Dudes | Γνωριμία με τον - πρωτοετή - κολλητό

Πρώτη μέρα στην καινούρια σου πόλη. Η μοναξιά σε σφιχταγκαλιάζει. Σκέφτεσαι να την «πολεμήσεις» βάζοντας λίγη μουσική. “Που να βρω ένα φιλαράκι…;”, πλημμυρίζει τα αυτιά σου. Παίρνεις στα χέρια σου το κουζινομάχαιρο κι αποφασίζεις… not to be. Τελευταία στιγμή, η φωνή της λογικής αφυπνίζεται: “στη σχολή”, απαντά στο ερώτημα της Βόσσου. Σωστά, στη σχολή. ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΚΑΤΟ ΕΝΑΤΟ: ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΕ ΤΟΝ- ΠΡΩΤΟΕΤΗ- ΚΟΛΛΗΤΟ Φορτωμένος με το πρόσθετο άγχος της «επιβεβλημένης» ανάγκης για ανεύρεση κολλητού, μπαίνεις στο αμφιθέατρο. Κοιτάζεις δεξιά- αριστερά. Δε σου παίρνει πολλή ώρα: στην προτελευταία σειρά κάθεται ΜΟΝΟΣ του κάποιος. Πηγαίνεις δίπλα του. “Πρέπει να πω κάτι έξυπνο για να με συμπαθήσει εξαρχής”, συλλογίζεσαι ενόσω του μειδιάς αμήχανα. Εν τέλει, το βρίσκεις: “ο Ποπάυ ήταν δυνατός γιατί έτρωγε σπανάκι”, τον ενημερώνεις, κι αυτός δείχνει ένα άνευ προηγουμένου ενδιαφέρον για τα ψήγματα σοφίας που φαίνεται πως θα μοιραστείς. Συστήνεστε. Μιλάτε ασταμάτητα. Ένας καθηγητής έχει μπει στην αίθουσα και διδάσκει ένα μάθημα. Γελάτε φωναχτά. “Ησυχία εσείς οι δύο εκεί πίσω! Θα το βουλώσετε επιτέλους;”, ξεσπάει ο καθηγητής. Θέλοντας να εντυπωσιάσεις τον επίδοξο καλύτερό σου φίλο, μετατρέπεσαι σε λεκτικό χείμαρρο: “Κάνε μας τη χάρη ρε καραγκιόζη! Α στο διάολο! Θα μιλάω όποτε και όσο θέλω με τον κολλητό μου- που είναι και γαμώ τα παιδιά- και αν κι εφόσον το αποφασίσουμε, μπορεί να σου επιτρέψουμε να κάνεις μάθημα”, λες από μέσα σου. Από έξω σου, λες υποτακτικά “Μάλιστα κύριε καθηγητά. Ό,τι πείτε. Σας υπόσχομαι ότι δεν πρόκειται να ξαναμιλήσω ποτέ κατά τη διάρκεια της τετραετούς μου φοίτησης στο πανεπιστήμιο. Ούτε καν στις προφορικές εξετάσεις”. Ο καθηγητής νεύει ικανοποιημένος. Ο φίλος σου καταφεύγει στις παλιές, αγαπημένες σχολικές συνήθειες- σου γράφει «χαρτάκι»: τέλεια, είσαι και φλώρος. Κι εγώ! Έχουμε τόσα κοινά! Κατενθουσιάζεσαι κι απαντάς, νοητά, “εδώ” στη Βόσσου δείχνοντας το συμφοιτητή σου. Στο μεταξύ, σου έχει γράψει κι άλλο σημείωμα: Αν ερχόταν η Megan Fox μόνο με τις ζαρτιέρες στο σπίτι σου τι θα έκανες; Α) Θα τη χαστούκιζες για παραδειγματισμό και θα την πετούσες έξω; Β) Θα τη ρωτούσες αν έφερε τις πίτσες; Γ) Θα την πηδούσες; Κυκλώνεις το Γ και ο κολλητός σου κοντεύει να χάσει την ικανότητά του να διαχωρίζει το δεξιά από το αριστερά από τη χαρά του. “Κι άλλα κοινά!”, ψιθυρίζει. Αντί απάντησης, του καρφώνεις ένα χαρτοκόπτη στο χέρι. Ένας πίδακας αίματος πετιέται από το τραυματισμένο του χέρι, σαστίζει λίγο αλλά συνεχίζει να χαμογελά. “Έχω ένα σημάδι από χαρτοκόπτη στο δεξί μου χέρι. Ήθελα να έχεις κι εσύ!”, γράφεις στο χαρτάκι κι αυτός πάει να εκραγεί από τη χαρά του. Σου προτείνει να γίνετε B.F.F. Αντιπροτείνεις το C.G.I. Λέει F.F.C. Λες T.D.K. Καταλήγετε ότι θα γίνετε G.I. JOE. “Το μόνο που απομένει”, σου λέει αφού έχει τελειώσει το μάθημα, “Είναι να βρούμε πώς θα μας φωνάζουνε οι υπόλοιποι στη σχολή”. “Εύκολο”, του απαντάς. “Θα μας λένε Dudes”.