Η Γαλλία του ουμανισμού και η Γαλλία του Μακρόν

Ο Γάλλος Υπουργός Γκαμπριέλ Αταλ με τη στήριξη του πρωθυπουργού Εμανουέλ Μακρόν, πέρασε ένα νόμο ο οποίος απαγορεύει την «αμπάγια» στα σχολεία. Πρόκειται για την ενδυμασία που φοράνε τα κορίτσια και οι νεαρές γυναίκες μουσουλμάνες. Ο Ατάλ υποστήριξε ότι το ένδυμα παραβιάζει τους διεθνείς νόμους της Γαλλίας για την εκπαίδευση. Συγκεκριμένα θεωρεί πως διαταράσσει το νόμο περί κοσμικότητας της χώρας.

Από το 2004, τα θρησκευτικά

σημάδια και σύμβολα έχουν απαγορευτεί στα σχολεία, συμπεριλαμβανομένων των μαντήλων, των κιπά και των σταυρών. Ο Υπουργός Παιδείας, εξέφρασε πως κανένα παιδί δεν πρέπει να μπαίνει στην τάξη, φορώντας κάτι που θα μπορούσε να υποδηλώνει, τη θρησκεία του. Βέβαια, εντύπωση μου κάνει πως επιθυμούν να επαναφέρουν την ενιαία σχολική ενδυμασία κάτι το οποίο είχε απαγορευτεί το 1968, μια χρονολογία που δεν είναι καθόλου μα καθόλου τυχαία.

Οι θρησκευτικές μαντίλες και ενδύματα που καλύπτουν το πρόσωπο έχουν ήδη απαγορευτεί δημόσια, θα μπορούσαμε να σχολιάσουμε πως πρόκειται για μια σκληρή πολιτική απέναντι στον αυξανόμενο μουσουλμανικό πληθυσμό της χώρας. Το μέτρο αυτό, εντάσσεται σε μία στρατηγική προσπάθεια όξυνσης της έντασης ανάμεσα στον πληθυσμό που ζει και εργάζεται στην Γαλλία, η οποία θα έχει δυσάρεστες συνέπειες. Όλοι θυμόμαστε το τραγικό γεγονός της « CHARLIE HEBDO». Και για κάποιον χριστιανό ή μουσουλμάνο μπορεί να είναι ανεπίτρεπτο να κυκλοφορεί ανάμεσα σε άθεους ή σκεπτικιστές. Γι’ αυτό η αποδοχή και η σεβασμός πρέπει να είναι βασικά στοιχεία ενός Ευρωπαίου πολίτη.

Η επαναφορά τέτοιων ή παρόμοιων θεμάτων στο δημόσιο διάλογο, διεθνώς προωθούνταν από ακροδεξιά κόμματα και ρεύματα. Στο γαλλικό κοινοβούλιο, οι επικριτές του υποστηρίζουν πως ο Εμανουέλ Μακρόν προσπαθεί να ανταγωνιστεί το ακροδεξιό ακροατήριο της Μαρίν Λεπέν.

Επιστρέφοντας, λοιπόν στα πρόσφατα γεγονότα, η απαγόρευση υπό την νομική και θεσμική της διάσταση, αποτελεί το ένα κομμάτι του προβλήματος. Το άλλο, το οποίο είναι και πραγματικά εξοργιστικό, είναι πως σε όσες μαθήτριες δεν έβγαλαν την μαντίλα τις «έστειλαν» σπίτι. Όσα κορίτσια αρνήθηκαν να βγάλουν την μαντίλα την πρώτη κιόλας μέρα τις έδιωξαν.

