Ο Λαφαζάνης θα είναι αξιωματική αντιπολίτευση στη νέα Βουλή

Στο πρώτο – πρώτο άρθρο μου στην aixmi.gr πριν από έξι χρόνια στις 23 Δεκεμβρίου 2010 με τίτλο «Zω στην Ελλάδα, ένα αφρικανικό κρατίδιο στην Ευρώπη», έγραφα ότι «αν ψάχνεις τί συμβαίνει σε άλλες περιοχές του πλανήτη, απελπίζεσαι με την Ελλάδα. Αντιλαμβάνεσαι ότι υπάρχουν και φωτισμένοι ηγέτες, όχι μόνο υπουργοί και βουλευτές

Παρά τις τότε αντιδράσεις, καθώς ο «ανεμοστρόβιλος» της κοινωνικής, ηθικής, πολιτικής και οικονομικής κρίσης δεν ήταν αντιληπτός στους πολλούς, σήμερα πιστεύω ότι δεν είναι δυνατόν να υπάρχει έστω κι ένας Έλληνας που να μη βλέπει, μη νιώθει την απόλυτη απελπισία για τα χάλια αυτής της χώρας.

Δυστυχώς, τα πολύ δύσκολα δεν έχουν έρθει ακόμη! Κρατείστε το κάπου στο μυαλό σας αυτό, και του χρόνου τέτοια ημέρα θα αναπολούμε τον φετινό Αύγουστο, τον Αύγουστο του 2017 τον Αύγουστο του 2016 και ούτω καθεξής.

Η ινδιάνικη σοφία λέει ότι «ο άνθρωπος δεν έχει τη δύναμη να τραβήξει το πέπλο του αγέννητου χρόνου και να μαντέψει το μέλλον του. Αυτό το δώρο ανήκει μόνο στο Θεό. Αλλά ο άνθρωπος μπορεί να κρίνει το μέλλον από το παρόν και το παρελθόν».

Συνεπώς, αν κρίνουμε από το παρόν και το παρελθόν με ψυχραιμία, λογική και υπευθυνότητα (όση απέμεινε στον καθένα) θα διαπιστώσουμε το εξής σχιζοφρενικό: Σε έναν μήνα θα έχει εκλεγεί μία «νέα» συγκυβέρνηση, με τον ίδιο πρωθυπουργό τον Αλέξη Τσίπρα και «εταίρους» είτε τη Νέα Δημοκρατία, είτε τη Νέα Δημοκρατία και το Ποτάμι, είτε κάποιο άλλο σχήμα -έκπληξη, αν και αυτό το ενδεχόμενο εξαιρετικά απίθανο.

Με βάση την πολιτική «λογική» ή όση απέμεινε σε αυτό τον δύσμοιρο τόπο, τρίτη δύναμη θα είναι το μέτωπο των «δραχμιστών» του Παναγιώτη Λαφαζάνη (ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Σχέδιο β΄, οπαδοί Ζωής, κλπ) αντί της Χρυσής Αυγής που θα πέσει στην τέταρτη ή πέμπτη θέση -ανάλογα το πόσοι ψηφοφόροι θα εμπιστευτούν τον Σταύρο Θεοδωράκη που… «τολμά» να εκστομίζει πολύ σκληρές αλήθειες, αλλά πάντως αλήθειες.

Στην έκτη θέση το ΚΚΕ, στην έβδομη η Ένωση Κεντρώων του Βασίλη Λεβέντη, πανηγυρικά «δικαιωμένου» για τις θέσεις του μετά από σχεδόν τριάντα χρόνια -και, ίσως με τα χίλια ζόρια, οριακά να ξαναδούμε στη Βουλή το «φάντασμα» του ΠΑΣΟΚ. Το «μνημόνιο» μετά τον ΛΑΟΣ του Γιώργου Καρατζαφέρη και τη ΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη τώρα «καταπίνει» και την υπερδεξιά Ανεξάρτητοι Έλληνες του Πάνου Καμμένου, που θα μείνει στην ιστορία για τη χυδαία έκφραση «στα τέσσερα» μέσα στον ιερό πολιτικά χώρο του Κοινοβουλίου.

Η κατάσταση αντιλαμβάνεστε – φαντάζομαι – και οι πιο φανατικοί, είναι ζοφερή για το μέλλον μας. Σε έναν μήνα θα κυβερνούν την διαλυμένη Ελλάδα, ο κ. Τσίπρας (δεν έχω τίποτα με τον άνθρωπο και θέλω να είναι ευτυχισμένος με την οικογένειά του) ο πολιτικός που αφενός κορόιδεψε στυγνά απελπισμένους ανθρώπους ή ανθρώπους που ήλπιζαν σε κάτι ελάχιστα (προσέξτε ελάχιστα) καλύτερο και αφετέρου «τράβηξε την πρίζα» από την οικονομία που ήταν στην εντατική με μία αμυδρή ελπίδα κάποτε στην υπόλοιπη ζωή της να πάει έστω σε έναν άθλιο θάλαμο Γ” θέσεως και πιθανόν ο κ. Μειμαράκης (όλα γίνονται σε αυτή τη χώρα ακόμη και αρχηγός μεγάλου κόμματος ο «Βαγγέλας» γιά κάποιους γνωστούς του).

