Σοφία Φιλιππίδου | Θέλαμε τα παιδιά μας βασιλόπουλα και χάσαμε το μέτρο

Έχουμε συνηθίσει τη Σοφία Φιλιππίδου σε ρόλους κωμικούς. Δεν την έχουμε ακούσει να μιλάει για τις περιόδους που την καταπίνει η θλίψη, δεν την έχουμε συνηθίσει να σχολιάζει την πολιτική και τους πολιτικούς.

Αυτή την «άλλη» προσπαθήσαμε να γνωρίσουμε. Και μας αποκαλύφθηκε. «Τον τόπο κυβερνούσαν πάντα πολιτικές οικογένειες», μας λέει. «Μετά τη Μεταπολίτευση οι οικογένειες ρίχτηκαν στο γλεντοκόπι. Κυριάρχησε η διαφθορά και η κακοδιαχείρηση». Αλλά και εμείς οι πολίτες έχουμε τη δική μας ευθύνη. «Καλομάθαμε με τα πολλά λεφτά

Και τώρα; Τι γίνεται τώρα;

Χαρακτηρίζει τον Σαμαρά «θετική έκπληξη», πιστεύει ότι ο Τσίπρας «μπορεί να πάρει την εξουσία» και στέκεται ιδιαίτερα στο γεγονός ότι οι Χρυσαυγίτες είναι κομμάτι του εαυτού μας. Ελπίζει, όμως, ότι κάποια στιγμή θα επανέλθουν στην πολιτική ανυπαρξία.

«Όπως οι ναυαγοί που ξεβράστηκαν σε ξερονήσι πρέπει να ενωθούμε για να ξεπεράσουμε την κρίση», καταλήγει.

- Για ποιο λόγο πιστεύετε ότι φτάσαμε εδώ; Μήπως φταίξαμε και εμείς; Η νοοτροπία μας; Η έλλειψη Παιδείας μας;

Όσοι λέγαμε ότι κάτι δεν πάει καλά, ότι όλα αυτά είναι φούσκες, ότι πρέπει να ζούμε πιο λιτά, να δούμε το αύριο, ήμασταν γραφικοί. Τώρα νομίζω ότιο κόσμος έχει καταλάβει τι έφταιξε. Τα 35 χρόνια κακής διαχείρισης. Εντάξει, δικαιολογημένα γιορτάσαμε τη Μεταπολίτευση, μετά τη Χούντα είχαμε δικαίωμα να γιορτάσουμε, να ξεσαλώσουμε, να πανηγυρίσουμε για τη Δημοκρατία. Μετά ήρθαν χρήματα, ξεφύγαμε από τη φτώχεια, θέλαμε να ζήσουν τα παιδιά μας λίγο πιο καλά, λίγο πιο βασιλικά, λίγο πιο σαν πριγκιπόπουλα. Εκεί κάπου χάθηκε το μέτρο. Η διαφθορά, η κακή διαχείριση, η έλλειψη Παιδείας και οι κακοί σύμβουλοι οδήγησαν την Ελλάδα εδώ.

Αφεθήκαμε στο γλεντοκόπι της Μεταπολίτευσης

- Από πού πιστεύετε ότι άρχισε το κακό στην πολιτική;

Το μεγάλο πλήγμα ήταν ότι περάσαμε Χούντα. Εκείνα τα 7 χρόνια ήταν τα χειρότερα της ζωής μου. Δεν υπήρχε οξυγόνο να αναπνεύσεις. Αυτό ήταν μεγάλο κακό, για αυτό μετά ήρθε η τρελή χαρά, με τη Μεταπολίτευση. Ε, μετά, αυτές τις πολιτικές οικογένειες είχαμε. Δεν πιστεύω ότι ξεκίνησαν με κακές προθέσεις, είχαν να διαχειριστούν πολύ δύσκολα θέματα. Και μετά παρασύρθηκαν, αφέθηκαν σε ένα γλεντοκόπι.

