Ο φόβος και η ελπίδα για το αύριο

Τέτοιες ημέρες με παγωνιά και χιόνι (που έζησα πολύ λίγες στα 58 χρόνια της ζωής μου) θυμάμαι πάντα τον αείμνηστο πατέρα μου.

Που μου περιέγραφε την πείνα και τις κακουχίες που έζησε με την οικογενειά του στην κατοχή. Παιδί της κατοχής μαζί με τα δέκα αδέλφια του (ο παππούς Ανάργυρος, ήταν ο πρώτος πρόεδρος της Ένωσης πολυτέκνων Αθήνας – προσπαθούσε με τη γιαγιά Ξανθή για την επιβίωση) ο πατέρας μου έβλεπε κάθε μέρα στο Μεταξουργείο που γεννήθηκε και μεγάλωσε, τους ανθρώπους να πεθαίνουν στον δρόμο.

Τους μάζευαν

τα κάρα της ειδικής υπηρεσίας του δήμου Αθηναίων και τους πήγαιναν για ομαδική ταφή. Όσοι μεγαλύτεροι έχετε ακούσει ιστορίες από τους γονείς ή τους παππούδες σας θα καταλάβετε ότι σε καμία περίπτωση δεν θέλω να μειώσω τον ψυχικό πόνο, τον φόβο και τις οικονομικές δυσκολίες του 2021 που δυστυχώς υφίστανται, αλλά απλώς να θυμίσω ότι κι άλλοι άνθρωποι στην Ελλάδα, οι δικοί μας άνθρωποι, έζησαν μέσα στο ζόφο. Δεν μπορώ να συγκρίνω τι είναι χειρότερο. Από τη μια τότε η πείνα (κυριολεκτικά), οι αρρώστιες (φυματίωση κυρίως), οι εκτελέσεις από τους ναζί. Και από την άλλη σήμερα ο φόβος της πανδημίας, η αγωνία για το αύριο και η οικονομική ανέχεια για τους περισσότερους συνανθρώπους (όχι για όλους). Είναι δραματικές καταστάσεις. Και τότε και τώρα.

Οι δικοί μου άνθρωποι και ίσως και κάποιοι «ξένοι», γνωρίζουν τι μου συνέβη την τελευταία δεκαετία. Δύσκολα τα αντέχει άνθρωπος αν δεν έχει βαθιά Πίστη στον Θεό. Και έρχεται και η πανδημία (όπως ήρθε για δισεκατομμύρια ανθρώπους) για τη »χαριστική βολή». Συνεπώς… δικαιούμαι δια να ομιλώ. Και ξέρω ότι δεν ζω σε περίοδο πολέμου και κατοχής όπως έζησαν οι γονείς μου. Δεν περπατάω στους δρόμους της Ραφήνας και βλέπω νεκρούς από την πείνα και τις αρρώστιες. Έχω ένα πιάτο φαί κάθε μέρα. Μπορώ να ζεσταθώ στο διαμέρισμα των 40 τετραγωνικών που μένω με μία σόμπα κεροζάν. Μπορώ να πληρώσω με το ζόρι, αλλά με αξιοπρέπεια το ενοικιό μου. Για αύριο δεν ξέρω…

Αλλά πάνω απ όλα είμαι ευγνώμων που ζω. Χαίρομαι που διασχίζω – έστω και αυτό τον ανείπωτα δύσκολο χειμώνα – και περιμένω ένα (ελπίζω) ήσυχο καλοκαίρι. Μακάρι, μακάρι να μη ζούσαμε αυτό που ζούμε. Μακάρι οι οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα (και σε όλες τις χώρες) να νοιάζονταν πραγματικά για τους ανθρώπους και οι πρωθυπουργοί με τους υπουργούς να είχαν ενσυναίσθηση. Μακάρι να μην είχα βιώσει όσα εφιαλτικά βίωσα στη ζωή μου. Αλλά δυστυχώς όλα αυτά μένουν στο «μακάρι».

Αν είχα δικαίωμα σε μόνο μία ευχή αυτή θα ήταν, όταν τελειώσει αυτός ο Γολγοθάς της πανδημίας η ανθρωπότητα, η Ελλάδα, η Ραφήνα να βγούνε καλύτερες. Είναι όμως απλά μια ευχή. Γιατί πιστεύω ακράδαντα, ρεαλιστής είμαι ότι η κοινωνία θα χειροτερέψει. Είναι ήδη χειρότερη. Και αυτή είναι η πραγματική πανδημία. Η ακηδία για τον συνάνθρωπο. Το μίσος σε κάποιες περιπτώσεις.

Ας είναι…

Ας μη χάσουμε τουλάχιστον την ελπίδα μας. Ας προσευχηθούμε και ας κάνουμε κουράγιο. Γιατί όπως έχει πει σοφά ο Νίτσε «αυτοί που εθεάθησαν να χορεύουν, χαρακτηρίστηκαν τρελοί απ αυτούς που δεν μπορούσαν να ακούσουν τη μουσική».

The post Ο φόβος και η ελπίδα για το αύριο appeared first on Aixmi.gr - Ειδήσεις από την Ελλάδα και όλο τον κόσμο - Έκτακτη επικαιρότητα.