Την άλλη φορά ίσως δε φύγετε ζωντανοί. Σε σας μιλάω, κακοποιημένοι ποδοσφαιριστές.

Να φτιάξουμε ένα ίδρυμα κακοποιημένων ποδοσφαιριστών, μήπως λύσουμε το πρόβλημα της βίας

«Παιδιά, μην κάνετε τίποτα κουταμάρες, μην είστε προκλητικοί, αν βάλετε γκολ μη το παρακάνετε, και προς Θεού απόψε όχι τσαμπουκάδες μεταξύ μας, δεν θα φύγετε ζωντανοί από ‘δω».

Λόγια ποδοσφαιριστών προς συναδέλφους τους, ποδοσφαιριστές. Λόγια των ποδοσφαιριστών του Παναθηναϊκού προς αυτούς του Ολυμπιακού.

«Λοιπόν

κύριοι, βλέπετε τι γίνεται, η Αστυνομία δεν μπορεί να μου εγγυηθεί τίποτα, πρέπει να βγούμε ζωντανοί από δω, προσέξτε πολύ τη συμπεριφορά σας, δεν ανέχομαι τίποτα, πρέπει να φύγουμε ζωντανοί». Λόγια διαιτητή ποδοσφαιρικής αναμέτρησης προς τους ποδοσφαιριστές, στην σέντρα του αγωνιστικού χώρου. Λόγια του Τάσου Κάκου προς τους ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού.

Με αυτό το μαράζι έχω μεγαλώσει στην ποδοσφαιρική Ελλάδα, με τον καημό που οι πρωταγωνιστές, οι ποδοσφαιριστές, αυτοί που έχουν τη δύναμη να βοηθήσουν το ποδόσφαιρο να αλλάξει, μένουν σιωπηλοί και δεν μιλούν δημόσια για αυτό που τραβάνε. Αν μιλούσαν, και αν στον δημόσιο λόγο τους απέφευγαν τις πολιτικές και διπλωματικές τοποθετήσεις, οι ποδοσφαιριστές και οι προπονητές θα είχαν βοηθήσει πολύ το ποδόσφαιρο να αλλάξει. Κι αν δεν κατάφερναν να το αλλάξουν, τουλάχιστον θα πετύχαιναν να μην του επιτρέψουν να τους αλλάξει αυτό.

Ως επαγγελματίας που ζει και τρέφει την οικογένειά του από το ποδόσφαιρο, δεν έχω πουθενά αλλού να ποντάρω. Δεν έχω από κανέναν να περιμένω τίποτα, το έχω βάλει στο πετσί μου αυτό. Διότι ουδείς εκ των βασικών υπευθύνων της συντήρησης της γηπεδικής βίας δεν θέλει να κάνει κάτι για την πάταξη. Όχι απλώς δεν θέλει να κάνει κάτι, αλλά αντιθέτως με τη στάση του, κάνει ό,τι μπορεί για τη διαιώνιση του φαινομένου, για την συντήρηση της ύπαρξης και της εκδήλωσης της γηπεδικής βίας.

Είναι δεδομένο: οι κάφροι και αυτοί που τους βάζουν, αυτοί που τους εκμεταλλεύονται, μαζί και αυτοί που τους ανέχονται ή τους φοβούνται, θα συνεχίσουν τον αγώνα τους για την παραμονή της βίας στα γήπεδα.

Η τελευταία ελπίδα είναι οι ποδοσφαιριστές. Κι είναι πολύ κρίμα που δεν το καταλαβαίνουν, που δεν συνειδητοποιούν ότι με τη στάση και την απάθειά τους κάνουν κακό στη δουλειά τους. Το λάθος που κάνουν το βρίσκουν μπροστά τους. Χάνουν λεφτά, χάνουν δουλειά, χάνουν και την ευχαρίστηση να παίζουν επαγγελματικά ποδόσφαιρο. Οι ίδιοι απάντησαν, στην πρόσφατη έρευνα της παγκόσμιας ένωσης των ποδοσφαιριστών, ότι γίνονται στόχοι επιθέσεων, ότι είναι θύματα βίας. Αν αυτοί δεν ανοίξουν το στόμα τους, αν αυτοί δεν πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους, το πρόβλημα δεν θα λυθεί ποτέ. Η κακοποίηση των ποδοσφαιριστών θα συνεχιστεί, μαζί με την κακοποίηση του ποδοσφαίρου.

Τη δύναμή τους την χρησιμοποιούν μόνο για την προώθηση εμπορικών προϊόντων, ή για να κάνουν μόδα ένα τραγούδι, σαν το «AiSeEuTePego», που το έμαθε σε δυο μέρες όλη η Ελλάδα. Κι αντί να συνειδητοποιήσουν το μέγεθος της δύναμης που έχει η εικόνα και η φωνή τους, κάθονται και ανέχονται να ζουν κ