Ο Σαμαράς με έχει εκπλήξει θετικά

- Θέλω να μου πείτε με λίγες λέξεις πώς βλέπετε τον Αντώνη Σαμαρά.

Με έχει εκπλήξει. Θετικά. Με την έννοια ότι είναι παρά πολύ δύσκολο αυτό που κάνει τώρα. Είναι και πρωτοφανείς στην Ελλάδα αυτές οι τριαρχίες και διαρχίες. Αυτός αντέχει ακόμη και κατάφερε να πάρει τη δόση και να πάρει μία ανάσα η Ελλάδα. Το ήθελε από παλιά να κυβερνήσει, το είχε το ψώνιο, τι να σας πω… Μακάρι να του πάνε όλα καλά.

- Τον Αλέξη Τσίπρα θα τον «βλέπατε» για πρωθυπουργό; Θα πιστεύατε σε έναν νέο άνθρωπο, που δεν είναι από «οικογένεια» πολιτική;

Δεν είναι από οικογένεια. Εγώ δεν τον βλέπω, τον βλέπουν όμως πάρα πολλοί άλλοι. Πρέπει να δούμε το φαινόμενο σοβαρά γιατί είναι πραγματικό, δεν είναι εξωπραγματικό. Είναι νεαρός πολιτικός ο οποίος συσπείρωσε παλιούς και νέους ψηφοφόρους από όλα τα κόμματα και θέλει να πάρει την εξουσια. Και μπορεί να τα καταφέρει. Έτσι νομίζω εγώ.

- Φώτης Κουβέλης;

Εγώ τον Φώτη Κουβέλη, θα τον προτιμούσα να είναι μέσα στην Αριστερά. Να μην είναι χώρια. Αυτό είναι δικό του θέμα.

- Πάνος Καμένος;

Ο Καμένος, αυτή τη στιγμή και επειδή είναι «θύμα σάτιρας», φαίνεται ότι δεν τα κάνει καλά τα πράγματα, γιατί (από ό,τι διαβάζω) δεν χάνεται η ευκαιρία να τον σατιρίζουν. Πάει να πει ότι το παράκανε. Μάλλον παραπληροφορήθηκε, κατά τη γνώμη μου.

- Βενιζέλος;

Εγώ αυτόν τον αγαπώ. Γιατί είναι έξυπνος. Μου αρέσει (και επειδή έχασε) για αυτό πολύ τον συμπαθώ! Μου αρέσει το χιούμορ του και είναι ιδιοφυής. Το θέμα είναι ότι στην πολιτική δεν χρειάζεται τόση πολλή εξυπνάδα.

Εμείς δημιουργήσαμε τις χρυσαυγίτικες νοοτροπίες

- Χρυσή Αυγή;

Είναι πολύ σοβαρό και καυτό θέμα. Όχι μόνο γιατί ψηφίστηκε ή επειδή μπήκε στη Βουλή, αλλά γιατί δεν είναι προϊόν που εισήχθη, είναι ελληνικότατο. Με προβληματίζει, ότι αυτοί οι άνθρωποι και οι ψηφοφόροι ήταν δικοί μας άνθρωποι, γεννήθηκαν από εμάς, είναι παιδιά της Ελλάδας, της ελληνικής νοοτροπίας, και τους δόθηκε η ευκαιρία μέσα από τα βάσανα να πω, μέσα από την πολλή ελευθερία, μέσα από τη Δημοκρατία να διεισδύσουν. Πρέπει να το δούμε σοβαρά και να αναλάβουμε και εμείς τις ευθύνες μας που δημιουργήσαμε τέτοιες νοοτροπίες. Είναι μέσα μας και τώρα βγήκαν έξω.

