master_peace* #Σίζον01_Επεισόδιο04 {Μην το βάζεις κάτω φίλε μου}

Previously on master_peace*: Η Ειρήνη έφτασε στην Κοπεγχάγη. Μετά από μια έντονη διαδρομή στο μετρό, δίπλα σε μια χορτοφάγο που έτρωγε καρότο μέσα σε ένα silent room βρήκε το σπίτι της στα προάστια με τον αριθμό 25.

Υπάρχουν άνθρωποι που ξεχνάνε πώς είναι να είσαι 16, όταν κλείνουν τα 26. Κάποια στιγμή όλοι θα γίνουμε γονείς κάποιου, θείοι κάποιου άλλου, οι στιγμές μας θα γίνουν ιστορίες να τις αφηγηθείς και οι φωτοραφίες μας εικόνες σε κομοδίνα. Πόσο κλισέ ακούγεται, κι όμως για να 'γινε κλισέ κάποιος λόγος θα υπάρχει. Γιατί στα λέω αυτά;;..Είχα δύσκολη εβδομάδα, κι έχω αποσυντονιστεί τελείως. Είχα αφήσει την ιστορία μου, εκεί που άνοιξε η πόρτα του πρώτου μου σπιτιού. Λέω πρώτου γιατί σήμερα, ναι μόλις σήμερα, υπέγραψα συμβόλαιο στο τέταρτο σπίτι ! 2 μήνες. 4 σπίτια. 4 διαφορετικοί συγκάτοικοί. Για όλα τα γούστα! Μια χορτοφάγος απο Νορβγηγία, ένας προπονητής ποδοσφαίρου από μια μικρή γραφική πόλη της Δανίας, μία μεσήλικη Δανέζα με την αδιάκριτη γάτα της και η μάμα-Σάρα απο τη Σιέρα Λεόνε! Και όχι απαραίτητα με αυτήν τη σειρά ! Οπότε μπαίνεις λίγο στην ψυχολογία μου. Και σε παρακαλώ, μη μου πεις και συ '

-'Το επέλεξες, λούσου τα'' γιατί η απάντηση μου θα είναι
-''Στα ζόρικα μαθαίνεις''. Απλώς, είναι που αλλιώς τα περιμένεις κι αλλιώς σου έρχονται καμιά φορά. Είναι που ο ενθουσιασμός δε σ'αφήνει να δεις καθαρά. Είναι που ακούς ένα αγαπημένο τραγούδι (https://www.youtube.com/watch?v=oIHaNh3jRXg) που το έβαζες συνέχεια μέσα στο '14, μέχρι να συναντήσεις το παρεάκι σου, και το συνδύαζες μ'ένα άρωμα, μ'ένα χαμόγελο και είναι που το ξανακούς σε τελείως άλλο τόπο και χρόνο, με άλλα πρόσωπα δίπλα σου, άλλα χαμόγελα και σε πατάει κάτω. Από παιδί ενθουσιάζομαι εύκολα (άρα την πατάω πιο εύκολα θα μου πεις) και κλείνομαι εύκολα, (άρα δεν έχω καμιά ελπίδα θα σου πω εγω.) Το φιλοσόφησα, όμως, το πράγμα ένα υπέροχο απόγευμα, λίγες μέρες πριν μετακομίσω στο 3ο σπίτι. Κάπου εκεί που η σκέψη ''τι ήθελα και τα παράτησα'' με τυραννούσε διαολεμένα, σηκώσα το κεφάλι μου, κοίταξα την ομορφιά γύρω μου, το ζευγάρι στο απέναντι παγκάκι που τους χάλασα το ραμάτζο, όταν τους έβγαλα φώτο και χαμογέλασα. Αυτή ήταν η στιγμή που χρειαζόμουν εγω. Ένα λεπτό ήταν αρκετό. Κι απο τότε συλλέγω στιγμές και γω για να φτιάξω τη δική μου ιστορία. Δεν ξέρω πώς να σε πείσω να δεις και συ αλλιώς τα πράγματα. Να μη σκαλώσεις στα δύσκολα. Δεν έχει και νόημα θα μου πεις. Μοιράζομαι μαζί σου αυτή τη φώτο, που μου άλλαξε τρόπο σκεψης με μόνο σκοπό να σου αποδείξω ότι δεν πρέπει να το βάζεις κάτω. Το να αλλάξεις 4 σπιτια, σε ξένη χώρα, μη ξέροντας κανέναν και τίποτα, σε άλλους φαίνεται αστείο και σε άλλους βουνό. Χαίρομαι που απο κείνο το υπέροχο απόγευμα, ανήκω στους πρώτους.

Που θέλω να καταλήξω;Στα δυσκολα σκέφτεσαι γιατί έφυγες, γιατί ξεβολεύτηκες.Εκείνο που πρέπει να θυμάσαι είναι πως δεν σημαίνει πάντα δειλία η φυγή. Δεν την διαλέγεις πάντα εσύ, καμιά φορά σε διαλέγει και εκείνη. Σε δοκιμάζει να δει αν ξέρεις πώς να σπας τα δεσμά του βολέματος. Και ίσως δεν υπάρχει χειρότερος φόβος απ’ την εγκατάλειψη του καταφυγίου εν μέσω καταιγίδας. Τόλμη, τύχη και ταλέντο έλεγε ο Ελύτης ό,τι είναι τα τρία Τ της επιτυχίας. Ξέχασε να πει το Τώρα. Η ζωή σου όλη χτίζεται στο τώρα, γιατί στο μετά κανείς δεν εγκατέλειψε το εύκολο ποτέ, για κάποια δυσκολία. Στο τώρα παίζεται το παιχνίδι. Φύγε για να δεις, να ακούσεις, να αγγίξεις, να πιστέψεις, να επιβεβαιώσεις, να διαλέξεις. Δοκίμασε το αδοκίμαστο και το ξένο. Δεν είναι απαραίτητα κακή η διαφορετικότητα. Απλά ή σου ταιριάζει ή όχι. Θα σου πάρει καιρό, ίσως και χρόνια γνωριμίας με το άγνωστο για να αποφασίσεις. Τι είναι αυτό που θες, που αναζητάς; Τι σου ταιριάζει; Τι ζωή θέλεις να ζήσεις, που και με ποιους; Ο συμβιβασμός δεν ήταν ποτέ το αγαπημένο μου ουσιαστικό, ούτε στην ανάγκη. Φύγε και όταν μάθεις να μου πεις. Φύγε και όταν γυρίσεις πάει να πει πως έμαθα τι θέλεις. Θέλεις να βλέπεις, να ακούς, να μαθαίνεις.

so close, no matter how far
to be continued...

Θυμήσου το πρώτο επεισόδιο εδώ
Θυμήσου το δεύτερο επεισόδιο εδώ
Θυμήσου το τρίτο επεισόδιο εδώ