Το Ιερό Μικρό

Κάποτε, σε μια μακρινή χώρα, έζησε το Ιερό Μικρό- ίσως να μην το έχετε ακουστά, ίσως να το γνωρίζετε με άλλο όνομα.

Το Ιερό Μικρό εκλήθη σε πολύ μικρή ηλικία – λίγο πριν συμπληρώσει τα 5 χρόνια του- να εκτελέσει χρέη Ηγεμόνα, ως ο μοναδικός διάδοχος του θρόνου. Ο πατέρας του είχε μόλις χάσει μυστηριωδώς τη ζωή του, πάνω στο βασιλικό κρεβάτι.

Μέσα σ’ έναν τεράστιο μεγαλοπρεπή θρόνο, με χρυσά σκαλίσματα και βελούδινο ύφασμα, καθόταν ένα μικροσκοπικό σώμα με χαρούμενα λαμπερά μάτια.

Το Ιερατείο, οι Αξιωματούχοι, οι Υπουργοί

και οι Αρχισύμβουλοι της Αυλής είχαν μαζευτεί γύρω του, για να του μιλήσουν, να το νουθετήσουν και να του εξηγήσουν – ό,τι μπορούσαν να εξηγήσουν σ’ ένα τόσο μικρό παιδί. Ήξεραν πως λίγα θα μπορούσε να καταλάβει.

Ξεκίνησαν από τα βασικά.

Του μίλησαν για την ιερότητα της θέσης του. Θα ήταν ο Πρώτος των Πρώτων.

Εκείνη τη στιγμή ακούστηκε από την πλευρά του παράλογα μεγάλου θρόνου ένας μάλλον… αστείος ήχος. Δε μπορεί να ήταν αυτό που όλοι φαντάστηκαν… Κι, όμως, ήταν! Ένα πνιχτό χαμόγελο ξέφυγε από την Βασιλική Κουβερνάντα, γιατί το Ιερό Μικρό μόλις είχε… αεριστεί. Το πεντάχρονο αγοράκι έκανε μια αστεία γκριμάτσα, είπε «πριτς» και έβαλε τα γέλια!

Με προσποιητή ευγένεια, γέλασαν κακαριστά όλοι τους. Όμως οι γέροντες γρήγορα προσπέρασαν το ευτράπελο γεγονός και άρχισαν πάλι να μιλούν για σοβαρά – και κυρίως ιερά- θέματα. Του εξήγησαν για τους ιερούς κανόνες και τα ιερά βιβλία, τους ιερούς προγόνους, τους ιερούς – λόγω θέσης- εαυτούς τους, τις ιερές παραδόσεις, τις ιερές αράχνες και νυφίτσες, τους ιερούς μανδύες, τα ιερά σανδάλια και τα ιερά χάλκινα αγαλματίδια. Όλα αντλούσαν τη σημασία τους από το πολύ μακρινό παρελθόν -όσο πιο αόριστα παλιό είναι κάτι , τόσο λιγότερο κινδυνεύει να τεθεί υπό αμφισβήτηση. Η αοριστία θα λειτουργούσε πάντοτε ως δικλείδα ασφαλείας.

Του έδειχναν ανθρώπους κι αντικείμενα, του περιέγραφαν έννοιες, υποχρεώσεις και καταναγκασμούς που συνοδεύονταν από τη λέξη «ιερός».

«Αυτό είναι ιερό;», τους διέκοψε ο μικρός, δείχνοντας ένα μπαούλο στην άκρη της βασιλικής αίθουσας.

«Αυτό είναι ιερό;», ρώτησε αμέσως δείχνοντας ένα σπαθί.

«Αυτό είναι ιερό;» δείχνοντας ένα τρίτο αντικείμενο. Ήταν ένα ποτήρι νερό.

Οι ζαρωμένοι επίσημοι χαμογέλασαν από υποχρέωση. Μα πριν προλάβουν να πουν το οτιδήποτε, το Ιερό Μικρό ξαναρώτησε με εκείνη την χειμαρρώδη ορμή που μόνο ένα παιδί διαθέτει.

«Αυτός είναι ιερός;»

Με το δάχτυλό του έδειχνε ένα μέλος του Ιερατείου . Η ομήγυρης Έγνεψε συγκαταβατικά, μα πριν πάρει κάποιος τον λόγο, ο μικρός αυτοκράτορας ξαναρώτησε:

«Αυτός είναι ιερός;». Έδειχνε έναν φρουρό. Έναν απλό στρατιώτη, που ανά πάσα ώρα και στιγμή θα έχανε τη ζωή του στη μάχη.

«Αυτός είναι ιερός;» «Αυτός…; Αυτός…; Αυτός…;» και σχεδόν τραγουδιστά είχε μόλις δείξει τέσσερις διαφορετικούς ανθρώπους.

Το φαινομενικά εύθυμο παιχνίδι του Ιερού Μικρού έπαιρνε ξαφνικά μια παράξενη κι ανεπιθύμητη τροπή.

«Ξέρετε, ένας απ’ αυτούς που δείξ