Ο λίγος Μέσι επιτέλους αφήνει ήσυχη την Αργεντινή!

Δεν ήταν ανάγκη να αποδείξει γιά άλλη μία φορά πόσο «λίγος» είναι ο Λιονέλ Μέσι, όταν καλείται να παίξει μπάλα χωρίς τις «πλάτες» των παικταράδων της Μπαρσελόνα που τρέχουν γι αυτόν ασταμάτητα, που έχει την ασφάλεια ενός τρομερού γκολκίπερ, αμυντικών «ογκόλιθων» όπως Πικέ, χαφ «κομπιούτερ» όπως Ινιέστα (παλιότερα και Τσάβι) και Μπουσκέτς και επιθετικούς «πυραύλους» όπως Σουάρεζ. Τρεις φορές σε τρία χρόνια καταδίκασε την εθνική Αργεντινής σε ταπείνωση.

Στον τελικό του μουντιάλ με τη Γερμανία πρόπερσι, που

παρ ολίγον να λιποθυμήσει από τον φόβο του και δεν μπορούσε να περπατήσει όχι να κάνει μια μπαλιά, πέρσι με την αναιμική εμφάνιση στον τελικό του κόπα Αμέρικα με τη Χιλή και πριν λίγες ημέρες πάλι στον τελικό του Κόπα με το πέναλτι «στα περιστέρια» (που λέγαμε πιτσιρικάδες) απέναντι στον συμπαίκτη του στην Ισπανία, τον πορτιέρο αρχηγό της Χιλής.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο Κλαούντιο Μπράβο, την ώρα που έκαναν την κλήρωση με τον υπέρβαρο από τις τεκίλες διαιτητή – κλόουν Έμπερ Λόπεζ, κατάλαβε το άγχος του μουσάτου «Λίο» και τον αγκάλιαζε σαν να τον παρηγορεί προκαταβολικά.

Ο Μέσι είναι λίγος. Ναι καλά διαβάζετε. Και γιά να εξηγούμαι. Λίγος σε σχέση με τον κολοσσό Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, που έπαιζε την ίδια θέση (γιά να μην τον συγκρίνω και τον ξεφτιλίσω με τον Ζανέτι ή τον Ρεδόντο αυτές τις εμβληματικές προσωπικότητες του Αργεντίνικου ποδοσφαίρου).

Ο Μαραντόνα το 1986 πήρε παγκόσμιο κύπελλο και ισοπέδωσε στον τελικό του Μεξικού τη Γερμανία, έχοντας μιά εντεκάδα με κάτι «μπετατζήδες» όπως Τζούστι, Μπράουν, Μπάρμπας, Ρουγκέρι, Κλάουσεν (ποιός τους ξέρει?) και το 1990 αν το παγκόσμιο σύστημα δεν είχε στήσει τον τελικό με τη Γερμανία και το πέναλι -«μαιμού» που «σφύριξε» τέσσερα λεπτά πριν το τέλος ο αργυρώνητος Ουρουγουανός διαιτητής Εντγκάρδο Κοντεσάλ σε «βουτιά» του Φέλερ δύο μέτρα έξω από την περιοχή, ενώ νωρίτερα είχε γράψει «ιστορία» δείχνοντας την πρώτη κόκκινη κάρτα σε τελικό σε παγκόσμιο κύπελλο (και φυσικά άδικη) σε κάποιον Μονσόν σε «θέατρο» του Κλίνσμαν.

Δύο χρόνια αργότερα ο σκόρερ Μπρέμε παραδέχτηκε ότι δεν ήταν πέναλτι! Τότε ο Ντιέγκο είχε συμπαίκτες χειρότερους από ότι στο Μεξικό κάτι «σοβατζήδες» σαν τους Τρόλιο, Μπασουάλντο, Μπατίστα, Κλάσουσεν και τον βοηθούσαν κάπως ο Κανίγια και ο Μπουρουσάγκα.

Γιά να είμαι δίκαιος ο φουκαράς Μέσι ναι μεν είχε και 3-4 παικταράδες στην εθνική (Ματσεράνο, ντι Μαρία και Μπανέγα) αλλά μπροστά αυτόν τον ανεκδιήγητο χασογκόλη Ιγκουαίν που ομοιός του δεν έχει ξαναπεράσει στα γήπεδα του πλανήτη, με εξαίρεση έναν «θρύλο» ονόματι Δεληβέρη – καλή του ώρα – που έπαιξε τη δεκαετία του 80′ στον Γκυζιακό στη Γ΄ κατηγορία Αθηνών και τα ελάχιστα λεπτά που έπαιζε κλώτσαγε τα…πόδια του αντί τη μπάλα.
Κρίμα άλλο ένα ξενύχτι, γιά την εθνική Αργεντινής που σε όσους τη λατρεύουμε έχει να δώσει χαρά από τις 29 Ιουνίου του 1986. Μακάρι πριν εγκαταλείψουμε τον μάταιο τούτο κόσμο κάποτε να ξαναγελάσουμε με την μπιανκοσελέστε της καρδιάς μας.

Μακάρι ο Λίο να μην πάρει πίσω την εν θερμώ αλλά και γενναία αποφασή του και να αποσυρθεί από την εθνική ομάδα πριν το μουντιάλ του 2018 στη Ρωσία. Να απολαύσει τα παιχνίδια από τον καναπέ του τρώγοντας τα τσιπς που διαφημίζει. Μακάρι να βλέπει τα ματς στην τηλεόραση και να βλέπει τον νέο αρχηγό να παθιάζεται με τον εθνικό ύμνο της Αργεντινής, όχι όπως αυτός που στέκεται «ρομπότ».

Είναι και ευκαιρία άλλωστε να έχει χρόνο να σκέφτεται με τον πατέρα του άλλους τρόπους φοροδιαφυγής. Τι να περιμένεις όμως από ένα «παλιόπαιδο» που κερδίζει 1000 ευρώ το λεπτό και φοροδιαφεύγει? Ενώ (γιά παράδειγμα) ο Ζανέτι δίνει μεγάλο της περιουσίας του από το ποδόσφαιρο στο ίδρυμα που δημιούργησε στην Αργεντινή και φέρει το ονομά του και της συζύγου του, γιά την εκπαίδευση και οικονομική στήριξη των φτωχών παιδιών από τις φαβέλες. Ο ένας φραγκοφονιάς και ο άλλος Άνθρωπος.

Και στο τέλος-τέλος γιά νά ‘χουμε «καλό ρώτημα» ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ο Λίο ήταν σπουδαιότερος από την «πινέζα» της Ρεάλ, τον δαιμόνιο Κροάτη Μόντριτς?