Αξιωματική αντιπολίτευση θα είναι ο κ. Λαφαζάνης ένας άνθρωπος (επίσης δεν έχω τίποτα και θέλω να είναι καλά) που δεν έχει εργαστεί ούτε μία ώρα στη ζωή του! Το διανοείστε; Ούτε μία ώρα δουλειάς στα 64 χρόνια της ζωής του. Ο άνθρωπος που πριν λίγες εβδομάδες ήταν τρίτος (άλλοι υποστηρίζουν και δεύτερος) τη τάξει π-άνω από τον αντιπρόεδρο Δραγασάκη) στον ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν ξέρω αν τελικά οι κάλπες θα «βγάλουν» αυτή τη Βουλή, δεν είμαι μάντης, εκτιμήσεις κάνω όπως όλοι, αλλά σίγουρα το επισημαίνω ξανά, τα χειρότερα δεν έχουν έρθει ακόμη. Στην κοινωνία, στους δρόμους, στη λαθρομετανάστευση, στην ασφάλεια, στην υγεία, στην ανεργία, στην παιδεία, στις συντάξεις, στους μισθούς, στο περιβάλλον, στην ευτέλεια.

Και το πιό τρομερό: Τα εκατομμύρια των πολιτών που ελπίζουν ακόμη (και καλώς) στην ευρωπαική θέση στης Ελλάδας, παρακαλούν να είναι ξανά πρωθυπουργός ο… κ. Τσίπρας. Ο – αποδεδειγμένα – μεγαλύτερος ψεύτης και επικίνδυνος σε πολιτικούς χειρισμούς πρωθυπουργός της ελληνικής πολιτικής ιστορίας, αλλά και ο άνθρωπος που πλάκα – πλάκα έσωσε τη χώρα από την απόλυτη καταστροφή όταν, η αλήθεια είναι, θυσίασε το λαμπρό πολιτικό μέλλον του για να παραδοθεί στους εκβιασμούς του Σόιμπλε, αφού η ανοησία Βαρουφάκη κατέρρευσε.

Όμως, η ίδια η ζωή μας προσπερνάει. Μας επιβραβεύει ή μας τιμωρεί. Ο κ. Τσίπρας εδώ και μήνες (και δυστυχώς γιά τον ίδιο θα εξακολουθήσει) βιώνει έναν ανείπωτο πολιτικό, αλλά και προσωπικό ανθρώπινο εφιάλτη. Έκανε δραματικά λάθος επιλογές σε θέσεις – κλειδί και παρασύρθηκε από το «μεθύσι» της πύρρειας νίκης. Είναι αυτό που έλεγαν οι παλιοί «ό,τι σπείρεις θα θερίσεις» ή «όπως έστρωσες θα κοιμηθείς». Φαντάζομαι πως δεν θα ξεχάσει ποτέ, ούτε στα βαθιά του γεράματα αυτό το «χουνέρι» που έπαθε.

Τουλάχιστον το πάθημα ας έγινε οριστικό μάθημα και στη δεύτερη, και μάλλον τελευταία του, πρωθυπουργική θητεία ας εργαστεί για τη χώρα. Δεν έχει και καμία δικαιολογία πλέον για «βαρίδια» ή «πριόνισμα» της καρέκλας του. Άγχος για το βουλευτικό του μέλλον σε ορίζοντα δεκαετίας επίσης δεν έχει, οπότε ας προσχωρήσει απερίσπαστος σε ό,τι πρέπει να γίνει. Εννοώ σε αυτά που έπρεπε να έχουν κάνει μόνες τους οι ελληνικές κυβερνήσεις εδώ και είκοσι χρόνια και όχι να τα επιβάλλουν οι «ξένοι». Που δεν έχουν σχέση με «μνημόνια» και «ντου στο νομισματοκοπείο», αλλά με την ηθική και τη δικαιοσύνη. Γιατί κάποιος υπάλληλος στο δημόσιο να παίρνει σύνταξη στα 52 (δεν αναφέρομαι στους αστυνομικούς) και κάποιος εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα στα 67; Άνθρωποι με ψυχή και οι δύο.

Εμείς οι υπόλοιποι, ας οπλιστούμε με πίστη και κουράγιο στους πολύ δύσκολους καιρούς που μας περιμένουν. Ας κάνουμε ό,τι μπορούμε τουλάχιστον για τα παιδιά που δεν φταίνε σε τίποτα. Δεν έχουμε και τίποτε άλλο εδώ που φτάσαμε…