Η μάχη για την κεντροαριστερά: Μεσαία τάξη αγάπη μου

Του Γιώργου Χ. Παπαγεωργίου

Οι εκλογές για την ηγεσία του νέου υπό διαμόρφωση φορέα της Κεντροαριστεράς έφεραν στο προσκήνιο την ευρύτερη συζήτηση για το ποιο κόμμα μπορεί να εκφράσει το συγκεκριμένο πολιτικό χώρο.
Μετά την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ, ο χώρος επιδιώκει να ανασυγκροτηθεί διευρύνοντας το στελεχιακό και πολιτικό αποτύπωμά του ώστε να επαναπροσελκύσει

τους ψηφοφόρους που κινούνται στο χώρο της Κεντροαριστεράς.
Δεν είναι μυστικό, όμως, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αρχίζει να στρέφεται προς το Κέντρο, ανάμεσα σε άλλα και ως αποτέλεσμα της στροφής στον κυβερνητικό ρεαλισμό την οποία πραγματοποίησε από τη στιγμή που η διαπραγμάτευση του 2015 προσέκρουσε στον «τοίχο» που είχαν ορθώσει οι δανειστές με τον εκβιασμό του Grexit.
Ούτε είναι μυστικό ότι η ηγεσία της Ν.Δ. επιδιώκει να απευθυνθεί και αυτή στο Κέντρο, προκειμένου να διευρύνει την εκλογική της επιρροή και ότι στην προσπάθειά της αυτή επιχειρεί να αξιοποιήσει στελέχη, ιδέες και συνθήματα από το μεσαίο χώρο.
Είναι γνωστό άλλωστε ότι υπό κανονικές συνθήκες είναι ακριβώς αυτός ο μεσαίος πολιτικός χώρος που αποτελεί το βαρόμετρο της πολιτικής ζωής και συχνά αναδεικνύει το νικητή των εκλογών.
Το πρόσφατο παράδειγμα της Γαλλίας και του Εμανουέλ Μακρόν που κέρδισε υιοθετώντας κεντρώα ρητορική, ενώ αποστασιοποιήθηκε από το Σοσιαλιστικό κόμμα, αποτελεί οδηγό για όσους ασχολούνται με το στρατηγικό σχεδιασμό στα ελληνικά πολιτικά κόμματα.
Όπως επίσης είναι υπό μελέτη και η κρίση που περνάει η Σοσιαλδημοκρατία σε όλη την Ευρώπη. Ορισμένοι την αποδίδουν στο γεγονός ότι οι συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις πλήρωσαν το γεγονός ότι υιοθέτησαν επώδυνες οικονομικές πολιτικές, οι οποίες ήταν παλιότερα στη φαρέτρα των συντηρητικών κομμάτων, όπως ιδιωτικοποιήσεις, περικοπές μισθών και επιδομάτων και κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων.
Στην Ελλάδα, η ένταση των φαινομένων λόγω μνημονίων πολλαπλασιάστηκε -ενδεχομένως σε βαθμό παραμόρφωσης- αλλά το γεγονός είναι ότι οι πολίτες στράφηκαν στο ΣΥΡΙΖΑ εκτινάσσοντας τα ποσοστά του το 2012, μετακινούμενοι κατά μεγάλο ποσοστό από το μεσαίο χώρο, εκφράζοντας έτσι την απογοήτευσή τους για τις σκληρές πολιτικές που είχαν εφαρμοστεί μέχρι τότε από τα άλλα κόμματα.
Το γεγονός ότι η αντιμνημονιακή πορεία αποδείχθηκε αντικειμενικά αδύνατη και η σημερινή κυβέρνηση διαφοροποίησε τη ρητορική της και τους στόχους της, δημιουργεί μια νέα πρόκληση για την ίδια αλλά και για τα άλλα κόμματα.
Διότι το κλειδί των εξελίξεων είναι η μεσαία τάξη, η οποία βλέπει τα τελευταία χρόνια το βιοτικό της επίπεδο να υποβαθμίζεται συστηματικά χωρίς να έχει μπροστά της μια πρόταση για καλύτερες ημέρες.
Εκεί θα κριθεί και το πολιτικό παιχνίδι, ιδιαίτερα η μάχη για την Κεντροαριστερά.
Ποιος θα διατυπώσει μια αξιόπιστη πρόταση για την επόμενη ημέρα και πώς θα την τεκμηριώσει;
Ποιο είναι το σχέδιο για απασχόληση, εισόδημα, φόρους, εισφορές και υπερχρέωση;
Ουδείς μπορεί να υποσχεθεί μαγικές λύσεις για μείωση φόρων, αύξηση μισθών και χάρισμα οφειλών.
Οι πολίτες έχουν ήδη υποστεί πολλά, ενώ η εμπειρία των δύο τελευταίων ετών έχει σημάνει και το τέλος των ψευδαισθήσεων.
Οι δε παροχές που σχεδιάζονται από το υπερπλεόνασμα προς τους οικονομικά ασθενέστερους είναι μεν αναγκαίες, αλλά είναι αμφίβολο ότι αντισταθμίζουν την πίεση που αισθάνεται η μεσαία τάξη από την απώλεια εισοδήματος, την πίεση για εξόφληση ληξιπρόθεσμων οφειλών υπό την απειλή κατασχέσεων και πλειστηριασμών και την έλλειψη προοπτικής για τα παιδιά της.