Μια χαρά και δυο ζηλιάρες

Περπατάς ήρεμη και χαρούμενη στον ηλιόλουστο δρόμο. Ξαφνικά τον βλέπεις στο παγκάκι μ' άλλη. Ξυπνάς καταϊδρωμένη (ναι, έβλεπες πάλι όνειρο) και είσαι ολοπράσινη. Όχι δεν αρρωσταίνεις. Απλά ζηλεύεις. Ακόμα χειρότερα… Της Όλγας Πασχαλίδου Η γυναικεία φύση είναι συνυφασμένη με τη ζήλεια εδώ και αιώνες. Η Ήρα ζήλευε τον Δία, η Carrie τον Big και εσύ τον Αλέξη. Όταν, λοιπόν, βρίσκουμε τον κύριο Τέλειο μεταμορφωνόμαστε σε τέρατα ζήλειας μόνο και μόνο από ανασφάλεια. Κοιτάμε τα γνωστά "αρπακτικά" μην τυχόν και ρίξουν βλέφαρο πάνω στον πρίγκιπα με το άλογο που ήρθε ξαφνικά στην ζωή μας. Κυρίως η ζήλεια για εμάς χωρίζεται σε 2 κατηγορίες:Α) Η ζήλεια της δεσμευμένης. Πολύ συχνή και καταστροφική. Η ζήλεια αυτή σε οδηγεί να ψάχνεις κινητά, facebook, να κάνεις παρακολουθήσεις οι οποίες είναι πάντα "τυχαίες" και συνήθως του τύπου: "ήξερα που θα 'σαι και είπα να περάσω να σε δω!". Όχι φίλη μου, Δέσποινα, Πόπη, Ελευθερία κτλ. Ήσασταν μαζί όλη την προηγούμενη μέρα οπότε γιατί να περάσεις να τον ξαναδείς ενώ ήδη έχετε στείλει και 50 μηνύματα τώρα που βγήκε για καφέ; Επίσης σταμάτα να μισείς την πρώην του τόσο πολύ. Μην ξαναμπείς να δεις το facebook της και σταμάτα να την αναφέρεις. Ζήσε το τώρα και δημιούργησε ένα καινούριο μέλλον στην σχέση σου. Μην κολλάς στο τελειωμένο, κακό παρελθόν. Β) Η ζήλεια της χωρισμένης. "Και εγένετο ο… χωρισμός" λοιπόν. Τώρα έχεις αλλάξει το δρόμο για το σπίτι σου προκειμένου να περνάς "τυχαία" από το δικό του ενώ ξημεροβραδιάζεσαι στο facebook για να δεις άμα τυχόν αλλάξει η κατάστασή του. Χωρίς να το καταλάβεις οι μέρες περνάνε και εσύ είσαι ακόμα κολλημένη στην οθόνη με ένα κουτί σοκολατάκια. Αυτός συνεχίζει και εσύ μένεις στάσιμη. Δεν αργεί η μέρα που τον βλέπεις με άλλη στον δρόμο, να της κρατάει το χέρι. Η ζήλεια σου μετατρέπεται σε μίσος και το μίσος σε λύπη. Τελικά μαζεύεις τα σοκολατάκια σου και τα πασαλείβεις στα μαλλιά της καινούριας. Τώρα μπορείς να προχωρήσεις. Και κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ο λαός λέει πως αγάπη χωρίς πείσματα δεν έχει νοστιμάδα αλλά να πάλι που τελικά τα πείσματα και οι ζήλειες σου έφεραν άλλον ένα καβγά. Κοιτάς το ρολόι, μετά το κινητό και τσουπ τον βλέπεις να στρίβει στο δρόμο για να σε συναντήσει. Ξαφνικά η ζήλεια εξαφανίζεται ως δια μαγείας και εσύ βρίσκεσαι πάλι στο τυπικό παραμύθι σου. Η ζήλεια είναι συγγενής της αγάπης και πρέπει να έχουν μια βεντέτα μεταξύ τους γιατί η αγάπη πάλι να νίκησε. Cliche; Ίσως. Πραγματικότητα; Σίγουρα.