Μέσα απ’ την πένα του Στέφανου Δάνδολου… ερωτεύεσαι κι εσύ!

Ο Στέφανος Δάνδολος γνωρίζει πώς να μας κάνει να ταξιδεύουμε, να ονειροπολούμε, να φτιάχνουμε εικόνες, να νιώθουμε έντονα συναισθήματα. Γιατί όλα αυτά τα κάνουμε μέσα από τα βιβλία του. 

Ο Στέφανος Δάνδολος είναι ένας σπουδαίος συγγραφέας, τα βιβλία του έχουν πουλήσει χιλιάδες αντίτυπα, είναι ένας δημιουργικός άνθρωπος, του οποίου η πένα έχει μια μαγική επίδραση στην ψυχή μας.

Το βιβλίο του «Ιστορία χωρίς όνομα», ένα μυθιστόρημα για την Πηνελόπη Δέλτα και τον παράνομο και παράφορο έρωτά της με τον Ίωνα Δραγούμη, έχει ανέβει και στο θέατρο,

σημειώνοντας τεράστια επιτυχία. Το τελευταίο του “παιδί”, το “Φλόγα και Άνεμος” είναι ένα βιβλίο ζωής.

Για όλα αυτά κι ακόμα περισσότερα… ο Στέφανος Δάνδολος μίλησε στο iPop.gr!

