O Στάθης Παναγιωτόπουλος όταν ήταν φοιτητής

Σπούδασε: Αγγλική φιλολογία στο ΑΠΘ Θυμάμαι συχνά από εκείνη την περίοδο: Τίποτε ιδιαίτερο. Πήγαινα στο πανεπιστήμιο μόνο στο πρώτο έτος, μετά δούλευα κιόλας οπότε πήγαινα μόνο στις εξετάσεις Θυμάμαι ωστόσο ότι στο έτος μου ήταν 140 κορίτσια και μόλις 10 αγόρια. Παράδεισος! Μερικές από τις καθημερινές μου συνήθειες τότε ήταν: Το κυλικείο της Φιλοσοφικής. Τα μπαράκια στην περιοχή του Ντορέ. Η Πλατεία Ναυαρίνου. Αν άλλαζα κάτι τότε, θα ήταν... Ισως να παρακολουθούσα λίγα περισσότερα μαθήματα. Στη συγκεκριμένη σχολή ήταν χρήσιμα. Εκείνη την εποχή ονειρευόμουν... Να ασχοληθώ επαγγελματικά με τη μουσική. 30 χρόνια αργότερα, τίποτε δεν άλλαξε... Από εκείνη τη φάση της ζωής μου κρατώ ως σήμερα: Θυμάμαι που είχα πάρει ως μάθημα επιλογής την αρχιαολογία από την ελληνική φιλολογία, και πήγαινα για να παρακολουθήσω το μάθημα, το οποίο παρέδιδε τότε ο Μανόλης Ανδρόνικος. Σε κάθε μάθημά του πάντα βρισκόταν ένας εξυπνάκιας ο οποίος ρωτούσε κάτι για τη Βεργίνα, με αποτέλεσμα ο Ανδρόνικος να παρασύρεται εκεί ακριβώς που θέλαμε, και να διηγείται ατελείωτες ιστορίες για την ιστορική εκείνη ανασκαφή. Μια σύντομη αστεία ή περίεργη ιστορία: Μια τετραήμερη εκδρομή πού πήγαμε με τους φίλους της Νομικής στη Σκιάθο, την άνοιξη του 1981. Κλειδωθήκαμε κατά λάθος 6-7 άτομα όλη νύχτα σ’ ένα δωμάτιο της πανσιόν, και κάναμε φασαρία όλη νύχτα. Το πρωί ήρθε ο γείτοντας με έναν κλειδαρά, μας άνοιξε και μας πλάκωσε όλους στις σφαλιάρες, δεν τον είχαμε αφήσει να κοιμηθεί όλη νύχτα...