Η Αγγελική Γιαννακίδου και το Εθνολογικό Μουσείο Θράκης

του Θεοδόση Βαφειάδη

Το «Εθνολογικό Μουσείο Θράκης – Αγγελική Γιαννακίδου» είναι ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός, που εδώ και δέκα χρόνια περίπου, υπηρετεί με συνέπεια τον πολιτισμό του τόπου μας. Περιλαμβάνει στη συλλογή του αντικείμενα του υλικού πολιτισμού των Θρακών, σπάνιο αρχειακό και φωτογραφικό υλικό, καταγραφές – βίντεο και μια εξειδικευμένη βιβλιοθήκη. Σκοπός του Μουσείου είναι να αποτελέσει ένα κέντρο γνωριμίας με τον άγνωστο – εν πολλοίς – πλούτο και… την ομορφιά της θρακικής παράδοσης, ένα κέντρο έρευνας και πνευματικής δημιουργίας, που οραματίζεται και εμπνέεται

από την αρχέγονη μνήμη και συμφιλιώνει το παλιό με το καινούργιο, τη σύγχρονη πραγματικότητα με τη λαϊκή παράδοση.

Το μουσείο αυτό αποτελεί σημείο αναφοράς, όχι μόνο για τους κατοίκους της Θράκης, αλλά και για τους επισκέπτες στην περιοχή, ενώ ήταν, είναι και θα είναι ένας ζωντανός τόπος γνωριμίας και προβολής του θρακικού πολιτισμού, χώρος έρευνας, μελέτης και πνευματικής δημιουργίας.

Η διευθύντρια του Ε.Μ.Θ. Αγγελική Γιαννακίδου σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης, για τη Θράκη και τον Πολιτισμό:

Αγαπητή κυρία Γιαννακίδου, ευχαριστούμε πολύ γι’ αυτή συνέντευξη. Μια συνέντευξη που θα δημοσιευτεί στον τοπικό τύπο, αλλά και στο διαδίκτυο. Αλήθεια, ποια είναι η σχέση σας με το διαδίκτυο; Τα καταφέρνετε;

Αγγελική Γιαννακίδου: Αρκετά καλά, παρόλο που άργησα να μπω στο χώρο της τεχνολογίας. Ευτυχώς βέβαια… Ήταν φοβερό, ένας κόσμος ολόκληρος που αγνοούσα και όταν το αντιλήφθηκα, ένιωσα αναλφάβητη. Το διαδίκτυο ήταν η επανάσταση, είναι ένα εξαιρετικό μέσον πληροφόρησης και επικοινωνίας.

Γεννηθήκατε και μεγαλώσατε στη Θεσσαλονίκη. Πότε ήρθατε πρώτη φορά σε επαφή με τη Θράκη και τι ήταν αυτό που σας εντυπωσίασε περισσότερο στην ιστορία, στην παράδοση της περιοχής, αλλά και στους ανθρώπους;

Α.Γ.: Ήρθα στη Θράκη το 1967, σε ηλικία 18 χρονών. Νόμιζα ότι πήγα σε άλλον πλανήτη. Είχε κάτι αυτός ο τόπος, μια μαγεία, και βέβαια με εντυπωσίασαν οι ανθρώπινες ιστορίες και τα λίθινα εργαλεία. Αντικείμενα που ήταν τόσο εικαστικά και συνάμα φορείς ατομικής, οικογενειακής και συλλογικής μνήμης.

Αγαπάτε πολύ αυτό τον τόπο, αν και δεν είναι η ιδιαίτερη πατρίδα σας. Πώς βλέπετε το μέλλον της περιοχής; Είστε αισιόδοξη;

Α.Γ.: Δεν είναι ο τόπος που γεννήθηκα, αλλά γενέθλιος πνευματικά και ψυχικά, ορίζοντας σε μένα μια άλλη αντίληψη για τη δύναμη της ζωής, του πάθους και της μνήμης που μετατρέπουν το εγώ σε εμείς. Είναι γεγονός ότι είμαστε συμμέτοχοι και συνένοχοι μιας κατάστασης που μας οδήγησε σε δρόμους εγωκεντρικούς, σε μια κοινωνική ζωή στηριγμένη στη λογική της εντύπωσης και συμφιλιωμένη με τον ευδαιμονισμό της κατανάλωσης, που φθάσαμε να καταναλώνουμε τον εαυτό μας. Ίσως είναι μια καλή ευκαιρία να επαναπροσδιορίσουμε τη σχέση μας με τον εαυτό μας, με τους άλλους και το χώρο μας.

Ναι, είμαι αισιόδοξη, πώς αλλιώς θα άντεχα όλο αυτό που υπηρετώ; Άλλωστε η Θράκη μας έχει δύναμη. Αυτό που χρειάζεται, είναι να τη γνωρίσουμε καλύτερα,