Το ταγκό του ΣΥΡΙΖΑ με τους Ταλιμπάν

Εάν ο Τσεμ Οζντεμίρ, ο αρχηγός των Πρασίνων στη Γερμανία, που δεν είναι ούτε η προέκταση της Άγκελα Μέρκελ, ούτε το φερέφωνο του καζινοκαπιταλισμού, χαρακτηρίζει κρίσιμες για το μέλλον της Ελλάδας και της Ευρώπης τις εκλογές της 17ης Ιουνίου, αυτό έχει κάποια σημασία. Πολύ περισσότερο όταν επισημαίνει ότι η μόνη

ελπίδα είναι «να μην υποκύψουν οι Έλληνες ψηφοφόροι στον πειρασμό ριζοσπαστικών δυνάμεων που υπόσχονται απλές λύσεις, οι οποίες όμως στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν».

Οι επόμενες εκλογές είναι, όντως, οι πιο κρίσιμες εκλογές της Mεταπολίτευσης. Διότι ενώ διακυβεύεται το μέλλον της χώρας, δεν ξέρουμε ποιο θα είναι το κριτήριο με βάση το οποίο θα αντιμετωπίσουν την κάλπη οι ψηφοφόροι: πρώτον, αν θα πάνε στην κάλπη, και, δεύτερον, τι θα κάνουν όταν πάνε. Υπάρχει το ενδεχόμενο ένα μεγάλο ποσοστό, όπως και στις προηγούμενες εκλογές της 6ης Μαΐου, να μην πάνε καν στην κάλπη. Επίσης, είναι πιθανό πολλοί να σκορπιστούν σε μικρά κόμματα, παρότι φάνηκε καθαρά ότι κάτι τέτοιο δεν βοηθά να απαντηθεί το δίλημμα που αντιμετωπίζει η χώρα. Και το δίλημμα είναι σαφές: παραμονή στην Eυρωζώνη, με αναγνώριση των συμφωνηθέντων και διαπραγμάτευση για βελτίωση των όρων της οικονομικής εξάρτησης της χώρας από τους δανειστές της ή άτακτη και συγκρουσιακή έξοδος από το ευρώ και επιστροφή όχι μόνο στη δραχμή, αλλά και σε ό,τι αυτό συνεπάγεται αν γίνει κάτω από τις σημερινές συνθήκες, και κυρίως με την πλειοψηφία των Ελλήνων να διαφωνούν με την έξοδο: τη μεγάλη φτώχεια και τη μεγάλη γκρίνια.

Οι περισσότεροι Έλληνες φαίνεται να θέλουν την παραμονή στην Eυρωζώνη, παρά τα Μνημόνια. Αρκετοί, όμως, ενώ θέλουν το ευρώ, αρνούνται τις μεταρρυθμίσεις, είτε αυτές είναι μερκελιανού τύπου, είτε είναι πιο ήπιες. Και βρέθηκαν στις 6 Μαΐου τρεις ακόμη πολιτικοί φορείς – πέρα από το ΚΚΕ που πάντοτε τις αρνείται με συνέπεια και προτείνει άλλες – να στεγάσουν αυτούς τους Έλληνες.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι τα κόμματα που υπερασπίζονται την ιδέα της αποκόλλησης της χώρας από την Eυρωζώνη – αυτό είναι το βασικό σημείο σύγκλισης, ανεξάρτητα από τις άλλες διαφορές – είναι προϊόντα της ηγεμονεύουσας γερμανογαλλικής πολιτικο-οικονομικής ελίτ. Είναι παιδιά της στην κυριολεξία. Υπάρχει μια αμφιβολία αν είναι παιδιά της από σκοπιμότητα ή εξ αντανακλάσεως. Και οι δύο θεωρίες έχουν ισχυρά ερείσματα. Ακόμη, όμως, κι αν δεχθούμε ότι οι χειρισμοί της Γερμανίας στην ελληνική κρίση ήταν μελετημένα καταστροφικοί, ώστε να προκύψει μια κατάσταση σαν αυτή που προέκυψε και που ορισμένοι αρθρογράφοι γερμανικών εφημερίδων είχαν προβλέψει με φανερή κακεντρέχεια πριν από δύο χρόνια, το πρόβλημα είναι τι κάνουμε εμείς, όχι τι θέλουν οι Ταλιμπάν του ευρωπαϊκού νεοφιλελευθερισμού. Αυτοί, μαζί με κάποιους εγχώριους ανθυποταλιμπάν, μπορεί να είναι ικανοποιημένοι με την εισβολή ακραίων φωνών και φυσιογνωμιών στην ελληνική πολιτική σκηνή, επειδή έτσι διευκολύνεται το παιχνίδι τους. Εμείς, όμως, που πιστεύουμε σε μια άλλη Ευρώπη; Εμείς έχουμε χρέος να μη μασήσουμε τα λόγια μας και να μιλήσ