- Βλέπουμε ότι στις δημοσκοπήσεις βρίσκεται στην τρίτη θέση…

Είναι ένα φαινόμενο, όπως τα φαινόμενα κάποιων τηλεοπτικών αστέρων του παρελθόντος. Και στο θέατρο και στο σινεμά, και στην τηλεόραση, συμβαίνει συχνά να γεννιούνται απότομα, βίαια σχεδόν εκκωφαντικά με κρότο κάποια «αστέρια». Σε εισαγωγικά, αστέρια, τα οποία μετά πέφτουν. Κάποια καταφέρνουν να αντέξουν λίγο καιρό, να κάνουν τη δουλίτσα τους -ας πούμε- και μετά να εξαφανιστούν.

Κακής ποιότητας δράμα η Βουλή

- Τη Βουλή πώς θα την χαρακτηρίζατε; Κάποιοι λένε, ότι έχει καταντήσει κωμωδία.

Μπα, δεν θα έλεγα ότι είναι κωμωδία, αλλά κακής ποιότητος δράμα. Και, μάλιστα, κακοπαιγμένο. Δεν το σώζουν, δηλαδή, οι ηθοποιοί. Κάποιες φορές οι ηθοποιοί μπορούν να πάνε λίγο πάνω από το κείμενο, αν είναι ταλαντούχοι, να σώσουν μία παράσταση, εδώ είναι κακοπαιγμένο δράμα.

- Η παράστασή σας κλείνει με ένα τραγούδι του Σαββόπουλου. Το «Κωλοέλληνες». Γιατί κλείνετε έτσι;

Το τραγούδι είναι ιδιοφυές, αλλά ο Σαββόπουλος κατηγορήθηκε όταν το έγραψε. Είναι μέγας ποιητής και από πολλή αγάπη και πόνο το είπε. Εγώ νομίζω ο Σαββόπουλος, όπως και πολλοί άλλοι σαν αυτόν, αγαπάνε την Ελλάδα.

- Πώς θα χαρακτηρίζατε τον Νεοέλληνα; Γιατί έχουμε από τη μία τον Έλληνα και από την άλλη τον Νεοέλληνα.

Δεν νομίζω ότι ο Έλληνας έχει αλλάξει παρά πολύ, σαν νοοτροπία. Διαβάζοντας τα απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη, βλέπω ότι μετά την Επανάσταση του 1821, κάτι καταφερτζήδες τα μοιράστηκαν!

- Είμαστε σε εποχή που τη χαρακτηρίζει η κατάθλιψη. Πολλά νέα παιδιά μαστίζονται από αυτήν την ασθένεια.

Πιστεύω ότι βρίσκονται σε αδιέξοδο, χωρίς ελπίδα, χωρίς μέλλον, χωρίς εγγυήσεις για το μέλλον. Χρειάζεται επαναπροσδιορισμός των πάντων. Αφού έπεσε το καράβι στα βράχια, πρέπει όλοι σαν ναυαγοί να βρούμε τρόπους επιβίωσης στο ξερονήσι όπου ο καθένας έχει ξεβραστεί. Και να ενωθούμε.

Η ευτυχία δεν είναι τέρας να φοβηθούμε

- Εσείς έχετε περάσει ποτέ από στάδιο που είπατε «ώπα»; «Ψυχολογικά δεν είμαι τόσο καλά…»

Πέρασα πολλές φορές. Εγώ νομίζω ζούσα, ζω συνέχεια σε κρίση. Δεν είπα ποτέ, «τώρα είμαι καλά», «τι ωραία που πάνε τα πράγματα». Είμαι της χαράς, αλλά με τη χαρά της φύσης, όχι τη χαρά τη άλλη, τη χρυσόσκονη δηλαδή, την ψεύτικη. Είμαι της αληθινής χαράς. Η ευτυχία δεν είναι τέρας για να φοβηθούμε να τη διεκδικήσουμε αλλά ούτε και πάστα για να την αγοράσουμε. Είναι κάτι απλό, γλυκό και στιγμιαίο, το οποίο θέλει πολλή δουλειά για να έρθει κάποια στιγμή να σου σηκώσει την κουρτίνα.

