Τίποτα δε με έχει σοκάρει τόσο, όσο ο τζιχαντιστής που έστειλε τις κόρες του να ανατιναχτούν

Δεν θυμάμαι να έχω δει κάτι σοκαριστικότερο τα τελευταία πολλά χρόνια. Δεν ξέρω αν το παρακολουθήσατε κι εσείς. Αναφέρομαι στον τζιχαντιστή πατέρα που έστειλε τις δυο 8χρονες κόρες του να ανατιναχθούν μέσα σε αστυνομικό τμήμα.

Πόσο φανατισμό, πόση ψυχοπάθεια μπορεί να κουβαλάει ένα πρόσωπο για να μιλάει στα σπλάχνα του με τέτοιο παραληρηματικό λόγο; Σαν να είχε πάρει παραισθησιογόνα, κάτι ψελλιζε για τη δόξα του Αλλάχ, την αξία της θυσίας, το γεμάτο θησαυρούς αύριο.

Και δίπλα η έρμη μάνα των κοριτσιών, περίλυπη και έμφοβη, να προσπαθεί να συγκρατήσει τα δάκρυά της, για να

μην προκαλέσει την οργή του συζύγου-τυρράνου.

Δεν ξέρω πόσο καιρό ακόμη θα έχουν ισχύ οι ένοπλοι τζιχαντιστές του αυτοαποκαλούμενου Ισλαμικού κράτους. Σε πολλά μέτωπα έχουν ηττηθεί -και στη Συρία και το Ιράκ. Ελπίζω ότι οι Αμερικάνοι και οι Ρώσοι θα ομονοήσουν, κάποια στιγμή, και θα τους συντρίψουν.

Ποια δύναμη, όμως, μπορεί να σταματήσει έναν παράφρονα πατέρα που φοράει ζώνη με εκρηκτικά στα ανήλικα παιδιά του και τα στέλνει να ανατιναχτούν μέσα στο αθώο άοπλο πλήθος;

Και ποιο όπλο μπορεί να αντιμετωπίσει έναν αφιονισμένο θρησκόληπτο, που σπέρνει τον θάνατο στην αγορά μιας μεγαλούπολης με αυτόματο ή οδηγώντας φορτηγό, όταν έχει αποφασίσει να πεθάνει;

Γι’ αυτό φοβάμαι, φοβάμαι πολύ για τα μελλούμενα…