Από το πρώτο έτος στο τελευταίο

Παλεύεις τόσα χρόνια, διαβάζεις και ξενυχτάς, προσπαθώντας να τα βγάλεις πέρα σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα προβληματικό από πολλές όψεις. Την τελευταία χρονιά, δε, η ζωή σου απέχει ελάχιστα από ένα διαρκές βασανιστήριο που εναλλάσσεται μεταξύ σπιτιού και φροντιστηρίου. Και όλα αυτά για να πετύχεις τον απόλυτο στόχο: πανεπιστήμιο. Πιστεύεις πως είναι η πρόσβασή σου εκεί συνεπάγεται την υπέρτατη επιτυχία και ευτυχία. Ένας κόσμος αλλιώτικος, όμορφος, εξιδανικευμένος. Θυσιάζεις πολλά με όνειρο μια θέση. Και όντως όλα πάνε καλά και εν τέλει είσαι πια φοιτητής.

Ξαφνικά αυτό που είχες στο

μυαλό σου καταρρέει. Η απογοήτευση σιγά σιγά σε κυριεύει. Κτίρια σε άθλια κατάσταση, καθηγητές και προσωπικό απρόθυμοι να βοηθήσουν, παροχές στο ελάχιστο, μαθήματα αδιάφορα, βιβλία ογκώδη, παρακολουθήσεις στις οκτώ το πρωί. Πού είναι, λοιπόν, η φοιτητική ζωή που σου υποσχέθηκαν; Θυσίασες τόσα για να γίνεις μέλος ενός πανεπιστημίου που δε σε ικανοποιεί στο ελάχιστο; Οι σκέψεις στο πρώτο έτος δίνουν και παίρνουν: «Θα κάνω 10%. Δε γίνεται να είναι όλες οι σχολές έτσι.», «Δεν ξέρω τι θέλω, πού πατώ και πού βρίσκομαι.», «Θα φύγω στο εξωτερικό. Αυτό το χάλι μόνο στην Ελλάδα υπάρχει». Και περνά ο καιρός και κάνεις σχέδια για το μέλλον σου. Παραμένεις όμως στο ίδιο μέρος.

Σταδιακά η σχολή δε σου φαίνεται τόσο άσχημη. Και τι έγινε βρε αδερφέ αν το παράθυρο δεν κλείνει το χειμώνα; Φόρα και μια μπλούζα παραπάνω. Και το μάθημα των οκτώ είναι μια φορά τη βδομάδα, μα είναι τόσο ενδιαφέρον που αξίζει το βασανιστικό πρωινό ξύπνημα. Κάπως έτσι φτάνει ο Ιούνιος και η λύση του 10% έχει πια ξεχαστεί. Έχεις αποδεχτεί την κατάσταση του ελληνικού πανεπιστημίου στο οποίο φοιτάς, αρχίζεις να αγαπάς τη σχολή σιγά σιγά, το αντικείμενο δυσκολεύει ανά εξάμηνο, αλλά αυτό σε εξιτάρει, έχει βρει τις παρέες σου και οι ατελείωτες ώρες στο αμφιθέατρο γεμίζουν αστεία, γέλια και ένα σωρό χαζομάρες. Και ξαφνικά συνειδητοποιείς πως είσαι ήδη στο τέλος των σπουδών σου σε μια σχολή που μίσησες και αγάπησες, μα το σίγουρο είναι πως δε θέλεις πια να αποχωριστείς. Η φοιτητική ζωή έχει περάσει σα σφαίρα από τη ζωή σου αφήνοντας αναμνήσεις γλυκόπικρες. Όχι, δεν είναι όλα ιδανικά φτιαγμένα. Μα εκεί ακριβώς δε βρίσκεται και όλη η μαγεία;

Μαριάνα Γαλεγαλίδου fb.com/mariana.marianna.94
marigale80 [at] gmail.com