Σκέφτομαι και κράζω | Η κρίση, οι κροίσοι και το παντεσπάνι

Υπάρχει κάπου στο διαδίκτυο μια φωτογραφία του ερμηνευτή Αντώνη Ρέμου, ο οποίος τραγουδά θαμμένος μέχρι τα γόνατα σε ένα λόφο από μισομαραμένα γαρίφαλα και φελιζόλ δισκάκια. Από ό, τι διαβάζω, ένα τέτοιο δισκάκι από φελιζόλ κοστίζει 15 ευρώ και στην πίστα βρίσκονται σίγουρα πάνω από εκατό από δαύτα. Do the math-ναι, ο Ρέμος τραγουδά ουσιαστικά πάνω σε χίλια πεντακόσια (1.500) ευρώ. Ποσό με το οποίο αγοράζεις άνετα ένα μεταχειρισμένο αυτοκινητάκι.
Προσωπικά μιλώντας, αδυνατώ πραγματικά να καταλάβω τι νόημα βρίσκει κάποιος στο να πηγαίνει στα μπουζούκια για να πιει μπόμπες και να ακούσει αμφίβολης ποιότητας τραγούδια. Από την άλλη, αυτή είναι προσωπική μου άποψη-σε κάποιον άλλον μπορεί η αναζήτηση των συλλεκτικών εκδόσεων της Record Store Day να φαίνεται εξίσου ανούσια και βλακώδης. Αυτό, όμως, που δεν είναι προσωπική μου άποψη, αλλά η απλή αλήθεια. είναι το γεγονός ότι τέτοιου είδους συμπεριφορές είναι χαρακτηριστικές της νεοελληνικής νοοτροπίας που μας έφερε ως εδώ. Μιας νοοτροπίας έμπλεης ψευδαίσθησης μεγαλείου, ξιπασιάς, επιδειξιομανίας και ακόρεστης ματαιοδοξίας, στοιχείο μιας κοινωνίας, η οποία ακόμα και τώρα την απασχολεί το πού θα τα σπάσει το Σάββατο, κλείνοντας τα μάτια μπροστά στις δύσκολες στιγμές που βιώνει ο ποταπός λαουτζίκος..Ας ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα, ξεκινώντας από το βασικό: δεν είναι προκλητικό το να εργάζεται κάποιος έντιμα, να κερδίζει πολλά χρήματα και να τα ξοδεύει όπου και όπως θέλει. Είναι όμως προκλητικό το να πετάει κανείς τα λεφτά του σε μια περίοδο που η χώρα καταρρέει, επιδεικνύοντας τον πλούτο του στους υπόλοιπους πτωχούς πληβείους-συμπολίτες του, γκρινιάζοντας για την κακούργα κρίση και βρίζοντας τη Μέρκελ και την υπόλοιπη Ευρώπη. Γιατί, ως γνωστόν, όταν «εμείς» χτίζαμε Παρθενώνες, «αυτοί» κρέμονταν από τα δέντρα. Και ούτω καθεξής. Να σου υπενθυμίσω όμως ότι όταν «αυτοί» πήγαιναν στο φεγγάρι, «εμείς» δεν είχαμε ούτε μετρό. Και να σου υπενθυμίσω επίσης ότι η Μαρία Αντουανέττα δεν είπε ποτέ τη φράση «ας φάνε παντεσπάνι»-δεν το γλίτωσε όμως το κεφάλι της. Αντιστοίχως, το να πετάς λουλούδια στον κάθε Ρέμο δεν σε εισάγει στην τάξη των κροίσων στην κρίση, αλλά στην τάξη αυτών που τρώνε μακάριοι παντεσπάνι. Μέχρι τη στιγμή που αυτό θα τελειώσει-και θα συνειδητοποιήσουν με τρόμο ότι-δυστυχώς!-ούτε ψωμί πια δεν υπάρχει.

της Μαριάννας Βασιλείου