Όχι πάλι τον Βαγγέλα. Ψηφίστε μια φορά για εμάς….

Aγαπητοί μου γονείς. Σε μια εβδομάδα θα ξαναψηφίσετε για αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας μεταξύ του Βαγγέλη Μειμαράκη και του Κυριάκου Μητσοτάκη. Μακάρι στην θέση τους να υπήρχε ο Ελευθέριος Βενιζέλος και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, αλλά βλέπετε κάθε εποχή καταδέχεται να ασχοληθεί μονάχα με τους δικούς της «μεγάλους» και «μικρούς» ανθρώπους. Οπότε από το «δέον» ενός συλλογικού φαντασιακού πάμε στο βαρετό, αλλά όχι δίχως αξία, «είναι» του παρόντος.

Σε αυτή

την μάχη συγκρούεται η γενιά σας και η γενιά μας. Ο ένας είναι δικός σας και ο άλλος δικός μας. Ξεκάθαρα διλήμματα. Τώρα γυρίστε και κοιτάξτε μας στα μάτια. Ψιλοδιαλυμένη γενιά. Κακομαθημένη, καλοθρεμμένη, σπουδαγμένη, εφησυχασμένη και αν μ΄ αφήσετε καμιά ώρα ακόμα θα σας αραδιάσω όλα τα εις «μένη». Α και καλοταϊσμένη μιας και το φερε η κουβέντα. Αυτή η γενιά, λοιπόν, έφτασε στα αδιέξοδά της. Δεν κοιμόμαστε τα βράδια γιατί ο διορισμός που μας υποσχεθήκατε κάποτε κατέληξε στις καταθλιπτικές καλένδες των αδιόριστων. Δεν ονειρευόμαστε στον ξύπνιο μας γιατί τα πτυχία και οι φοιτητικές ζωές που μας πληρώνατε δεν έχουνε πια κανένα αντίκρισμα.

Πάψαμε να αγαπάμε αυτήν τη χώρα, γιατί παντού βλέπουμε τα δικά σας μικρά δαχτυλικά αποτυπώματα. Μικρές ενοχές που βαλθήκανε να καταχωρηθούνε κάπου. Αργομισθία, μικροσυμφέροντα, κακογουστιά, επιδοτήσεις άγαμων κορασίδων, συντάξεις στα πενήντα, συνδικαλισμός της άρπα κόλα, εγγυημένα και θεμελιωμένα δικαιώματα γονιών σε ένα κράτος που καταρρέει και δεν μπορεί να εξασφαλίσει τα στοιχειώδη των παιδιών. Δεν σας χρεώνω τίποτα. Από τα θεμελιωμένα τα δικά σας τρώμε εξάλλου και εμείς σήμερα. Πες το χαρτζιλίκι, πες το μποναμά, πες το τσοντάρισμα, πες το κανονικότατη συντήρηση, πες το όπως θες, αλλά αυτό συμβαίνει. Και όπως καταλαβαίνετε δεν πάει άλλο. Θέλουμε και εμείς να ζήσουμε με εκείνες τις δυνάμεις που λογίζονται δικές μας. Και αυτό το αλισβερίσι με τα απομεινάρια ενός κόσμου που φέρει ευθύνες για το σημερινό κατάντημα της χώρας και συνεχώς ψιμυθιώνεται και καλλωπίζεται και μας μοστράρεται για νέο, συγγνώμη αλλά δεν σας τιμά και σας εκθέτει κιόλας.

Καλός άνθρωπος ο Μειμαράκης, δεν λέω. Αγωνιστής της παράταξης, πετυχημένος κλώνος του κομματικού σωλήνα -αφού να φανταστείς πως μέχρι μια ηλικία τον μπέρδευα με τον έτερο κλώνο Βουλγαράκη – μάγκας και καραμπουζουκλής, ο άνθρωπος του διπλανού καφενείου. Άσε που τον γουστάρει και ο Θείος Κώστας και όσο και να πεις αυτό το γούστο του Θείου βαραίνει σημαντικά πάνω στο κριτήριό σας. Δεν σας κακίζω, λοιπόν, που τον ψηφίσατε και ετοιμάζετε το γαμπριάτικο κουστούμι της Κυριακής για να τον ξαναψηφίσετε και πάλι. Κι εγώ στην θέση σας έναν μάγκα και καραμπουζουκλή εξηντάρη θα ψήφιζα. Που θα τον γούσταρε κιόλας ένας απόγονος Καραμανλή μιας και στις παρακαταθήκες του καραμανλισμού διατείνεται πως θα στηρίξει την πορεία του. Τώρα άντε να πεις στο λειψό ιερατείο που λιβανίζει την υποψηφιότητά του πως οι παρακαταθήκες είναι για τα μουσεία και πως κάθε εποχή έχει τα δικά της διακυβεύματα και τους δικούς της «ασεβείς» ηγέτες. Aλλά σε ποιόν να τα πεις και ποιος από αυτούς μπορεί, στ΄ αλήθεια, να σ΄ακούσει!

