Βαθιά υπόκλιση στον Δημήτρη Μητροπάνο

2 Απριλίου του 1948. Στην Αγία Μονή, μία συνοικία έξω από τα Τρίκαλα, γεννιέται ένας από τους σπουδαιότερους ερμηνευτές της χώρας μας. Μία αυθεντική λαϊκή φωνή, που για σχεδόν 4 δεκαετίες έμεινε ανεξίτηλη, και χάρισε στην ελληνική δισκογραφία τεράστιες επιτυχίες.

Το 1964, μετά την τρίτη Γυμνασίου, κατεβαίνει στην Αθήνα και ζει με τον θείο του, ενώ παράλληλα ξεκινάει να δουλεύει ως τραγουδιστής. Έπειτα από παρότρυνση του Γρηγόρη Μπιθικώτση, συνεργάζεται

με την «Κολούμπια», και εκεί γνωρίζει τον Γιώργο Ζαμπέτα. «Ο Ζαμπέτας είναι ο μόνος άνθρωπος στο τραγούδι ο οποίος με βοήθησε χωρίς να περιμένει κάτι. Με όλους τους υπόλοιπους συνεργάτες μου κάτι πήρα και κάτι έδωσα». Για εκείνον ο Ζαμπέτας ήταν ο δεύτερος πατέρας του.

Μία από τις σπουδαιότερες συνεργασίες του, ήταν αυτή με τον Μίκη Θεοδωράκη το 1966. Πραγματοποιούν μία σειρά συναυλιών στην Ελλάδα και την Κύπρο. Ακολουθούν και άλλες σημαντικές συνεργασίες με τον Δήμο Μούτση, το Μάνο Ελευθερίου, τη Δήμητρα Γαλάνη, το Γιώργο Χατζηνάσιο, τον Απόστολο Καλδάρα, τον Τάκη Μουσαφίρη, τον Χρήστο Νικολόπουλο, το Γιάννη Σπανό, το Λάκη Παπαδόπουλο, το Θάνο Μικρούτσικο, τη Λίνα Νικολακοπούλου, το Γιώργο Κακουλίδη, το Μάριο Τόκα και το Νίκο Πορτοκάλογλου. Τα τελευταία χρόνια συνεργάστηκε με την Πέγκυ Ζήνα, ενώ φέτος τραγούδησε με τον Δημήτρη Μπάση και το Γιάννη Κότσιρα.

Ο Δημήτρης Μητροπάνος, ήταν μία από τις τελευταίες μεγάλες φωνές του ελληνικού πενταγράμμου. Κάθε του τραγούδι, ένα διαμάντι. Κάθε του τραγούδι μία ιστορία. Διαφορετική κάθε φορά. Η αγέρωχη φωνή του, σε καθήλωνε. «Αλίμονο σε αυτούς που δεν αγάπησαν» , και η ερμηνεία του σε κάνει να ανατριχιάζεις, να θέλεις να αγαπήσεις και να αγαπηθείς. Ένα από τα ωραιότερα ντουέτα ήταν εκείνο με την Αλέκα Κανελλίδου. «…Τώρα που μοιάζουμε με δίδυμα φεγγάρια…». Η βελούδινη φωνή της με τη δωρική φωνή του, μας χάρισαν ένα από τα πιο ωραία ερωτικά τραγούδια.

«Για να σε εκδικηθώ». Ένα τραγούδι που μιλάει για χωρισμό, για εκδίκηση. Και ποιος δεν το έχει σιγουτραγουδήσει….

Αυτό όμως που χαρακτήριζε τον Δημήτρη Μητροπάνο, ήταν η άψογη ερμηνεία του ζεϊμπέκικου. «Τόσα δίνω πόσα θες, στα Λαδάδικα πουλάν αυτό που θες», « Σ’ αναζητώ στη Σαλονίκη ξημερώματα, λείπει το βλέμμα σου από της αυγής τα χρώματα», σε μουσική του Μάριου Τόκα. Το ζεϊμπέκικο όμως, που όλοι μας έχουμε χορέψει είναι η «Ρόζα». Δεν θα ξεχάσω πριν από χρόνια, όταν είχα πρωτοδεί τον Δημήτρη Μητροπάνο. «Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία, πώς η ιστορία γίνεται σιωπή», και το ζεϊμπέκικο του ξεσήκωσε όλο το μαγαζί. Δεν ήταν μόνο η στεντόρεια του φωνή του. Ήταν και η επιβλητική παρουσία του.

Όσοι τον γνώριζαν, μιλούσαν για έναν άνθρωπο με πολλά χαρίσματα. Έναν άνθρωπο που το χιούμορ δεν έλειπε ποτέ από τη ζωή του. Ως καλλιτέχνης, όμως, φοβήθηκε; « Όχι, τι να φοβηθώ; Χορτάτος είμαι. Στη ζωή μου και καλά πέρασα και άσχημα πέρασα και «πέρα» πήγα και γύρισα. Όλα τα κανα», είχε πει σε μία από τις τελευταίες του συνεντεύξεις στο περιοδικό Down Town.

Τα τελευταία χρόνια, αντιμετώπισε