Ο Βαρουφάκης «καίει» τον Τσίπρα για τη βλακώδη μπλόφα

Oι νέες αποκαλύψεις του Γιάννη Βαρουφάκη για τον αφελή όσο και επικίνδυνο σχεδιασμό της περσινής διαπραγμάτευσης με τους δανειστές, ελάχιστους πρέπει να εξέπληξαν -και, πάντως, όχι όσους παρακολούθησαν από κοντά τα όσα γίνονταν και λέγονταν τους πρώτους μήνες του 2015.

Ο υπουργός Οικονομικών και επικεφαλής της διαπραγμάτευσης είχε πείσει τον πρωθυπουργό ότι βάση της ελληνικής στρατηγικής πρέπει να είναι η απειλή εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ. Απειλή που, κατά τον εμπνευστή της, θα τρομοκρατούσε τους δανειστές και θα

τους υποχρέωνε να αποδεχθούν τις θέσεις της νεοκλεγμένης, τότε, κυβέρνησης. Γιατί; Διότι τυχόν αποχώρηση από το ενιαίο νόμισμα θα προκαλούσε τεράστιους τριγμούς στις διεθνείς αγορές και ρήγμα στην ίδια την Ευρωζώνη.

Τη στρατηγική αυτή είχε αποκαλύψει πέρυσι ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γιάννης Δραγασάκης, μετά την πλήρη συνθηκολόγηση του Αλέξη Τσίπρα με τους δανειστές -όταν έφτασε να αποδεχθεί τρίτο μνημόνιο και να εκφράζει τις ευχαριστίες του για αυτό. «Στον Σύριζα πιστεύαμε, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο, ότι αν θέσουμε θέμα εξόδου από το ευρώ θα προκληθούν τέτοιες παρενέργειες που θα αναγκάσουν τους δανειστές να υποχωρήσουν«, είχε ομολογήσει σε τηλεοπτική συνέντευξή του. «Ωστόσο, τον Μάρτιο ο Σόιμπλε είπε στον Βαρουφάκη ότι συμφωνούν με την αποχώρηση της Ελλάδας και, μάλιστα, είναι έτοιμοι να τη χρηματοδοτήσουν. Τότε καταλάβαμε πως εκείνο που θεωρούσαμε δικό μας ατού ήταν ισχυρό χαρτί στα χέρια των άλλων», είχε προσθέσει.

Με δυο λόγια, ο αντιπρόεδρος είχε παραδεχθεί δημοσίως ότι το μοναδικό διαπραγματευτικό όπλο της κυβέρνησης -που επαίρετο για τη σκληρή διαπραγμάτευση που έκανε- ήταν η μπλόφα για δήθεν αποχώρηση από το ευρώ. Και είχε συμφωνήσει ότι απέτυχε παταγωδώς, μιας που στα δικά μας «ρέστα» οι δανειστές απάντησαν «τα βλέπουμε» -και δεν είχαμε να δείξουμε τίποτα πέρα από τη γύμνια μας…

Αυτά, λοιπόν, «αποκάλυψε» τώρα ο Βαρουφάκης. Όσα ξέραμε από τα χείλη του Δραγασάκη, ήδη από πέρυσι. Το μόνο νέο ήταν η διατύπωση «είχαμε συνεννοηθεί με τον Τσίπρα να προβάλουμε την απειλή αυτή κεκλεισμένων των θυρών». Η ρητή αναφορά στον πρωθυπουργό, δηλαδή, λες και θα μπορούσε ο υπουργός να πάρει μια τόσο σημαντική απόφαση ερήμην εκείνου που τον είχε τοποθετήσει στη θέση εκείνη.

Το ερώτημα στο οποίο δεν απαντά ούτε ο Βαρουφάκης ούτε ο Δραγασάκης είναι «γιατί συνέχισαν την ίδια βλακώδη πολιτική και τον Απρίλιο και τον Μάιο και γιατί προχώρησαν σε δημοψήφισμα τον Ιούνιο, αφού ήξεραν ήδη από τον Μάρτιο πως το δήθεν ατού τους αποτελούσε όπλο για την άλλη πλευρά». Η τεράστια ευθύνη της κυβέρνησης σε αυτό ακριβώς εντοπίζεται, κατά τη γνώμη του.

