Θα ανεχθούμε κι άλλο τους εργατοπατέρες;

Δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς ότι μετά από το ταξίδι του Αντώνη Σαμαρά, στο Βερολίνο και το Παρίσι, κάτι αρχίζει να αλλάζει για τη χώρα μας… κάτι αρχίζει να αλλάζει για την εικόνα που εκπέμπει προς το εξωτερικό! Ωστόσο, κάνει επίσης δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι το «παιχνίδι» παίζεται, κυρίως, στο εσωτερικό γήπεδο.

Όπως και πριν από δυόμισι χρόνια έτσι και τώρα, εμείς κρατάμε την τύχη στα χέρια μας. Από την πρόοδο των αλλαγών, από την ταχύτητα δράσης και, κυρίως, από την νοοτροπία που θα επιδείξουν πολιτικοί,

Τον πρώτο λόγο, όπως και τότε, έχει η κυβέρνηση. Εκείνη θα δώσει τον τόνο και όλοι οι υπόλοιποι θα ακολουθήσουν. Ο πρωθυπουργός έχει μπροστά του δυο μήνες. Δυο μήνες και τέλος!
Τίποτε πλέον δεν μπορεί να αναβληθεί για αργότερα, τίποτε δεν μπορεί να… ξεχαστεί σε κάποιο συρτάρι υπηρεσιακού παράγοντα. Πρέπει να γίνουν πολλά και πρέπει να γίνουν τώρα. Ο Αντώνης Σαμαρας και ορισμένοι (όχι όλοι, είναι αλήθεια) υπουργοί το έχουν καταλάβει.
Οι συντεχνίες; Προφανώς όχι, καθώς με την είσοδο του Φθινοπώρου αναμένονται και πάλι αντιδράσεις, απεργίες, συγκρούσεις -προκειμένου να εμποδιστεί κάθε αλλαγή.
Οι επαγγελματίες συνδικαλιστές εχουν πάρει –όπως φαίνεται– τις αποφάσεις τους.

Στο τέλος, όμως, υπάρχει ο πολίτης. Υπάρχει εν τέλει η ατομική ευθύνη του καθενός από μας. Θα συνεχίσουμε, λοιπόν, να περιβάλλουμε με αυτή την ανοχή εκείνους που επιδιώκουν να προστατεύουν τα πολυσυζητημένα… κεκτημένα;
Εκείνους που απειλούν ότι θα μας βυθίσουν στο σκοτάδι;
Θα συνεχίσουμε να μιλούμε για δήθεν δημοκρατικά δικαιώματα όταν μια μικρή ομάδα ανθρώπων παραλύει το κέντρο της πρωτεύουσας;
Ας αναρωτηθούμε όλοι από τώρα. Πριν μπει το θερμό (το θερμότερο των τελευταίων χρόνων), Φθινόπωρο….

Υ.Γ. Αλήθεια,  αυτή την κρίσιμη ώρα, πού έχουν χαθεί οι εκπρόσωποι των πνευματικού και τους καλλιτεχνικού κόσμου της χώρας;
Πού είναι όλοι εκείνοι, που τις τελευταίες δεκαετίες πουλούσαν κουλτούρα, αριστερή διανόηση και… επανάσταση;
Και, βεβαίως, εισέπρατταν παχυλές επιχορηγήσεις από το υπουργείο Πολιτισμού;
Κρύβονται ή χάθηκαν επειδή δεν υπάρχουν, πλέον, κρατικοί χορηγοί;