Άλκης Αλκαίος: «Ωδή σε έναν δρομέα αντοχής»

Θα έρθει μια εποχή που οι άνθρωποι θα νοιάζονται πολύ λίγο για τις συνθήκες και τις περιστάσεις της ομορφιάς. Θα νοιάζονται για την ίδια την ομορφιά. Ίσως να μη νοιάζονται ούτε για τα ονόματα ή τις βιογραφίες των ποιητών. (Χόρχε Λουίς Μπόρχες, «Η τέχνη του στίχου».)

Στην περίπτωση του ποιητή-στιχουργού Άλκη Αλκαίου η προφητεία του Aργεντίνου συγγραφέα εκπληρώνεται ιδανικά. Δυο-τρεις φωτογραφίες του, λίγα μικρά εισαγωγικά του κείμενα σε δίσκους και ορισμένες δημόσιες μαρτυρίες των συνεργατών του –τροχισμένες μάλιστα τόσο καλά ώστε να μην αφήνουν καμία «προσωπική», πέραν της συνεργασίας τους, πληροφορία-

είναι όλο κι όλο το υλικό με το οποίο συνθέτουμε, τριάντα και πλέον χρόνια, το πορτρέτο του Βαγγέλη Λιάρου (όπως είναι το αληθινό του όνομα). Έτσι, το «φως» μας πέφτει αποκλειστικά στο λόγο του και στις προεκτάσεις του. Εκεί που οφείλει, δηλαδή, να πέφτει...

Γρηγορείτε παιδιά…
Γεννημένος κοντά στα ελληνοαλβανικά σύνορα και πολιτογραφημένος κάτοικος της Πάργας (εξ’ ου και το «Η Άνοιξη της Πάργας») ήταν ανακάλυψη του Θάνου Μικρούτσικου, το 1977, όταν και διάβασε ένα ποίημά του στην εφημερίδα «Ριζοσπάστης». Η γνωριμία τους έφερε την πρώτη τους συνεργασία, το 1978, στα «Τραγούδια της Λευτεριάς» δίνοντας με το τραγούδι «Φλεβάρης 1848» το ισχυρό διεθνιστικό του στίγμα, τις αριστερές του καταβολές και την επιρροή του από τα επικά οράματα ποιητών όπως ο Πάμπλο Νερούδα: Απόψε σμίξαν τις καρδιές μας σ’ έναν έστω/ στιγμιαίο συντονισμό ίδιες ελπίδες/ καθώς μας φώτιζαν το δρόμο οι σελίδες/ απ' το κομμουνιστικό μας μανιφέστο.

Περισσότερα...