Ο αριστερός Ομπάμα θα χάσει απ’ τον πάμπλουτο δεξιό Ρόμνεϊ;

Φαινόταν περίπατος, θα γίνει ντέρμπι. Ο λόγος για τις αμερικανικές εκλογές. Όταν ξεκινούσε η κούρσα για την προεδρία, οι περισσότεροι προέβλεπαν ότι ο Ομπάμα θα κέρδιζε με άνεση. Ωστόσο, οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι το παιχνίδι είναι ανοικτό. Δεν έχει διαμορφωθεί ρεύμα υπέρ του Ρόμνεϊ, υπάρχει όμως απογοήτευση στους πολίτες

Η αλήθεια είναι ότι είχαν καλλιεργηθεί μεγάλες προσδοκίες, ο πήχης είχε τοποθετηθεί πολύ ψηλά και ο Αμερικανός πρόεδρος δεν κατάφερε να τον υπερβεί. Περίμεναν τα πάντα απ’ αυτόν, έκανε λίγα.

Το ερώτημα είναι αν μπορούσε να πετύχει περισσότερα στις δεδομένες συνθήκες. Ας πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή. Το πρώτο μεγάλο επίτευγμα του Ομπάμα ήταν ότι εξελέγη. Πριν από μερικά χρόνια η φράση «μαύρος πρόεδρος στις Η.Π.Α» ακουγόταν σαν ανέκδοτο. Κάποιοι, βεβαίως, στις Η.Π.Α και στον υπόλοιπο κόσμο θα ήθελαν το σχήμα να είναι πλήρες: «και μαύρος και αριστερός πρόεδρος». Πολύ καλό για να γίνει αλήθεια.

Με τα ευρωπαϊκά δεδομένα ο Ομπάμα είναι Σοσιαλδημοκράτης, άρα αριστερός για τις ΗΠΑ. Μην ξεχνάμε ότι οι πιο ακραίοι του Ρεπουμπλικανικού κόμματος τον αποκαλούν κρυπτοκομμουνιστή. Δεν είναι ούτε κρυπτοκομμουνιστής ούτε ριζοσπάστης ούτε αντίπαλος του καπιταλισμού. Ένας προοδευτικός φιλελεύθερος είναι, αλλά κι αυτό ακόμη, προκαλεί ανατριχίλες σε μερίδες του κατεστημένου των ΗΠΑ.

Πολλοί που πίστεψαν σ’ αυτόν τον κατηγορούν ότι δεν υλοποίησε όσα υποσχέθηκε. Εντάξει, δεν έκλεισε τη βάση του Γκουαντάναμο. Απέσυρε, όμως, τις αμερικανικές δυνάμεις από το Ιράκ.

Εντάξει, δεν εφάρμοσε πλήρως το ρηξικέλευθο σχέδιό του για την Υγεία και την Κοινωνική Ασφάλιση, προώθησε όμως  ένα πρόγραμμα που έδωσε κάλυψη σε 40 εκατομμύρια Αμερικανούς. Εντάξει, δεν έδωσε τη μάχη με τις αρπακτικές δυνάμεις του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, είναι όμως ο μόνος πρόεδρος [μετά τον Ρούζβελτ] που μίλησε για την ανάγκη να ελεγχθούν οι υπερβολές του συστήματος, που επιτέθηκε [έστω ρητορικά] στο άντρο της Γουόλ Στριτ και «νομιμοποίησε», κατά κάποιο τρόπο, το διεκδικητικό πλαίσιο του κινήματος «είμαστε το 99%». Εντάξει, συνέχισε την ηγεμονική και ιμπεριαλιστική πολιτική της χώρας του [ασφαλώς με πιο ήπιο τρόπο], είναι όμως πρόεδρος των ΗΠΑ και όχι επικεφαλής των Σοβιέτ.

Ο αντίπαλός του είναι ένας πολιτικός που δημιούργησε τη μεγάλη περιουσία του «σπάζοντας» προβληματικές επιχειρήσεις, τις οποίες στη συνέχεια εξυγίαινε [απαλλάσσοντάς τες από τα περιττά βάρη, δηλαδή τους εργαζόμενους] και μετά τις πουλούσε στα κοράκια που καραδοκούσαν να τις αγοράσουν έναντι πινακίου φακής.
Είναι αυτός που δήλωσε ότι δεν τον ενδιαφέρει το 47% του αμερικανικού πληθυσμού γιατί αυτό συντηρείται με κρατικές παροχές πάσης φύσεως.
Είναι, τέλος, αυτός που αναρωτήθηκε γιατί δεν ανοίγουν τα παράθυρα στα αεροπλάνα όταν είναι στον αέρα για να δροσίζονται οι επιβάτες!

Αυτός ο απεχθής συνδυασμός κερδοσκοπίας, ωμότητας και περιορισμένης νοημοσύνης που εκφράζεται στο πρόσωπο του Ρόμνεϊ, μπορεί να ν