Στο στριπτιτζάδικο με τον κολλητό

Το φύλλο κατάταξης στο στρατό ξηράς του παλιού σας συμφοιτητή ήταν η αφορμή. Η αστείρευτη «δίψα» σας να παρακολουθείτε εμφανίσιμες γυναίκες ν’ απαλλάσσονται από τα ρούχα τους, η βαθύτερη αιτία. Τα 150 ευρώ που κερδίσατε στο Στοίχημα η ανέλπιστη άνωθεν βοήθεια. Έτσι, όταν ο μελλοντικός προστάτης της πατρίδας σας ρώτησε «πού;», πρώτα αστειευτήκατε λέγοντας «τσα» και μετά μειδιάσατε αινιγματικά. ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΑΚΟΣΤΟ: ΣΤΡΙΠΤΙΤΖΑΔΙΚΟ ΜΕ ΤΟΝ ΚΟΛΛΗΤΟ “Πείτε ρε, πού θα με πάτε;”, ρωτάει ο φαντάρος. Κλείνεις συνωμοτικά το μάτι στον κολλητό σου. Ξέρεις ότι ξέρει και ξέρει ότι ξέρεις, αλλά ο τρίτος της παρέας πασιφανώς δεν ξέρει. “Πείτε”, επαναλαμβάνει παρακλητικά. “Στ’ Αστέρια”, απαντάς. “Τ’ ουρανού;”, απορεί. “Το στριπτιτζάδικο”, λέει ο κολλητός σου. Ο φαντάρος θέλει να μάθει “γιατί στ’ Αστέρια;”. Τον ενημερώνεις πως θα πάτε σ’ αυτό γιατί στην πόλη σας υπάρχουν μόνο δύο στριπτιτζάδικα: το ένα λέγεται “Τ’ Αστέρια” και το άλλο “Τα Μπάζα”. Κατόπιν απειροελάχιστης αντιστάσεως- που περιορίζεται σ’ ένα ρητορικό «λες;»- ο πρώην συμφοιτητής πείθεται. Παρκάρετε έξω ακριβώς από το κέντρο που, για λόγους συμβολισμού, θυμίζει αστεροσκοπείο. Στην πόρτα σας ρωτούν αν έχετε κάνει κράτηση. “Κράτηση; Όχι. Παρακράτηση φόρου, ναι”, «φτύνεις» μία- μία τις λέξεις του βιτριολικού σου χιούμορ, αλλά στη συνέχεια φτύνεις και λίγο από το γάλα που βύζαξες μικρός: τη μια στιγμή βλέπεις τη γροθιά του φουσκωτού παιδιού στην είσοδο και την αμέσως επόμενη την αισθάνεσαι στο πρόσωπό σου. Ο κολλητός σου εκρήγνυται- “Τι κάνεις;”, λέει στον πορτιέρη, αλλά όταν εκείνος τον αγριοκοιτάζει, συνεχίζει λέγοντας “Καλά είσαι; Εγώ, ας τα λέμε καλά”. “…Η Σούζι”, είναι το μουσικό χαλί που στρώνεται στ’ αυτιά σας καθώς μπαίνετε μέσα. “Που ενίοτε τα τσούζει”, συνεχίζει ο εκφωνητής κι εσείς στρέφετε το βλέμμα σας στην κοπέλα. Μόνο που η τελευταία φορά που χρησιμοποιήθηκε ο όρος «κοπέλα» για τη Σούζι, το ημερολόγιο έδειχνε 1974 και ο ελληνικός λαός φώναζε «Ε-ε- έρχεται» για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. “Ρε μήπως ήρθαμε στα Μπάζα;”, σας ρωτάει ο φαντάρος, αλλά εσείς επιμένετε ότι είσαστε στ’ Αστέρια. Αρχικά δε σας πιστεύει, αλλά 9 ποτήρια ουίσκι αργότερα φωνάζει τη Σούζι «Αστέρι μου!». Η Σούζι αφήνει στην άκρη την αιδημοσύνη και αποκαλύπτει το αιδοίο της, ο κολλητός σου λέει κάτι περί μιας ηλικιωμένης κότας και ζουμιών, εσύ, όπως κάθε φορά που ενθουσιάζεσαι, κραυγάζεις «μπηχεϋβιορισμός» και ο φαντάρος ανεβαίνει στη σκηνή και ψιθυρίζει στο αυτί της Σούζι “Μου χαρίζεις αυτό το χορό;” “50 ευρώ”, απαντά η, εδώ και 60 χρόνια, ψυχρή επαγγελματίας Σούζι και τον πηγαίνει στα ενδότερα. Τους ακολουθείτε σε μια κακοφωτισμένη, μικρή κάμαρα. Ο φίλος σας έχει ξαπλώσει σ’ έναν καναπέ και η Σούζι, παρά το χρόνιο πρόβλημα στο γοφό της, τον μυεί στα μυστικά του lap- dance. Σφυρίζεις επιδοκιμαστικά. Ο κολλητός σου χειροκροτεί. Η Σούζι σας ρωτάει αν παίρνετε μάτι. Της απαντάτε “ναι, αλλά μην το παίρνεις κατάκαρδα”. “Μπίλια!”, τσιρίζει η Σούζι κι ένα δεύτερο μετά ο «γορίλας» της πόρτας στέκεται πίσω σας. Το βάζετε στα πόδια ενώ πίσω σας ο φαντάρος λέει “Πού πάτε ρε παιδιά; Που;” “Τσα”, ψιθυρίζεις και συνεχίζεις την προσπάθεια να σπάσεις το παγκόσμιο ρεκόρ στα 100 μέτρα. Του Δημήτρη Πετρίδη