Ο Ρουβάς, το «Άξιον Εστί» και το γελοίον του πράγματος…

Ομολογώ πως βρήκα απολαυστικό το κείμενο του (συνομηλίκου μου) Δημόφαντου για τον Σάκη Ρουβά και το «Άξιον Εστί«, όπως και το γεγονός ότι σηκώθηκε και πήγε στην πλατεία της Νέας Σμύρνης για να τον ακούσει και να σχηματίσει προσωπική γνώμη…
Το γήρας ουκ έρχεται μόνο, καθώς έλεγαν οι φιλόσοφοι στα χρόνια μου…

Ο Σάκης «μάγεψε» τις «ρουβίτσες» και κάποιους λίγους ακόμη, αλλά σκόρπισε θλίψη στους υπόλοιπους… Προσπαθούσε η χορωδία, το πάλευαν τα όργανα, αλλά το…κενό δεν γέμιζε.
Ο Σάκης αγωνιούσε να πει σωστά τους στίχους,

διάβαζε συνεχώς το κείμενο από το αναλόγιο και, τελικά, κατάφερε να…απαγγείλει το «Άξιον Εστί». Όχι να το ερμηνεύσει.

Εδώ δεν το είχε μπορέσει ο Νταλάρας, ο Κότσιρας, ο Μπάσης… Ο Ρουβάς θα το κατάφερνε;
Το ερώτημα είναι αν έπρεπε ή όχι να το δοκιμάσει. Η δική μου απάντηση είναι «καθείς και τα όπλα του», όπως έγραφε ο μέγας Οδυσσέας Ελύτης. Αφού πίστεψε ότι μπορεί να το αποδώσει ευπρεπώς, καλά έκανε και το επιχείρησε. Ικανοποίησε τη ματαιοδοξία του και η σεμνή τελετή τελείωσε…
Μόνο που μετά είναι υποχρεωμένος να δεχτεί την κριτική.

Επιμύθιο: Δεν κονταίνουν τα έργα οι μικροί ερμηνευτές. Το δικό τους ασήμαντο μπόι αναδεικνύουν. Και στην περίπτωση του Ρουβά αυτό ακριβώς συνέβη.
Παρά τις ενδεχόμενες καλές προθέσεις του…