Κλέλια Ρένεση... όταν ήταν φοιτήτρια

Σπούδασα…… Ιατρική σε μια πολύ μικρή πόλη της Ιταλίας που λέγεται Λακουίλα (l’aquila). Είναι μια πόλη 15.000 κατοίκων… το λες και χωρίο δηλαδή. Θυμάμαι συχνά από εκείνη την περίοδο:Από εκείνη την περίοδο, θυμάμαι πολύ έντονα τις εκδρομές που κάναμε, τα πάρτι που έκαναν οι έλληνες εκεί (είμαστε πολλοί)… τα βράδια που μαζευόμαστε και παίζαμε πόκα, το απίστευτο κρύο (έφτανε τους -15οC το χειμώνα), τα χιονισμένα βουνά τριγύρω, το πρωτάθλημα της φόρμουλα που δεν κυκλοφορούσε ψυχή στο δρόμο, τους κούκλους ιταλούς που μας πειράζανε. Μερικές από τις καθημερινές μου συνήθειες τότε ήταν:Σχεδόν καθημερινά τρώγαμε παγωτό στην κεντρική πλατεία, κάθε μέρα παγωτό στο χέρι και σουλάτσο, μαζευόμαστε σε σπίτια και παίζαμε παιχνίδια, ό,τι μπορείς να φανταστείς… από σκοτεινό δωμάτιο μέχρι μπαρμπούτι. Κάθε μέρα μαγείρευε ένας και πηγαίναμε όλοι εκεί να φάμε, την επόμενη μέρα ο άλλος κ.τ.λ. Πολύ πλάκα είχε όταν μαζευόμαστε να διαβάσουμε αλλά ποτέ δεν τα καταφέρναμε. Μετά από κάποιο διάστημα, πήγαινα στη βιβλιοθήκη του πανεπιστήμιου γιατί αλλιώς δε γινόταν. Αν άλλαζα κάτι τότε… θα ήταν (μιας και ποτέ δεν ακολούθησα αυτήν την επιστήμη και έκατσα μόνο ενάμιση χρόνο) να ταξιδέψω περισσότερο στην Ιταλία όσο ήμουν εκεί, να κάνω δυνατές φιλίες που ν’ αντέξουν στον χρόνο, γιατί, δυστυχώς, έχω χαθεί με όλους… να ανακατευόμουν περισσότερο με τους ντόπιους, με την κουλτούρα τους και με τις συνήθειές τους. Εκείνη την εποχή ονειρευόμουν… να γίνω ένας άνθρωπος πολύ χρήσιμος στην κοινωνία, να ανακαλύψω κάτι που να βοηθάει τον κόσμο, να φέρω μια επανάσταση σε κάτι… (αγνοούσα βέβαια τις θυσίες που έπρεπε να κάνω για να το καταφέρω). Θαύμαζα πολύ……τον Τσε Γκεβάρα, που από φοιτητής ιατρικής, κατάφερε να δημιουργήσει μια επανάσταση με μόνο του όπλο την πίστη του και το θάρρος του. Ίσως αυτός ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που θαύμαζα τόσο πολύ και τόσο ακραία τότε και βέβαια, ακόμα θαυμάζω! Συνήθως φορούσα…Μάλλινα και πουπουλένια μπουφάν γιατί το κρύο ήταν απίστευτο …παρόλα αυτά, όποτε μπορούσα να κυκλοφορώ χωρίς κουβέρτα, ντυνόμουν επηρεασμένη απ τα ‘60s. Είχα παντελόνια καμπάνες, πλεκτά ζακετάκια, μπλουζάκια με τον Jim Morrison και γενικότερα με χίπικη διάθεση. Άκουγα…… πολύ ροκ, Doors, Stones, Deep Purple, Led Zeppelin, άκουγα και τα αντιστοιχα ιταλικά… λάτρευα τον Vasco Rossi και τον Adriano Celentano και, βεβαίως, ρεμπέτικα. Από εκείνη τη φάση της ζωής μου κρατώ ως σήμερα:Όλα τα παραπάνω!!! Κάτι που μου έμαθε εκείνη η περίοδος και θα ήθελα να δώσω ως συμβουλή:Αυτή η περίοδος ήταν ονειρεμένη. Σίγουρα με έμαθε να μοιράζομαι, να δοκιμάζομαι, να επιβιώνω… το μόνο που έχω να πω στους φοιτητές, όπου και αν είναι, ό,τι και αν σπουδάζουν, είναι να τους θυμίσω πως αυτά τα χρόνια είναι μοναδικά και πολύ σημαντικά. Μη χάσουν ούτε μέρα απ τη ζωή αυτή. Βγείτε στους δρόμους ανακαλύψτε τη ζωή και μέσα απ αυτό, τον εαυτό σας! Την Κλέλια Ρένεση μπορείτε να τη συνατήσετε φέτος στην κεντρική σκηνή του θεάτρου Γκλόρια στη θεατρική παράσταση Rainman (Ο άνθρωπος της βροχής) του Dan Gordon σε Σκηνοθεσία Δημήτρη Λιγνάδη. ΘΕΑΤΡΟ ΓΚΛΟΡΙΑ, Ιπποκράτους 7, Αθήνα – Πληροφορίες/Κρατήσεις: 210 3609400