Πανεπιστήμια και Πανεπιστημιακοί: Πέντε μύθοι και μία πραγματικότητα

Οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι είναι κατά κανόνα άνθρωποι χαμηλών τόνων. Είναι άνθρωποι καταξιωμένοι στο χώρο τους που έχουν συνηθίσει να δουλεύουν αθόρυβα και δεν τους ενδιαφέρει ούτε η δημοσιότητα καθ’ εαυτή ούτε η προβολή από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Με άλλα λόγια, νοιάζονται περισσότερο για την ουσία και όχι για το φαίνεσθαι, για το παραγόμενο έργο και όχι για τη διαφήμισή του. Αυτό ακριβώς ήρθε η ώρα να το πληρώσουν! Σε μια κοινωνία όπου για να ακουστείς πρέπει να φωνάξεις και για να σε προσέξουν πρέπει να προκαλέσεις είναι φυσικό να έχουν χάσει οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι τη μάχη για τη σωστή ενημέρωση της κοινής γνώμης σε θέματα που τους αφορούν. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι η παντελής σχεδόν απουσία των κινητοποιήσεων τους από τα ΜΜΕ, σε αντίθεση με τις κινητοποιήσεις άλλων λειτουργών του δημοσίου. Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι αυτή η δημόσια βαθιά σιωπή γύρω από το μισθολόγιο των Πανεπιστημιακών.

του Επίκουρου Καθηγητή της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Δ. Καραδήμας [via] Το πρόβλημα είναι πολύ ευρύτερο και πολύ χειρότερο και έχει να κάνει με το γεγονός ότι η κοινωνία σήμερα έχει μια τελείως στρεβλή εικόνα για το ελληνικό Πανεπιστήμιο: ακούει όλους τους άλλους να μιλούν για αυτό εκτός από αυτούς που ξέρουν! Η στρεβλή αυτή εικόνα είναι αποτέλεσμα της επίσημης και ανεπίσημης προπαγάνδας των τελευταίων χρόνων και της αποδεδειγμένης αδυναμίας των Πανεπιστημιακών να το υπερασπιστούν σε επίπεδο επικοινωνιακής πολιτικής. Ο Έλληνας πολίτης έχει σήμερα πέντε τουλάχιστον μύθους στο μυαλό του, για το Πανεπιστήμιο και τους Πανεπιστημιακούς. Ας τους δούμε εν συντομία. 1. Οι Πανεπιστημιακοί δεν εργάζονται (ίσως μάλιστα κάποιοι να θεωρούν ότι δεν υπάρχει πιο τεμπέλικη κοινωνική ομάδα από τους καθηγητές των Πανεπιστημίων!). Η πραγματικότητα είναι ότι οι Πανεπιστημιακοί έχουν τόσο φόρτο εργασίας που δεν προλαβαίνουν να δουν τις οικογένειές τους και να ξεκουραστούν! Το πολύπλευρο έργο τους (διδακτικό, ερευνητικό, διοικητικό) με τις δεκάδες πτυχές που κάθε πλευρά εμφανίζει (ας πάρουμε ως παράδειγμα το διδακτικό: προετοιμασία μαθημάτων, διδασκαλία, ανάθεση εργασιών, διόρθωση εργασιών, συνεργασία με φοιτητές, εξετάσεις, διόρθωση εκατοντάδων – κατά περιπτώσεις και χιλιάδων – γραπτών, διπλωματικές εργασίες, παρακολούθηση διδακτορικών διατριβών, σεμινάρια, κλπ.) για να εκτελεστεί κανονικά απαιτεί όχι μόνο πλήρη και αποκλειστική απασχόληση στο Πανεπιστήμιο, αλλά καθημερινή εργασία τουλάχιστον 10-12 ωρών, τις περισσότερες φορές ακόμα και τις Κυριακές (εννοείται ότι στην πράξη δεν υπάρχει και δεν υπήρξε ποτέ πενθήμερο!). Εδώ τίθεται και το θέμα των περίφημων καλοκαιρινών διακοπών! Στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, π.χ., αυτές περιορίζονται μόνο στον Αύγουστο, αλλά και πάλι δεν είναι διακοπές (!) γιατί όποιος δεν διορθώνει ακόμη γραπτά εξετάσεων βρίσκει ευκαιρία να ασχοληθεί απερίσπαστος με το ερευνητικό του έργο που κατά κανόνα μένει πίσω λόγω των άλλων τρεχουσών υποχρεώσεων! Η πραγματικότητα, λοιπόν, είναι ότι στην ουσία οι Πανεπιστημιακοί