Πήγα στην τελετή έναρξης του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και ήταν ωραία!

Του Ευθύμη Κάλφα
Facebook: efthimis kalfas
Twitter: efth_kalf
Instagram: efth_kalf
Ήταν λίγο μετά τις 8 και μισή, αργά το απόγευμα. Βρέθηκα στην Πλατεία Αριστοτέλους, έξω από τον κινηματογράφο Ολύμπιον. Ο αέρας που φυσούσε από την πλευρά του Θερμαϊκού ταίριαζε απόλυτα στη διάθεση που είχαν όλοι όσοι βρέθηκαν στην τελετή έναρξης του Φεστιβάλ λίγες ώρες προτού μας αφήσει για πάντα ο Οκτώβρης του 2014. Εκεί, είδα πολλά! Κόσμο χαμογελαστό που περίμενε στην ουρά. Κόσμο περίεργο από τις κάμερες και τα φώτα στην είσοδο του κινηματογράφου.Κόσμο ευτυχισμένο ή και μπορεί όχι, που αγαπά και τιμά τον κινηματογράφο. Και λέω τιμά, γιατί το να παρευρεθείς και να παρακολουθήσεις ένα τέτοιο φεστιβάλ σημαίνει μόνο ένα πράγμα. Ότι τιμάς τον Κινηματογράφο. Περάσα την είσοδο για να κατευθυνθώ -παρέα με τον Κώστα Γιάντσιο (διευθυντή σύνταξης του biscotto 2310 life quide)- στην κεντρική αίθουσα του Ολύμπιον, εκεί δηλαδή όπου θα γινόταν η επίσημη έναρξη του φεστιβάλ και εκεί όπου θα παρακολουθούσαμε την πρώτη ταινία για φέτος. Κόσμος πήγαινε και ερχόταν, φωτογραφικές μηχανές απαθανάτιζαν τις στιγμές ενώ οι εθελοντές -ναι αυτά τα παιδιά που κάθε χρόνο βοηθούν μ’ όλες τους τις δυνάμεις τη διοργάνωση- περίμεναν χαμογελαστοί να σου λύσουν κάθε απορία. Καθίσαμε στις θέσεις μας και περιμέναμε για τους καθιερωμένους χαιρετισμούς. Η ώρα έδειχνε ήδη 9 και 16. Πρώτος στη σκηνή, ανέβηκε ο διευθυντής του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης κ. Δημήτρης Εϊπίδης. Στον χαιρετισμό του αναφέρθηκε στα 55 χρόνια της διοργάνωσης χαρακτηρίζοντάς τα ως «μια δυναμική πορεία συνεχούς εξέλιξης ενός θεσμού που καθιέρωσε την Θεσσαλονίκη ως πόλο έλξης στο χώρο του παγκόσμιου κινηματογράφου» ενώ έκανε ιδιαίτερη μνεία και στη σημαντική επέτειο των 100 χρόνων ελληνικού κινηματογράφου, που αποτελεί, όπως είπε «ορόσημο της φετινής διοργάνωσης» και πρόσθεσε: «Επιλεγμένες ταινίες που άφησαν εποχή, καθώς και ταινίες της πρόσφατης παραγωγής θα προβληθούν στο πλαίσιο της μεγάλης γιορτής του σινεμά στη Θεσσαλονίκη». Αμέσως μετά χαιρέτισε με τον δικό του τρόπο και ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης, Γιάννης Μπουτάρης δίνοντας ραντεβού στις αίθουσες. Τα απαραίτητα είχαν τελειώσει. Τα φώτα χαμήλωσαν, η πίσω κυρία προσπαθούσε να βάλει το κινητό της σε αθόρυβη λειτουργία και η προβολή ξεκίνησε.

Παρακολουθήσαμε το έργο του Ούγγρου Κόρνελ Μούντρουτσο. Στην ταινία του, Λευκός θεός, ηρωίδα είναι η 13χρονη Λίλι, η οποία επαναστατεί ενάντια στον κόσμο των ενηλίκων. Ταυτόχρονα, ο πιστός σκύλος της ηγείται μιας άγριας εξέγερσης των τετράποδων εναντίον των ανθρώπων. Πρόκειται για «μία ιστορία αδικίας», όπως είπε ο σκηνοθέτης στο μήνυμά του, εκφράζοντας παράλληλα «ελπίδα για ειρήνη στην κοινωνία». Και η ταινία τελείωσε. Και μείναμε όλοι να κοιτάμε την οθόνη και τους τίτλους τέλους να περνάνε μπροστά μας. Ήταν συγκλονιστική. Γεμάτη μηνύματα και έτοιμη να σου διδάξει ότι η αδικία που μπορεί να πράξεις σε κάποιον θα γυρνάει πάντα μπούμεραγκ σε σένα. Ήταν αυτή η ταίνια που έπρεπε να ξεκινήσει το φεστιβάλ.

Στο φουαγέ, συναντήσαμε την Χριστίνα η οποία κάπνιζε με χέρι τρεμάμενο. -“Κρυώνεις”, τη ρώτησα.“Όχι”, μου είπε, “Έχω ταραχτεί από την ταινία. Δε μπορώ να μιλήσω”. Και τότε ακριβώς είναι που κατάλαβα τη σημασία ενός τέτοιου φεστιβάλ στη ζωή μας. Το πόσο τυχεροί είμαστε που αυτός ο θεσμός βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη αλλά και το πόσο αχάριστοι που δεν το εκτιμάμε όσο πρέπει. Το πόσο υπέροχο είναι να προβάλλονται ταινίες από διαφορετικές χώρες, που ποτέ δεν πιστεύεις ότι θα τις παρακολουθήσεις. Ταινίες σε διαφορετική γλώσσα από τη συνηθισμένη αγγλική. Από άλλους λαούς. Με κουλτούρες διαφορετικές από τη δική σου. Ταινίες που έκαναν, τη Χριστίνα να τρέμει, τον Κώστα να τις αναλύει προσπαθώντας να μας δώσει να καταλάβουμε το νόημα και εμένα να παίρνω όρκο ζωής ότι ποτέ ξανά δε θα χάσω το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Καλές προβολές!