Πορτραίτο | Rihanna

“Και τι χρώμα μου είπατε πως θέλετε να είναι το πορτραίτο;”“Κίτρινο. Σε παρακαλώ, βάλε πολύ κίτρινο”. “Ριάνα, είπα, έλα δω!”, φώναξε ο Κρις Μπράουν ένα απόγευμα στις αρχές του Φλεβάρη του 2009. “Όχι δεν έρχομαι, Κρις Μπράουν, που είσαι τραγουδιστής κι έναν χρόνο μικρότερος από μένα τη Ριάνα, που έχω γεννηθεί στις 20/2 το 1988. Δεν έρχομαι που να χτυπάς τον κώλο σου κάτω!”Ο Κρις ήταν εμφανώς εκνευρισμένος. “Ριάνα, θα σταματήσω να χτυπάω τον κώλο μου κάτω και θ’ αρχίσω να χτυπάω εσένα. Επαναλαμβανόμενα, μάλιστα, μέχρι να γίνει το πρόσωπό σου πίνακας του Πικάσο- να είναι, δηλαδή, η μύτη, τα χείλη και τα μάτια στο λάθος μέρος. Σύνελθε”.
Η Ριάνα- Rihanna για τους πολλούς, «Ρι Άννα» για τους Βλάχους- γνώριζε το πόσο οξύθυμος και αψίκορος ήταν ο φίλος της (όπου “φίλος” όχι “που να βρω ένα φιλαράκι”, αλλά “boyfriend”). Ωστόσο, δεν τον φοβόταν. Λάθος της.
“Δεν έρχομαι”, του απάντησε. “Θέλω καφέ”. Ο Κρις μειδίασε: ήταν έτοιμος να πει εξυπνάδα. Πήρε βαθιά ανάσα και δείχνοντας από πάνω μέχρι κάτω τον εαυτό του, είπε “Καφέ θέλεις; Πάρε εμένα. Brown δε με λένε;”.
Οι προσδοκίες του Brown ήταν τεράστιες, καθώς περίμενε μίνιμουμ τη λιποθυμία της φίλης του από τα γέλια, όμως η Ριάνα το μόνο που έκανε ήτανε να τον κοιτάξει και να κουνήσει απαξιωτικά το κεφάλι της. Ύστερα, έκανε να φύγει από το δωμάτιο.
Βλέποντας αυτήν της την αντίδραση ο Κρις έγινε όχι απλά Τούρκος, αλλά Κεμάλ Ατατούρκ. Όρμησε στην τραγουδίστρια κι άρχισε να τη χτυπά με μανία παντού- στο πρόσωπο, τα χέρια, το στήθος, την κοιλιά, τους μηρούς.
Το όλο θέμα έγινε ευρύτατα γνωστό όταν η προγραμματισμένη εμφάνιση της Rihanna στα Grammys στις 8/2/2009 ακυρώθηκε. Τότε άρχισαν να κυκλοφορούν οι πρώτες φήμες πως ο Chris Brown την ξυλοφόρτωσε, παρόλο που διαψεύστηκαν. Λίγες μέρες αργότερα, όμως, εκτός από της φήμες άρχισαν να κυκλοφορούν και φωτογραφίες της κακοποιημένης Rihanna, με αποτέλεσμα ο Brown ν’ αναγκαστεί να παραδεχτεί την ενοχή του. Τον Ιούνιο του ίδιου έτους έγινε η δίκη και στον «ξυλοκόπο» Brown επιβλήθηκε 5ετής αστυνομική επιτήρηση και ένας χρόνος παρουσίας σε διάφορα συνέδρια για την αντιμετώπιση της οικογενειακής βίας. Επίσης του απαγορεύτηκε να πλησιάζει το θύμα του σε απόσταση μικρότερη των 45 μέτρων. Γι’ αυτό το τελευταίο, μάλιστα, ο Chris δε δίστασε να αστειευτεί- προκαλώντας, φυσικά, αλγεινή εντύπωση στο ακροατήριο του δικαστηρίου: μέτρησε 45 μέτρα από το σημείο που καθόταν η Rihanna και αφού στάθηκε στη «σωστή» απόσταση, πήρε ένα δόρυ στο χέρι του και κοιτώντας την πρώην του της είπε “άμα σε πετύχω πουθενά…”
Ο ζωγράφος που φιλοτεχνούσε το πορτραίτο της Rihanna κοίταξε την πελάτισσά του, που ήταν και η «αφηγήτρια». “Άρα χώρισαν τα παιδιά, ε;”, τη ρώτησε. “Αρχικά ναι, αλλά πριν από λίγο καιρό τα ξαναβρήκανε, μετά χώρισαν πάλι και την ημέρα των 25ων γενεθλίων της Rihanna εθεάθησαν ξανά μαζί. Η κοπέλα προφανώς έχει αυτό το σύνδρομο που ερωτεύεσαι το βιαστή σου- σαν τη Fatmagul- κατάλαβες; Ξέρεις πως το λένε;”. “«Βιαστολατρεία» ή, περιφραστικά, «δώσε πόνο, εγώ κ@@*ωνω»”, την ενημέρωσε ο ζωγράφος, αποδεικνύοντας πως καμιά φορά τα λεπτά ζητήματα συναντώνται με τις χοντρόπετσες προσεγγίσεις.
