Ο άντρας που ήξερε ν’ αγαπάει

Tου Νίκου Ξένιου

«Η ημέρα τ’αργόσειστα πώς κτύπαε τα φτερά της, πώς προχωρούσαν οι στιγμές, η μια την άλλη ωθώντας, το εσπερινό το φίλημα, το ενέχυρο ήταν πλέον / πως και αύριο, με τον νέον ήλιο, θ’ανθοβολεί η αγάπη». (μετάφραση Βασίλη Λαζανά, από την «Τριλογία του Πάθους», εκδ. Καλέντης, Αθήνα, 1996)

Ταυτίζεται ο δημιουργός με το δημιούργημά του; Ήταν η Λότε (στα «Πάθη του Νεαρού Βέρθερου» του 1774) ή ήταν ο Βίλελμ Μάιστερ ένα ακόμη πρόσωπο που γνώρισε στη ζωή του ο Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε; Η Φρειδερίκη (ο

έρωτάς του του 1770), η Σαρλότε (η σχέση του που ξεκίνησε το 1776), η σύζυγός του Κριστιάνε (με την οποία γνωρίστηκε το 1806 κι έζησε μαζί της μέχρι τον θάνατό της), μήπως όλες είναι γυναικείες μορφές που -σαν τις ακτίδες μιας δέσμης φωτός- οδηγούν απαρεγκλίτως στην Ούλρικε φον Λέβετσβω (τον γεροντικό του έρωτα του 1823); Και μήπως είναι, τελικά, η Ούλρικε που τον ενέπνευσε στη διαμόρφωση του χαρακτήρα της Χερσίλια (στα «Χρόνια της Περιπλάνησης του Βίλελμ Μάιστερ»);