Ο «συμμαθητής» Στέλιος Σκλαβενίτης, ο Πειραιώτης, ο σπουδαίος Άνθρωπος

Τον Στέλιο Σκλαβενίτη δεν τον είχα γνωρίσει ποτέ προσωπικά, νιώθω όμως σαν τον ήξερα. Μόνο όσοι έχουν μεγαλώσει στον Πειραιά θα καταλάβουν τι ακριβώς εννοώ, αλλά οι Πειραιώτες με έναν ιδιαίτερο τρόπο «γνωριζόμαστε» όλοι μεταξύ μας, αφού κάπου, κάποτε έχουμε σίγουρα συναντηθεί. Μαθητής στο ίδιο σχολείο που φοίτησα κι εγώ για ένα διάστημα, στο 1ο Γυμνάσιο-Λύκειο Βρυώνη, πέντε χρόνια μεγαλύτερός μου, δεν συνυπήρξαμε κατά την διάρκεια των μαθητικών μας χρόνων, ωστόσο άκουγα πάντα τα κατορθώματα του ίδιου και του μεγαλύτερου

αδελφού του, του Γεράσιμου, Μάκη, για τους φίλους τους.

Η οικογένεια, στις αρχές της δεκαετίας του ΄80, ζούσε στο Πασαλιμάνι, κι εκείνη την εποχή έμενε δίπλα από τον κινηματογράφο ΖΕΑ, στην μεγάλη πολυκατοικία που βρίσκεται πάνω από το σούπερ μάρκετ ΣΚΛΑΒΕΝΙΤΗΣ, στη γωνία της Ακτής Μουτσοπούλου με την Χαριλάου Τρικούπη. Θυμάμαι τα δυο αδέλφια να κυκλοφορούν στους δρόμους του Πειραιά, με δύο μηχανάκια μικρού κυβισμού και να ακούω τους μεγαλύτερους της παρέας να υποστηρίζουν ότι μάζεψαν μόνοι τους, από το χαρτζιλίκι τους τα χρήματα, για να τα αγοράσουν, χωρίς να τα ζητήσουν από τους γονείς τους. Έκανε μεγάλη εντύπωση τότε, οι γιοι ενός ιδιοκτήτη Σούπερ Μάρκετ που φάνταζε ήδη κολοσσός στα μάτια μας, να παραμένουν τόσο προσιτοί, απλοί και καταδεκτικοί και να συχνάζουν στα στέκια των παιδικών τους χρόνων, ενώ θα μπορούσαν να κάνουν παρέα μόνο με κακομαθημένα πλουσιόπαιδα «της τάξης τους».

Στα χρόνια που πέρασαν μάθαινα από πολλούς φίλους Πειραιώτες, ότι ο Μάκης και ο Στέλιος, συνέχιζαν να είναι ακριβώς όπως τότε. Σαν να μην είχε αγγίξει την ψυχή τους η επαγγελματική επιτυχία και καταξίωση, σαν να μην είχαν τόσα μηδενικά οι τραπεζικοί τους λογαριασμοί. Οι υπάλληλοι των καταστημάτων ΣΚΛΑΒΕΝΙΤΗΣ τους αγαπούσαν σαν να ήταν συνάδελφοι κι όχι αφεντικά, «ο κύριος Στέλιος και ο κύριος Μάκης» βρίσκονταν πάντα δίπλα τους με πλατύ χαμόγελο στα χείλη, έτοιμοι να βοηθήσουν σε προσωπικές ή ομαδικές δυσκολίες και καταστροφές.

Σήμερα, ο Πειραιάς πενθεί. Το τελευταίο αντίο στον Στέλιο Σκλαβενίτη, στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου στο λιμάνι, εκεί όπου πήγαινε ως μαθητής για τον εκκλησιασμό του 1ου Λυκείου, θα γίνει σε κλίμα σπαραχτικό, αφού όλοι όσοι θα βρεθούν εκεί νιώθουν πως έχασαν έναν δικό τους άνθρωπο. Πάνω όμως και από αυτό, όλοι συμφωνούν πως χάθηκε ένας Σπουδαίος Άνθρωπος.

Έχω μεγάλο θυμό μέσα μου, όπως κάθε φορά που φεύγει ένα παιδί, ένας νέος, ένας καλόψυχος, ένας Ανθρωπος από την ζωή, ενώ την ίδια στιγμή μένουν πίσω, ζωντανά τόσο Σκουπίδια. Λυπάμαι που δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω «μεγαλόψυχα», όπως ορίζει η θρησκεία μου. Γι αυτό και θα το κλείσω εδώ…

Δεν θα ευχηθώ «καλό Παράδεισο» στον Στέλιο Σκλαβενίτη. Αν υπάρχει Παράδεισος, είμαι βέβαιη πως βρίσκεται ήδη εκεί. Ας αναπαυθεί…

UPDATE Μετά την δημοσίευση του άρθρου, ενημερώθηκα από φίλους Πειραιώτες ότι ο Στέλιος τελείωσε το σχολείο στο 9ο στον Αρχιμήδη και η οικογένειά του ζούσε τότε στο Πασαλιμάνι, πάνω από το θρυλικό American Toast. Κάθε πληροφορία είναι ευπρόσδεκτη… Σας ευχαριστώ!

Ο «συμμαθητής» Στέλιος Σκλαβενίτης, ο Πειραιώτης, ο Σπουδαίος Άνθρωπος

thisismarias.com

The post Ο «συμμαθητής» Στέλιος Σκλαβενίτης, ο Πειραιώτης, ο σπουδαίος Άνθρωπος appeared first on Aixmi.gr - Ειδήσεις από την Ελλάδα και όλο τον κόσμο - Έκτακτη επικαιρότητα.