- Σας ρώτησα πριν για τη φετινή θεατρική σας παράσταση. Είναι ένα σουρεαλιστικό έργο, που «δείχνει» τη ζωή των Ελλήνων;

Ο Άκης Δήμου, το έκανε με πρόθεση σουρεαλιστικό. Το προηγούμενό του, η «Ιοκάστη», είχε ίχνη σουρεαλισμού πατούσε πιο πολύ στην πραγματικότητα γιατί μιλούσε για μια Ελληνίδα μητέρα που δεν κατάλαβε, και ούτε είχε τη δυνατότητα να καταλάβει, τι έπαθε. Εδώ ο ήρωας έπαθε και κατάλαβε. Επειδή παίζεται το έργο και στην κρίση, νομίζω αντιπροσωπεύει τον μέσο Έλληνα, ο οποίος μετά τα τρία χρόνια κατάλαβε ότι κάποιο λάθος έκανε και ότι πρέπει να κάνει διορθωτικές κινήσεις στη ζωή του. Εμφανίζεται όλη η Ελλάδα από το 1830 μέχρι τις ημέρες μας. Συναντιέται ο πτωχευμένος Όθων, ο μεγαλέμπορος γούνας που ζούσε σε τρίπατο στην Κηφισιά με το «φάντασμα» της Ποθούλας Ραράκου, η οποία είναι κυρία των τιμών και λήσταρχος, και η οποία οργανώνει επανάσταση στα μέτρα της. Να αναθρέψει, δηλαδή, τον Βασιλιά και να βάλει στη θέση του τον ήρωα που αγαπάει και να γίνει αυτή μετρέσα του και ερωμένη του. Πολύ έξυπνο και πολύ ελληνικό!

- Πολύ ελληνικό; Είναι μήπως η νοοτροπία του Νεοέλληνα;

Ναι , ναι αυτό σατιρίζεται. Ότι κάνουμε την επανάσταση και μετά γινόμαστε εμείς οι νέες μετρέσες , οι νέες ερωμένες, οι νέοι εξουσιαστές, οι νέοι μονάρχες. Ναι βέβαια, είναι μεγάλη σάτιρα αυτό, ότι οι Έλληνες -μετά την επανάσταση- μοιράζονται μεταξύ τους τα οφίτσια.

Εδώ στέλνει tweet ο Πάπας – Δεν θα στείλω εγώ;

- Σας βλέπω φανατική του twitter.

Μου αρέσει, κυρίως, γιατί αρέσει σε παρά πολύ κόσμο και δεν θα ήθελα να είμαι απ’ έξω!

- Μιλάνε κάποιοι για απρόσωπη επικοινωνία.

Δεν με πειράζει. Απρόσωπες είναι και οι δημόσιες σχέσεις τις οποίες κάναμε για παρά πολλά χρόνια και ακόμη τις κάνουμε, για να διακινήσουμε τα προϊόντα μας. Γιατί μας πειράζει το απρόσωπο twitter; Είναι άδικο να λέμε «στο facebook, είναι φίλοι αυτοί»; Γιατί, οι άλλοι έξω φίλοι μας είναι; Μπορεί ένας άνθρωπος να έχει πάνω από δύο φίλους; Δεν μπορεί. Άρα κάνεις μία σύμβαση ότι διαχειρίζεσαι ένα κομματάκι μέσα σε αυτό το παγκόσμιο χωριό και συνομιλείς με κάποιους ανθρώπους άγνωστους οι οποίοι εν δυνάμει μπορεί κάπως να σου πούνε μία λέξη που να σου είναι χρήσιμη. Δεν μπορεί ο Πάπας, να καταδέχεται να στέλνει tweet, και εμείς να το σνομπάρουμε.

Follow on Twitter: @sofiafilippidou

Follow on Twitter: @markellashar