“Ε, κάτι τέτοιο, αλλά αντί για βιαστή βάλε αυτόν που την ξυλοφόρτωσε”, κατέληξε η αφηγήτρια και περίμενε να δει το πορτραίτο ολοκληρωμένο. Μετά από μερικά λεπτά ο καλλιτέχνης τελείωσε, όμως τόσο ο ίδιος, όσο και η πελάτισσα δεν έμειναν ικανοποιημένοι από το αποτέλεσμα. Επίσημη αιτιολογία; Παραήταν κίτρινο. Έτσι, ξεκίνησαν και πάλι από την αρχή:
“Γεννήθηκε στα εξωτικά νησιά Μπαρμπάντος και από μικρή ηλικία δήλωνε πως ήθελε να γίνει τραγουδίστρια. Η ίδια η Rihanna κάποτε είπε ότι οι γείτονες γκρίνιαζαν στους γονείς της επειδή τραγουδούσε συνέχεια (η γκρίνια, φυσικά, είχε εκδηλωθεί με κομψοεπή τρόπο, με εκφράσεις του στυλ “Βούλωστο ρε βλαμμένο”, “Αν έρθω εκεί σε…”, κ.τ.λ.), ωστόσο την ίδια δεν την ένοιαζε.
Το μεγάλο βήμα έγινε το 2003, όταν, μέσω κοινών γνωστών, κανονίστηκε μια συνάντησή της με το μεγάλο μουσικό παραγωγό Evan Rogers. Ο Rogers την άκουσε- κυριολεκτικά και μεταφορικά-, εντυπωσιάστηκε και της είπε να πάει στις Η.Π.Α. προκειμένου να ηχογραφήσουν ένα άλμπουμ. Έτσι, το 2005, έκανε το ντεμπούτο της με το “Music of the Sun”, ακολούθησε το “A girl like me” (2006), έπειτα το “Good girl gone bad” (2007), μετά το “Rated R” (2009), ύστερα το “Loud” (2010), το 2011 είχαμε το άλμπουμ νο6 με τον ευφυή τίτλο “Talk that talk” και, τέλος, το “Unapologetic” του 2012. Κάθε δίσκος της έμεινε γι’ αρκετό διάστημα στην κορυφή, ή τις παρυφές της, του Billboard Hot 100. Έχει κερδίσει, μέχρι στιγμής, 7 Grammys και 5 American Music Awards. Έχει κάνει ορισμένα αρκετά ενδιαφέροντα τατουάζ σε ορισμένα αρκετά ενδιαφέροντα μέρη του σώματός της. Έχει βάλει πολλάκις φωτιά στο twitter με τις ημίγυμνες φωτογραφίες της, καθώς «αν η μαμά μου με έβλεπε να ποζάρω γυμνή θα με σκότωνε». Επίσης, αρνούμενη να καταπνίξει το υποκριτικό της ταλέντο, συμμετείχε στην ταινία “Battleship” του 2012, για την οποία έχω να κάνω μια παρατεταμένη παύση αποδοκιμασίας. Αυτά”.
“Ωραία”, αποκρίθηκε ο ζωγράφος, “αλλά επειδή εγώ είμαι άσχετος, μήπως μπορείς να μου πεις το πιο γνωστό τραγούδι της για να καταλάβω ποια είναι;”. “Φυσικά!”, τσίριξε η αφηγήτρια, “είναι αυτό που αποτίνει φόρο τιμής στην ελληνική γλώσσα- το «Έλα, έλα, ε, ε, ε, under my umbrella…»”. “Ααα, κατάλαβα!”, είπε ο καλλιτέχνης. “Λοιπόν, έτοιμο το πορτραίτο της κυρίας Rihanna. Είναι, πιστεύω, λιγάκι καλύτερο από το προηγούμενο. Θέλετε να το δείτε;”, ρώτησε την πελάτισσα.
Αυτή κούνησε καταφατικά το κεφάλι της και πήγε δίπλα στο ζωγράφο. Αυτός της έδειξε τον καμβά του και είπε“Να, αυτό είναι”: του Δημήτρη Πετρίδη