Το βιβλίο “Ιστορία χωρίς όνομα” -μεταξύ άλλων- έχει κερδίσει τρία βραβεία κοινού. Πόσο σημαντικό είναι αυτό το βραβείο για έναν συγγραφέα;Ίσως είναι πιο σημαντικό από κάθε άλλο γιατί έρχεται από τους αναγνώστες και αφορά ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου. Νιώθεις ωραία όταν ξέρεις ότι αυτό που έγραψες άγγιξε τον κόσμο. Πρέπει όμως να πω ότι τα βραβεία ανεβάζουν μόνο τη χρηματιστηριακή αξία ενός βιβλίου, όχι την ουσιαστική του αξία. Ένα εξαιρετικό βιβλίο παραμένει εξαιρετικό και χωρίς να βραβευτεί, όπως και ένα μέτριο βιβλίο παραμένει μέτριο ακόμα κι αν βραβευτεί.Ποια συναισθήματα σας προξενεί το “Ιστορία χωρίς όνομα”; Και ποια συναισθήματα προκαλεί στον αναγνώστη;Δυσκολεύομαι λίγο να μιλήσω για τα δικά μου συναισθήματα γιατί εγώ είμαι εκείνος που το έχει γράψει. Το αγαπώ, όπως αγαπώ κάθε τι στο οποίο αφιέρωσα κόπο. Ως προς τον αναγνώστη, υποθέτω ότι προκαλεί ένα είδος συγκίνησης, όχι μόνο επειδή πραγματεύεται μια συγγραφέα που όλοι έχουμε λατρέψει, αλλά κυρίως επειδή επανασυστήνει αυτή τη γυναίκα, και τον άντρα που αγάπησε, μέσα από μια θνητή υπόσταση. Στο πρόσωπο των δύο αυτών ηρώων βλέπουμε τις δικές μας αδυναμίες, τα δικά μας διλήμματα, τη δική μας μοναξιά.Πώς νιώσατε την πρώτη φορά που είδατε το βιβλίο σας… στην σκηνή;Τεράστια συγκίνηση. Ο Κώστας Γάκης δημιούργησε μια παράσταση-κόσμημα που λειτουργεί εντελώς ποιητικά. Είναι όλο μια φαντασμαγορία αισθήσεων. Εξαιρετικά τα σκηνικά από τον Κωνσταντίνο Ζαμάνη, φανταστικές οι ερμηνείες όλων των ηθοποιών. Εκρηκτικό ζευγάρι επί σκηνής ο Τάσος Νούσιας με την Μαρία Παπαφωτίου. Κείμενο φωτιά από την Ανθή Φουντά. Τι να πω; Ήταν μια μοναδική εμπειρία.Γράφετε συχνά για τον έρωτα. Τι είναι για σας ο έρωτας; Συγγραφικά, ένας τρόπος για να αφηγηθώ κομμάτια της Ιστορίας. Γιατί το θέμα δεν είναι ο έρωτας, είναι τι αφηγείσαι μέσα από έναν έρωτα. Στην «Ιστορία χωρίς όνομα» ήταν ο αγώνας δύο ανθρώπων να ξεπεράσουν την εποχή τους για να κερδίσουν την ευτυχία, και παράλληλα το πεπρωμένο μιας χώρας που βούλιαζε στα δεινά της. Γράφοντας τώρα για την Κυβέλη και τον Γεώργιο Παπανδρέου, ο έρωτας γίνεται αφηγηματικά το όχημα για να καταθέσω ένα σχόλιο γύρω από την ελευθερία, και για το πώς αυτή η χώρα, αντιμετωπίζοντας τα δεινά της, έπρεπε να παλέψει με την εθνική της μοναξιά. Οπότε ναι, μπορεί να πει κανείς ότι ο έρωτας με βοηθάει να προσεγγίζω το παρελθόν για να ανακαλύπτω βαθύτερες συγγένειες και με την δική μας εποχή.Πείτε μας λίγα λόγια και για το τελευταίο βιβλίο σας, “Φλόγα και Άνεμος“. Επανασυστήνει κι αυτό, με ευγένεια και σεβασμό, δύο τεράστιες προσωπικότητες του εικοστού αιώνα, όχι μέσα από το μύθο που δημιούργησαν, αλλά θνητές και καθημερινές, όπως εμείς. Η ερωτική σχέση της Κυβέλης με τον άνθρωπο που θα έμενε στην αιωνιότητα ως ο Γέρος της Δημοκρατίας, τον Γεώργιο Παπανδρέου, είναι μια ιστορία σχετικώς άγνωστη, δεν έγινε ποτέ βιβλίο μέχρι σήμερα, δεν ανθολογήθηκε επαρκώς, κι ας αφορούσε μια από τις κορυφαίες θεατρίνες της εποχής της, ίσως την σπουδαιότερη, και έναν άντρα που έγινε τρεις φορές πρωθυπουργός της Ελλάδας. Είναι ένα βιβλίο ζωής για μένα, που περιέχει ανέκδοτες επιστολές του ζευγαριού, άγνωστες στιγμές της πολιτικής και του θεάτρου, μα το κυριότερο ογδόντα χρόνια ελληνικής ιστορίας και μια αφήγηση που ξεφεύγει από τους δύο πρωταγωνιστές, που δίνει φωνή σε πολλούς αθέατους ήρωες της Ιστορίας και ζωντανεύει μια ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο, εκείνες τις τέσσερις μέρες το φθινόπωρο του 1968, όπου η σκιά της χούντας πνίγει τη χώρα και ο λαός της Αθήνας οδεύει προς μια κηδεία που θα έμενε στην Ιστορία.