Περί …πατάτας ο λόγος….

Κάπου στα 1828 ο νέος κυβερνήτης της Ελλάδας Ιωάννης Καποδίστριας έδωσε την εντολή για την εισαγωγή πατάτας. μια τροφή που – όπως έκρινε – θα ήταν βασική όσο και θρεπτική για έναν φτωχό λαό…

Η διάδοσή της δεν ήταν εύκολη για έναν λαό που όλα τότε τα έβλεπε με καχυποψία. Τι έκανε ο Καποδίστριας; Έβαλε στις αποθήκες του Ναυπλίου, όπου φυλασσόταν η πατάτα, περίφραξη και φρουρούς. Ένα

τέχνασμα που κίνησε το ενδιαφέρον του κόσμου και από την μέχρι τότε αδιαφορία του για το νέο…. έδεσμα, έτρεξε να αδειάσει τις αποθήκες θεωρώντας το νέο… φρούτο σημαντικό…

….Από τότε πέρασαν σχεδόν 190 χρόνια και η πατάτα πάλι στο προσκήνιο… με σκηνές απείρου κάλους σε… on line συνδέσεις και με κόσμο να προμηθεύετε ολόκληρα τσουβάλια…..

Τα κατάφερα κι εγώ, πήρα 40 κιλά πατάτες!!! φτηνά δε λέω… έφαγα μια, δυο, τρεις μέρες, μια εβδομάδα… τηγανητές, βραστές, πουρέ, ξανά τηγανητές… αλλά… άρχισαν να βγάζουν ρίζες, φύτεψα πέντε (5) σε μια μεγάλη γλάστρα… έλυσα το πρόβλημα για την νέα χρονιά… Και, άντε, με την πατάτα τα κατάφερα. Με το γάλα, το κρέας και πολλά άλλα ήδη πρώτης ανάγκης τι θα κάνω;

Ας είναι …περιμένω να βγουν τα φρούτα εποχής να αγοράσω 50 κιλά ροδάκινα, 100 κιλά κεράσια, 200 κιλά σταφύλια…  και να δεν τα φάω θα φτιάξω γλυκό, κομπόστα και κρασί… Ααα… για να μην ξεχάσω, έβαλα και βενζίνη 20λεπτά πιο φτηνή, βέβαια έκανα 50 χιλιόμετρα για να τη βρω και την έκαψα για να επιστρέψω αλλά χαλάλι, εγώ έβαλα φτηνή βενζίνη, πάταξα την ακρίβεια, τους κερδοσκόπους και τους μεσάζοντες……

Ας σοβαρευτούμε… όλα αυτά είναι για γέλια και για κλάματα. Χάνουμε όλοι μας την ουσία. Οικονομία δεν είναι η λύση στην κατανάλωση αλλά στην παραγωγή. Το έχω γράψει πολλές φορές. Η κρίση πάντα φέρνει ευκαιρίες με μια βασική προϋπόθεση, να ξεχάσουμε ότι ξέραμε.

Οι εγκληματικές πολιτικές των τελευταίων δεκαετιών και η εγκληματική ανοχή όλων μας δεν μπορεί να συνεχιστεί. Για τους πολιτικούς θα υπάρξει κρίση στις προσεχείς κάλπες, για την νοοτροπία μας όμως πότε; Βλέποντας την εγκατάλειψη αγροτικών περιουσιών (μικρών η μεγάλων) η αυτών που «καλλιεργούνται» με τον ίδιο τρόπο όπως προ δεκαετίες περιμένοντας την … επιδότηση, το μόνο που μπορείς να σκεφτείς είναι ότι είμαστε άξιοι τις μοίρας μας.

Πόσες φορές πιέσαμε «αρμοδίους» για την επένδυση σε ενημέρωση, με τον ίδιο τρόπο που ζητάμε την αποκατάσταση ενός… φρεατίου, η μιας… μάντρας;

Πόσες φορές αναζητήσαμε νέους δρόμους (επανα) καλλιέργειας με σύγχρονες, αποδοτικές, εναλλακτικές μορφές και κυρίως αποδοτικές;

Πόσες φορές αναλάβαμε πρωτοβουλίες χωρίς την καθοδήγηση μηχανισμών, κομμάτων, συντεχνιών και συμφερόντων;

Πόσες φορές πειραματιστήκαμε να κάνουμε πράξη μια ιδέα;

Είναι εύκολο να δημιουργήσουμε ένα εφήμερο κίνημα, όπως της …πατάτας, παρά να σκεφτούμε και να συνεργαστούμε με τον «ανταγωνιστή» μας στην ίδια γειτονία, να δημιουργήσουμε ιδέες και νέα δεδομένα συλλογικότητας, να ανακαλύψουμε νέους δρόμους και να μην περιμένουμε σε ένα καφενείο αναθεματίζοντας τη μοίρα, τους πολιτικούς,