ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΥΡΟΣ

Τι Μακεδονία, τι Καταλονία…

Ο ακριβότερος εναντίον του καλύτερου; Ο πιο σέξι, ο πιο φωτογενής, ο ταχύτερος, ο χρησιμότερος, ο πιο ολοκληρωμένος, μέχρι που φτάνει άραγε η αναμέτρηση Κριστιάνο Ρονάλντο και Λιονέλ Μέσι; Ένα ντέρμπι ακόμα, Μπαρτσελόνα-Ρεάλ. Πρώτο της περιόδου νωρίς νωρίς. Δίχως τις δυο ομάδες, δίχως του δυο αστέρες, δίχως  τον ανταγωνισμό τους και τον Ζοζέ Μουρίνιο στον πάγκο της Μαδρίτης, το ισπανικό πρωτάθλημα θα ήταν διαφορετικό και το αγγλικό θ’ αποτελούσε από καιρό ένα ΝΒΑ της Ευρώπης. Λοιπόν, αυτός που κάνει ό,τι

μπορεί για να είναι αντιπαθής απέναντι σ’ αυτόν που επιλέγει να δείχνει συμπαθής; Κάτι θυμίζουν όλ’ αυτά από το δίδυμο Μαραντόνα – Πελέ. Αλλ’ εδώ πρόκειται για Πορτογάλο κι Αργεντίνο. Ο πρώτος, πανάκριβος μισθοφόρος. Ο δεύτερος, γέννημα – θρέμμα κι αφοσιωμένος παίκτης – οπαδός. Πίσω τους, η αληθινή κι άσβεστη αντιπαλότητα. Τι Κουμπάλα, Σουάρεθ, Εβαρίστο και Κρόιφ, τι Πούσκας, Μπουντραγκένιο και Ζιντάν, πάντα Μαδρίτη εναντίον Βαρκελώνης, Φράνκο εναντίον αναρχικών κι η Καστίλη εναντίον της Καταλωνίας.

Για την ακρίβεια, το αίτημα των Καταλανών γι’ αυτονομία ντυμένο μπλαουγκράνα, τα χρώματα της Μπάρτσα. Αν η περιοχή τους ονειρεύεται να γίνει το πιο νέο κρατίδιο της γηραιάς ηπείρου, είν’ επειδή εθνικισμός και ενοποίηση συνθέτουν τις αντίθετες όψεις του κοινού νομίσματος, γνωστού ως ευρώ.  Τι θα γινόταν σε μιαν τέτοια, ακραία περίπτωση, το El Classico, για παράδειγμα, θα περίμενε την κλήρωση του Τσάμπιονς Λιγκ;  Διακινδυνεύω, μ’ αφορμή την επέτειο και τ’ αφιερώματα της ΕΤ-3, να υποθέσω τι θα συνέβαινε στην περίπτωση που Θεσσαλονίκη και Μακεδονία ζήλευαν την δόξα της Καταλωνίας. Πόσους τίτλους θεωρούν στον ΠΑΟΚ ότι έχουν τόσες δεκαετίες στερηθεί εξαιτίας του παρασκηνίου, πόσες ευκαιρίες χάθηκαν και πόσοι πρόεδροι δεν γκρεμίστηκαν ώσπου να έρθει η ώρα του Ιβάν Σαββίδη, με το βλέμμα προς την Διασπορά κι επικράτειες προσφυγικές, αλλά και με την κρυφή ελπίδα να επαναληφθούν συντόμως χειραψίες μεταξύ αρχηγών, όπως τότε το ’80, με τον Κούδα και τον Μαραντόνα στο γήπεδο της Τούμπας. Αν αποχωρούσε η Μπάρτσα, δεν υπάρχει μόνον η Εσπανιόλ. Υπάρχουν πόλεις της Ευρώπης αδερφές, σαν τη Σαλονίκη. Χαμόγελα ειρωνικά συνόδευαν το περίφημο, τι Λωζάνη, τι Κοζάνη. Καταλωνία – Μακεδονία – Συμμαχία;

Αδιάκοπο το πηγαινέλα των πληθυσμών, των εστιών, των προσδοκιών και των μυθολογιών, από γεωγραφία σε γεωγραφία κι από δεκαετία σε δεκαετία. Το ποδόσφαιρο περικυκλώνει την πολιτική όπως και συμμορφώνεται με τις επιταγές του χρόνου, το αίσθημα των οπαδών, την επικίνδυνη ανάμιξη συμβολικού φορτίου και οικονομικών δυνατοτήτων. Πέρασε η εποχή που από τα Τέμπη κι ύστερα ζητούσαν διαβατήριο από τους Αθηναίους ή ρωτούσαν ποια είναι η καλύτερη ομάδα της Θεσσαλονίκης. Τώρα, με τον Απόλλωνα Καλαμαριάς σε παρακμή, τον Μακεδονικό χειρότερα, τον Άρη και τον Ηρακλή ν’ ανεβοκατεβαίνουν τις κατηγορίες, όλοι γνωρίζουν την απάντηση. Από το 1997 ήδη, χρονιά της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας, το σύνθημα σαφές στους τοίχους: «Αθήνα γ……μένη , ο ΠΑΟΚ δεν πεθαί