Το παραλήρημα του Χρυσαυγίτη και η δική μας απάθεια

Βράδυ Πέμπτης. Χαζεύοντας στο διαδίκτυο ξαφνικά διαβάζω στα διάφορα site, τις «δήθεν» διαμαρτυρίες από τους «δήθεν» θιγμένους, Χρυσαυγίτες και θρησκόληπτους, για την θεατρική παράσταση Corpus Christi στο θέατρο Χυτήριο. Δεν είμαι κριτικός θεάτρου, για να κρίνω το έργο, και επειδή ζω σε μία χώρα με υποτιθέμενη Δημοκρατία, αν προσωπικά με θίγει κάτι, ή πιστεύω ότι δεν συνάδει με τις αντιλήψεις και την παιδεία μου, απλά το απορρίπτω. Και γιατί κάνω αυτήν την μακροσκελή εισαγωγή;

Γιατί μετά λύπης μου είδα  τη διαμαρτυρία με τους ανθρώπους αυτούς και τα έκτροπα που συνέβησαν αργότερα.

Τα συναισθήματα που μου προκλήθηκαν πολλά, ανάμεικτα. Οργή, θυμός, στενοχώρια, θλίψη. Όχι μόνο για αυτά που έβλεπα. Αλλά και για όλους εμάς που κάνουμε καθιστική διαμαρτυρία από τον καναπέ του σπιτιού μας, κρίνοντάς τους. Μεγάλο θυμό ένιωσα που εμείς απλά βλέπουμε τους βανδαλισμούς αυτούς και τους σχολιάζουμε στα social media. Ναι οκ, το είπαμε και το ξαναείπαμε ότι οι χρυσαυγίτες, δεν έχουν παιδεία, είναι τραμπούκοι, αναρωτηθήκαμε πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν τόσοι βουλευτές μέσα στο Κοινοβούλιο, κατακρίνουμε μέρα παρά μέρα τις πράξεις τους. Μέχρι εκεί. Μετά τι; Το ξεχνάμε; Μέχρι να γίνει κάτι χειρότερο;

Αφού λοιπόν έκανα αυτήν την παρένθεση για τα συναισθήματα που μου γεννήθηκαν βλέποντας ένα από πολλά επεισόδια που συμβαίνουν πλέον καθημερινά, βλέπω την συγκλονιστική ιστορία που ανέβασε κατευθείαν ένας χρήστης του twitter στον προσωπικό του λογαριασμό. Τι συγκλονιστικό είχε αυτή η ιστορία; Ο άνθρωπος αυτός, που από ότι έμαθα ήταν και συνάδελφός μου- δημοσιογράφος, στην προσπάθεια του να τραβήξει μία φωτογραφία, έξω από το θέατρο, τις έφαγε για τα καλά από έναν Χρυσαυγίτη και μάλιστα μπροστά στα μάτια των αστυνομικών, οι οποίοι για τους δικούς τους λόγους έκαναν τα στραβά μάτια. Για όσους δεν γνωρίζουν την ιστορία του, παραθέτω μερικά από τα tweet του, που ανέβασε λίγη ώρα μετά το συμβάν.

«Βγήκα στην είσοδο του Χυτήριο. Χρυσαυγίτες και παπάδες έσκιζαν και ποδοπατούσαν τις αφίσεις της παράστασης. Έβγαλα το κινητό μου να τραβήξω πλάνο για το μπλογκ. Με περιτριγύρισαν 5 χρυσαύγιτες και ένας αστυνόμος. Με ρωτάνε, δημοσιογράφος είσαι; απαντάω, γράφω στη lifo, ελπίζοντας να γλυτώσω σαματά. Το αντίθετο όμως. Με τραβάνε παραπέρα, με φωνάζουν πούστη, αδελφάρα, μου τραβάνε τα μούσια, με φτύνουν στο πρόσωπο, με χτυπάνε στο στομάχι. Η αστυνομία είναι δίπλα. Τους φωνάζω με χτυπάνε, δεν θα κάνετε κάτι; Απάντηση: Δεν είδα κάτι. Απομακρυνθείτε παρακαλώ. 3 αστέρια στο πέτο. Μου βάζουν αναμμένο τσιγάρο στην τσέπη. Μια κυρία μου το λέει μπροστά στον αστυνομικό. Κάνει πως δεν ακούει. Αρχίζω να φοβάμαι. Απομακρύνομαι από την έξοδο. Μου φωνάζουν όλοι:»Έτσι φύγε παλιοπουστάρα, λούγκρα, τράβα πάρε καμία πίπα. Γυρίζω πίσω από απόσταση να παρακολουθώ. Με ακολουθεί γνωστός βουλευτής της Χ.Α. Μου ρίχνει δύο μπουνιές στο πρόσωπο. Με πετάει κάτω. Όσο είμαι κάτω, χάνω τα γυαλιά μου. Ο Χρυσαυγίτης με κλωτσάει. Η αστυνομία είναι ακριβώς δύο βήματα μακριά. Γυρισμένη πλάτη. Φωνάζω