Μικροί Ταρτούφοι ήτανε και συνεχίζουν να ναι που χρησιμοποιούν περίτεχνα την ψευτοθεοσέβειά τους προς έναν ακόμα επίγειο Θεό για να αποσπούν πολύτιμες για αυτούς πενταροδεκάρες. Ελληνιστί ψιλικατζήδες , στον αγοραίο λόγο ζήτουλες και στον δικό μας εδώ πάνω ζητλαραίοι! Άσε που πιστεύω βαθιά πως αν ζούσε σήμερα αυτός, του οποίου την ορθοδοξία αυτοί επικαλούνται για να ζήσουν, θα τους είχε διαολοστείλει όλους. Και αυτούς και τους κοινωνικούς και ριζοσπαστικούς φιλελευθερισμούς τους!

Για αυτό, λοιπόν, κάτι μου λέει πως ο Κυριάκος, ναι μωρέ ο απόγονος Μητσοτάκη, το καμάρι της Siemens, το βδέλυγμα της οικογενειοκρατίας αφηγείται κάτι διαφορετικό. Μας προτείνει κάτι πολύ συγκεκριμένο, το οποίο φυσικά και δεν χάνει την αξία του επειδή κάποιοι πάνε να το απαξιώσουν ως νεοφιλελεύθερο, μασώντας όλο νάζι την τσίχλα του κοινωνικού φιλελευθερισμού. Κούφιες λέξεις δίχως κανένα περιεχόμενο σε μια χώρα που ζητάει απεγνωσμένα την ουσία.

Μας λέει, λοιπόν, ο Κυριάκος πως αυτή η χώρα δεν μπορεί να πορεύεται άλλο με εμμονές κρατισμού και θαλασσοδάνεια κρατικοδίαιτης ελπίδας. Πως τα πρόσωπα που υπηρέτησαν την παράταξη πρέπει επιτέλους να αξιολογηθούν και ορισμένα από αυτά να αποχωρήσουν. Πως το «επάγγελμα» καραμανλικός ή σαμαρικός ή μητσοτακικός μπορεί να είναι προσοδοφόρο για τον κάθε κομματικό Ταρτούφο αλλά who cares anymore. Ας αλλάξουνε επάγγελμα. Πως η αξιοκρατία σε μια κοινωνία δεν είναι μια ακόμα άδεια λέξη, ούτε πρέπει να φοβίζει, αλλά είναι η λύση του διαχρονικού μας δράματος. Ενός δράματος που επιβράβευε τον άχρηστο εις βάρος του ενδεχομένως χρήσιμου, μόνο και μόνο επειδή ο πρώτος ήταν με τους άλλους. Πως η αξιοκρατία αυτή μπορεί να μπουκάρει στα Πανεπιστήμια, τα Νοσοκομεία, τις δημόσιες υπηρεσίες, τα ερευνητικά κέντρα, τις επιχειρηματικές δραστηριότητες και να τα σαρώσει όλα. Να οδηγήσει στην αναγέννηση της χώρας και να μας οδηγήσει και εμάς στις δικές μας μικρές αναγεννήσεις. Πως η αντιπαράθεση με τον θίασο του Αλέξη δεν χρειάζεται να γίνει πάλι πάνω σε κοινοβουλευτικές τρακατρούκες, ώριμα φρούτα και συμφωνίες κάτω από το τραπέζι. Αρκεί και μόνο να αντιπαρατεθεί ο Λόγος, συγκροτημένος και σοβαρός, με τον θίασο για να σκορπίσει αυτός στα εξ ων συνετέθη: βαθύ ΠΑΣΟΚ, λαϊκή Δεξιά, κακότροπος συνδικαλισμός, αργόμισθη δημοσιουπαλληλία. Κανένα τάχα μου δημόσιο συμφέρον δεν επιτάσσει συνεργασία με αυτόν τον θίασο. Γιατί οι συνεργασίες στην πολιτική βασίζονται πρωτίστως στην αξιοπιστία των λέξεων που ξεστομίζονται και στην ειλικρίνεια των προθέσεων. Όταν αυτές ψευδολογούν ασυστόλως για να μπουκάρουν στο γκουβέρνο και να τακτοποιήσουν τους δικούς τους, τότε τις πολεμάς και τις ξεμπροστιάζεις. Και αν κάποιοι ονειρεύονται οικουμενικές για να διαγουμίσουν και πάλι το κράτος στην λογική του πενήντα εγώ, σαράντα εσύ και δέκα στο αποπαίδι who cares again. Όνειρο ήτανε και πάει!

Ξεβολεύει ο Κυριάκος, δεν λέω, αλλά θέτει ένα πλαίσιο μέσα στο οποίο εγώ γουστάρω να δουλέψω. Και ξέρω πως κι εσύ κατά βάθος αυτό θέλεις. Να με δεις να δουλεύω και να δημιουργώ. Και όταν έρχομαι στο σπίτι να σου δίνω εγώ από το υστέρημά μου και όχι εσύ. Αυτή είναι εξάλλου η αλληλουχία της ζωής. Αυτοί που έπονται να δίνουν σε αυτούς που φεύγουν. Γι αυτό, αγαπητοί μου γονείς, σας καλώ να πάτε την επόμενη Κυριακή στην κάλπη και να ψηφίσετε όχι για εσάς αλλά για εμάς. Το ξέρω. Ούτε Βενιζέλος, ούτε Καραμανλής, ούτε Τρικούπης ούτε τίποτα δεν είναι όλοι αυτοί. Αλλά δεν βαριέσαι. Αυτούς έχουμε με αυτούς θα πορευτούμε….