Ο Μητροπάνος είναι δικός τους και δικός μας…

Τελικά, είναι ατυχία να πεθαίνεις δυο-τρεις βδομάδες πριν τις εκλογές. Είναι ατυχία να πεθαίνεις γενικά. Είναι μεγαλύτερη ατυχία να πεθαίνεις, ειδικά αν είσαι μια από τις πιο μεγάλες λαϊκές φωνές μιας χώρας, που πάντα έβγαζε μεγάλες φωνές. Όμως μια άλλη περίοδος θα ήταν σίγουρα πιο ήρεμη για την ψυχή του Δημήτρη Μητροπάνου από την προεκλογική. Γιατί σε μια οποιαδήποτε άλλη περίοδο, δε θα

υπήρχαν φανφαρώδεις κομματικές δηλώσεις ψευτοοικειοποίησης και δήθεν ταύτισης με το πρόσωπό του, τη φωνή του, τα όσα συμβόλιζε η προσωπικότητά του.

Προτού καν προλάβει να μαθευτεί η είδηση του θανάτου του, είχαμε την αηδία να απολαύσουμε μια παρέλαση ανακοινώσεων από πρωταγωνιστές μιας πολιτικής σκηνής που τόσο καλά τα έχει καταφέρει μέχρι τώρα…Μόνο από το σύλλογο προστασίας ψαριών του Ολύμπου δεν ακούσαμε πόσο στενοχωρήθηκε για το Δημήτρη Μητροπάνο. Όχι ότι θα με πείραζε κι αυτό. Αρκεί να ήταν ειλικρινές.

Απομονώνοντας, όμως, κάποιες δηλώσεις που πήρε το μάτι μου, έφτασα να μαθαίνω πράγματα για την προσωπικότητά του που δεν ήξερα μέχρι τώρα, και με που έκπληξη διαπίστωσα.

Ήταν από τη μια, “δωρική φωνή”, που “την επιβράβευσε ο κόσμος”, σύμφωνα με τον Ευάγγελο Βενιζέλο (άραγε, ελπίζει να κάνει το ίδιο ο κόσμος και με το ΠΑΣΟΚ;).

Μια “δυνατή, εθνική, λαϊκή ψυχή”, “υπέρμαχος της Μακεδονίας σε μια δύσκολη περίοδο”, και τραγουδιστής “του ήρωα Σολωμού Σολωμού” για τη λαϊκή και αντρίκεια Δεξιά της Νέας Δημοκρατίας.

“Γνήσιος και ξεχωριστός λαϊκός τραγουδιστής” και, μάλιστα, “παιδί αγωνιστών της ΕΑΜικής Αντίστασης και του ΔΣΕ  που διώχθηκε σκληρά από το αστικό κράτος και τους μηχανισμούς του”, ήταν φυσικά για το ΚΚΕ, ενώ για τον πρόεδρο του ΛΑ.ΟΣ, Γ. Καρατζαφέρη,  η ελληνικότητα είναι το στοιχείο που ξεχώριζε περισσότερο στο Δημήτρη Μητροπάνο, και το γεγονός ότι “μας έκανε με τα τραγούδια του -άραγε πόσα ξέρει ο πρόεδρος;- να αγαπήσουμε περισσότερο την Ελλάδα”.

“Συνεπής δημοκράτης και άνθρωπος της Αριστεράς”, για τη Δημοκρατική Αριστερά, που “στέλνει την αγάπη της στους οικείους της” (να στε σίγουροι, αυτό περίμεναν οι οικείοι του για να ξαλαφρώσουν), ενώ στο ίδιο κλίμα λίγο πολύ και ο ΣΥΡΙΖΑ, λίγο πιο ψαγμένος ίσως, κάνοντας λόγο για “μια περίοδο της συνύπαρξης των δύο μεγάλων συγκοινωνούντων ρευμάτων, του λαϊκού τραγουδιού του Τσιτσάνη και του Ζαμπέτα και του έντεχνου λαϊκού τραγουδιού του Χατζιδάκι και του Θεοδωράκη”, που έβγαλε το Δημήτρη Μητροπάνο, που με τους “λαϊκούς του ώμους μετέφερε τον πόνο του λαού”.

Αλλά το πιο φαιδρό, νομίζω, το συνάντησα στις αθλητικές εφημερίδες του Ολυμπιακού, με το Δημήτρη Μητροπάνο να είναι “κόκκινος σε όλα του, και δεδηλωμένος ένθερμος οπαδός του Ολυμπιακού”, και “γαύρος Μητροπάνος”, κι άλλα τέτοια…

Προσοχή! Δε λέω ότι δεν ισχύουν όλα τα παραπάνω. Ενδεχομένως και να ισχύουν όλα μαζί. Άλλα σε μεγαλύτερο, κι άλλα σε μικρότερο βαθμό. Το θέμα είναι, όμως: ποιος νοιάζεται; Δε νοιάζουν κανένα από τους οπαδούς του Μητροπάνου, κανέναν από την οικογένεια του, -σίγουρα δε νοιάζει τον ίδιο- και π