ύψιστης αυτής γιορτής της Χριστιανοσύνης. Η Ορθόδοξη Εκκλησία δίνει μεγαλύτερη έμφαση στην Ανάσταση του Χριστού, που «ανέστη εκ νεκρών», ενώ η δυτική στην Εβδομάδα των Παθών και του θανάτου του.

Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης στο «Πάσχα Ρωμέικο» παρουσιάζει τον μπάρμπα-Πύπη, ένα γηραιό φίλο του « Ιταλοκερκυραίο απλοϊκό, Ελληνίδος μητρός και Έλληνα την

καρδίαν», ο οποίος έλειπε πάνω από είκοσι χρόνια από τον τόπο της γέννησής του, είχε γυρίσει τον κόσμο είχε γνωρίσει πολλά στην Κέρκυρα, θυμόταν τον Μάντζαρο και τον Σολωμό και αμυδρώς τον Μουστοξύδη και «υφίστατο άκων ίσως, ως και τόσοι άλλοι, το άπειρον μεγαλείον και την άφατον γλυκύτητα της εκκλησίας της Ελληνικής», όπως γράφει ο μεγάλος Έλληνας λογοτέχνης.

Ο μπάρμπα-Πύπης, όμως, είχε ένα ελάττωμα, δεν ήθελε να ακούσει το όνομα του Πάπα και ήταν «αμείλικτος κατήγορος του ρωμαϊκού κλήρου». Ήταν ευσεβής και είχε τάξιμο να κατεβαίνει κάθε χρόνο το Πάσχα πεζός στον Πειραιά, να ακούει την Ανάσταση στον Άγιο Σπυρίδωνα και όχι σε άλλη εκκλησία, να κάνει Πάσχα ρωμέικο και να ευφραίνεται η ψυχή του, και μετά την απόλυση να ανεβαίνει πάλι πεζός στην Αθήνα.

Όταν τον ρωτούσαν, γιατί δεν βαπτίζεται Ορθόδοξος, η απάντησή του ήταν ότι «άπαξ εβαπτίσθη και ευρέθη εκεί». Λάτρευε την Ανάσταση του Κυρίου και την αξιολογούσε σαν Χριστιανός Ορθόδοξος.

Εμείς σήμερα, στην Ελλάδα του Παπαδιαμάντη, παραμένουμε φευ – σαν Δυτικοί -στη θλίψη της Μεγάλης Εβδομάδας, παρά το γεγονός της Ανάστασης !

*Η Καθηγήτρια Στέλλα Πριόβολου, είναι διευθύντρια των Μεταπτυχιακών Σπουδών του Τμήματος Ιταλικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και τ.Ειδική Γραμματέας ΥΠΕΠΘ