Συμπέρασμα.., είτε βρίσκεσαι στο ανατολικό είτε στο δυτικό ημισφαίριο του πλανήτη, η πρόσβαση για ένα κορίτσιστικο σχολείο τίθεται υπό αμφισβήτηση. Ακόμα, το πιο φοβερό που ακολουθεί αυτά τα γεγονότα, είναι η αποστολή, εκ μέρους του Υπ. Παιδείας, γράμματος στις οικογένειες των κοριτσιών αυτών, με σκοπό να τις νουθετήσει.. «Ο κομικισμός δεν είναι περιορισμός αλλά ελευθερία», εξέφρασε με υπερηφάνια ο 34χρονος Γκαμπριέλ Αταλ…

Και επειδή υπάρχει και ένα παρελθόν επαναστάσεων για τα δικαιώματα και την ελευθερία του λόγου, ο Ατάλ, θυμήθηκε αυτά ακριβώς, και άφησε εντελώς ανιδιοτελώς,.. το ενδεχόμενο για έναν ανοιχτό διάλογο. Η κυβέρνηση της Γαλλίας έχει δηλώσει επίσης, πως αυτός ο νόμος δεν είναι μία λύση θαυματουργή για την εξάλειψη των ανισοτήτων και των διακρίσεων. Εννοείται πως δεν πρόκειται για μια -από μηχανής θεός-, λύση, το γνωρίζουμε. Δεν είναι καν λύση για την αντιμετώπιση των φαινομένων βίας και διακρίσεων που διαπερνούν την κοινωνία.. Στην δημόσια τοποθέτησή του, θα προσθέσει πως «Πρέπει να κάνουμε πειράματα και να
δοκιμάσουμε πράγματα..»

Η τοποθέτηση αυτή είναι “ελαφρώς” προβληματική. Οι σχολικές αίθουσες δεν είναι πειραματικά εργαστήρια. Υπάρχει συσσωρευμένη εμπειρία, έρευνες και μελέτες ειδικών οι οποίες βοηθούν έναν κρατικό θεσμό, όπως το δημόσιο σχολείο, ώστε να αποφευχθούν αυτού του είδους τα εγχειρήματα. Το έργο της διδασκαλίας και της ανάπτυξης ενός παιδιού πρέπει να προσεγγίζεται με προσεχτικό τρόπο.

Το σχολείο δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να αποτελεί πεδίο πολιτικών αντιπαραθέσεων, με τέτοιο τρόπο, πόσο μάλλον με αντικείμενο τα ίδια τα παιδιά. Δεν είναι ανάγκη να είσαι “πανεπιστήμονας” για να καταλάβεις ότι με αυτό τον τρόπο στιγματίζονται κοινωνικά.. Η ουσιαστική αντιμετώπιση και «ξήλωμα» των βίαιών συμπεριφορών απέναντι στις γυναίκες, το διαφορετικό και τις μειονότητες έχει ως πραγματικό σύμμαχο την αποδοχή και την παιδεία.

Οι αυταρχικοί και ρατσιστικοί, ας τα πούμε με το όνομά τους, νόμοι αυτοί αναπαράγουν τη ξενοφοβία και δεν την μειώνουν. Η καλύτερη μέθοδος για την υπεράσπιση της κοσμικότητας των «ουμανιστικών και δημοκρατικών ευρωπαϊκών κρατών πρέπει να διακατέχεται από την ενημέρωση, την μόρφωση και την συζήτηση. Χρειάζεται η αναδιαμόρφωση των αναλυτικών προγραμμάτων στα σχολεία, η ενημέρωση και στήριξη γονιών, μαθητών και εκπαιδευτικών σε ένα πλαίσιο πραγματικά, ανοιχτού διαλόγου και όσμωσης.

Το ζήτημα, αφορμάται ναι μεν από τη Γαλλία, είναι όμως και άκρως επίκαιρο λόγω της κρίσης του μεταναστευτικού-προσφυγικού και αφορά οριζοντίως και καθέτως κάθε σχολείο στην Ευρώπη.

Κλείνοντας, αναρωτιέμαι (αν και ψιλογνωρίζω την απάντηση..) τι θέση έχει στο σύνολό της η ελληνική εκπαιδευτική κοινότητα και πολιτεία που συνηθίζει να καταδικάζει τα αυταρχικά μέτρα και συμπεριφορές των άλλων χωρών. Τι γνώμη έχει πάνω σε αυτό το θέμα, όταν η κάθε σχολική ημέρα ξεκινάει με την προσευχή και διδάσκεται αποκλειστικά η πίστη στην Ορθοδοξία και Εκκλησία.

Δεν μας αντιστοιχεί να είμαστε απλώς παρατηρητές..