Καλώς ή κακώς ο λαός την έφερε στην εξουσία για να κάνει διαφορετική, πιο σκληρή, διαπραγμάτευση από εκείνη του Αντώνη Σαμαρά και των προηγούμενων πρωθυπουργών. Μέσα στον πόνο και την οργή του για τα οδυνηρά αποτελέσματα των μνημονιακών μέτρων πίστεψε πως υπήρχε άλλος δρόμος μέσα στο ευρώ. Από τη στιγμή, όμως, που ο Αλέξης Τσίπρας κατάλαβε -κατά την ομολογία Δραγασάκη, τον Μάρτιο 2015- γιατί δεν άλλαξε εκ βάθρων γραμμή, αλλά οδήγησε τη χώρα ένα βήμα πριν από την καταστροφή και έβαλε νέες μνημονιακές αλυσίδες στα χέρια των πολιτών;

Η αλήθεια κρύβεται στα ίδια λόγια του πρωθυπουργού «κατηγορήστε με ότι είχα αυταπάτες, όχι πως έλεγα ψέματα». Πριν από μήνες, την 1η Ιανουαρίου 2016 έγραφα αυτό ακριβώς στην ίδια στήλη: «Πολλοί υποστηρίζουν ότι ο Αλέξης Τσίπρας εξαπάτησε τον κόσμο με υποσχέσεις που ήξερε πως δεν μπορούσε να τηρήσει. Προσωπικά πιστεύω ότι περισσότερο η αφέλεια καθοδήγησε τα βήματά του, παρά η πρόθεσή του να πει ψέματα. Υιοθέτησε τις γελοιότητες Βαρουφάκη και πορεύτηκε μαζί τους επί 5 χρόνια».

Έτσι συνέβη. Χωρίς καμιά θεώρηση των διεθνών οικονομικών δεδομένων ο ίδιος, εμπιστεύτηκε την κραυγαλέα επιπολαιότητα Βαρουφάκη πως οι ξένοι θα πανικοβληθούν και θα μας τα δώσουν όλα, αν απλώς απειλήσουμε ότι θα φύγουμε από την παρέα τους. Ενναλακτικό σχέδιο, για την περίπτωση που μας απαντούσαν «καλό ταξίδι», δεν υπήρχε κανένα, πέραν των απεγνωσμένων διερευνήσεων περί δανεισμού από Ρωσία, Κίνα και…υπερπέραν, καθώς και της έκδοσης παράλληλου νομίσματος στη βαση ενός παράλληλου τραπεζικού συστήματος. Άρες μάρες κουκουνάρες, δηλαδή.

ΥΓ Το σχέδιο Βαρουφάκη θα μπορούσε να είχε εφαρμογή μόνο την άνοιξη του 2010, όταν οι γερμανικές και γαλλικές τράπεζες διακρατούσαν ελληνικά ομόλογα ύψους περίπου 70 δισ ευρώ. Τότε, όμως, δεν υπήρχε πρωθυπουργός, με γνώση και αντοχές, που να μπορούσε να απειλήσει πως θα τινάξει την Ευρωζώνη στον αέρα και να την υποχρώσει να υποχωρήσει, όπως προέβλεπε ο τότε επικεφαλής του ΔΝΤ Στρος Καν μιλώντας στον δέσμιο της άγνοιας και του φόβου, Γιώργο Παπανδρέου.

Από τη στιγμή που το ελληνικό χρέος έγινε κρατικό τίποτα δεν μπορεί να γίνει, πλέον. Η ελληνική οικονομία αποτελεί μόλις το 1,8% τη; Ευρωζώνης -συνεπώς, ποιος θα νοιαστεί;