Πώς ξεκινήσατε να γράφετε;Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήξερα ότι η μοίρα μου ήταν κατά κάποιον τρόπο συνυφασμένη με αυτό που κάνω σήμερα. Σε ηλικία επτά ετών έγραψα τις πρώτες μου ιστορίες με τη βοήθεια της μητέρας μου. Παίρναμε μπλοκ ζωγραφικής και σε κάθε σελίδα σημείωνε ό,τι της υπαγόρευα, έπειτα διάνθιζα τις σελίδες με ζωγραφιές και κάπως έτσι αναβίωνα παραλλαγές ιστοριών με τον Ζορρό, τους Τρεις Σωματοφύλακες, τον Ρομπέν των Δασών. Έπειτα, στην εφηβεία, στάθηκε καθοριστική η επιρροή του πατέρα μου ο οποίος διάβαζε πολύ, και χάρη σε εκείνον ανακάλυψα τον Ιούλιο Βερν, τον Λουντέμη, τον Καζαντζάκη και πολλούς άλλους. Όταν μπήκα στη δημοσιογραφία, στα δεκαοκτώ μου, ήταν πλέον θέμα χρόνου να γράψω το πρώτο μου βιβλίο.Από πού αντλείτε έμπνευση για τα βιβλία σας;Δεν ξέρω να σας απαντήσω. Για μένα αυτό το πράγμα, η έμπνευση, είναι κάτι που δεν το πολυκαταλαβαίνω. Ως νόημα λέξης μού φαίνεται εξαιρετικά απλοϊκό και στιγμιαίο. Σίγουρα με απασχολούν θέματα, αν αυτό εννοούμε έμπνευση. Αλλά για να χτιστεί ένα μυθιστόρημα, με τον τρόπο που δουλεύω εγώ, η παρόρμηση της στιγμής είναι αμελητέα. Εκείνο που μετράει είναι ο μόχθος, η μεθοδικότητα, η πειθαρχία. Στις σημειώσεις μου υπάρχει ένα σχέδιο, που είναι η αρχιτεκτονική του βιβλίου, και κάθε μέρα έχω μπροστά μου μια λευκή σελίδα η οποία πρέπει να υπηρετήσει αυτό το σχέδιο. Δεν είναι θέμα έμπνευσης λοιπόν. Όλα άπτονται μιας παρτιτούρας που μπορεί να με κρατήσει δέσμιο μέχρι και δύο-τρία χρόνια μέχρι να φτάσω στη τελευταία λέξη.Η Πηνελόπη Δέλτα σας έχει επηρεάσει στον τρόπο γραφής σας;Όχι, δεν θα το έλεγα. Αγαπώ τα βιβλία της, ειδικά το «Στα μυστικά του βάλτου» και τον «Τρελαντώνη», αλλά ως συγγραφέα δεν με επηρέασε καθόλου.Μπορείτε να ξεχωρίσετε ένα μυθιστόρημα ως το πιο αγαπημένο σας;Από τα δικά μου; Ω, πάντα είναι το τελευταίο, το πιο πρόσφατο. Οπότε θα επέλεγα το «Φλόγα και Άνεμος», που έτσι κι αλλιώς συμπυκνώνει όλη μου την οπτική απέναντι στη ζωή και στον κόσμο. Όμως αγαπάω ιδιαίτερα και τα τρία προηγούμενα. Την «Ιστορία χωρίς όνομα», το «Όταν θα δεις τη θάλασσα» και τη «Χορεύτρια του Διαβόλου». Όχι ότι τα παλιότερα τα έχω διώξει από την καρδιά μου. Απλώς νομίζω ότι από το 2013 και μετά έχω μπει στην πιο ώριμη φάση της καριέρας μου.Ποια είναι η γνώμη σας για τον τρόπο με τον οποίο διδάσκεται η λογοτεχνία στα σχολεία;Σε έναν τέλειο, ιδεατό κόσμο θα ήθελα περισσότερη ουσιαστική συμμετοχή από τους δασκάλους. Να εμφυσήσουν στους μαθητές την αγάπη για την ανάγνωση και όχι απλώς να τους καθοδηγούν με βάση τη διδακτέα ύλη. Ποιος ξέρει, ίσως ένα-δύο παιδιά από την τάξη θα ένιωθαν το σύμπαν τους να αλλάζει.Το “μότο” με το οποίο πορεύεστε στη ζωή σας ποιο είναι;«Όλα θα πάνε καλά, θα δεις».Διαβάστε τη συνέντευξη του Κώστα Γάκη στο iPop:

Ο Κώστας Γάκης σκηνοθετεί τον μυθικό έρωτα της Πηνελόπης Δέλτα και του Ίωνα Δραγούμη

Το άρθρο Μέσα απ’ την πένα του Στέφανου Δάνδολου… ερωτεύεσαι κι εσύ! εμφανίζεται στο iPop.