Αύριο η κηδεία του Βάσου Μαθιόπουλου

«Η χώρα βρίσκεται πάλι όπως την επομένη της εχθρικής κατοχής στο έτος Μηδέν. Επί διεθνούς επιπέδου το γόητρο της Ελλάδος … είναι κατώτερο από το 1897. Τα οικονομικά της μόνο με την περίοδο μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή μπορούν να συγκριθούν. Άφωνη στα διεθνή συνέδρια, βουβή σε κάθε εξέλιξη στο βαλκανικό και μεσογειακό χώρο, παράλυτη στην Ευρώπη… Ουδέποτε άλλοτε στη νεώτερη ιστορία της η χώρα είχε χωθεί τόσο βαθιά στο βάραθρο της παρακμής. Παρ’ όλα τα ερείπια όμως υπάρχουν οι ρεαλιστικές δυνατότητες για να φτιαχτεί ένα μέλλον, που θα επιτρέψει στον τόπο να πάρει μια θέση που του ανήκει στον

κόσμο, και στο λαό να ευημερήσει μέσα στα όρια της δικής του χώρας… Η ανάλογη ευκαιρία, που δόθηκε μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο χάθηκε τραγικά. Και πέρασαν … χρόνια ολόκληρα, καταστράφηκε μια γενιά για να μπορέσουμε να ξαναβρεθούμε στο ίδιο εκείνο σημείο από όπου θα έπρεπε να είχαμε ξεκινήσει το 1944».

Τα λόγια αυτά για τη νοσούσα Ελλάδα δεν είναι κάποια πρόσφατη διάγνωση μέσα στους παφλασμούς της δημοσιονομικής εξαθλίωσης και της ευρωκρίσης, είναι απόσπασμα από σχόλιο του δημοσιογράφου Βάσου Μαθιόπουλου, που πέθανε την περασμένη εβδομάδα, και είχε μεταδοθεί από τη Deutsche Welle στα τέλη Ιουλίου του 1974, λίγες μόνο ημέρες μετά την πτώση της χούντας.

Ο Βάσος Μαθιόπουλος ανήκε για πολλά χρόνια στο επιτελείο του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη, προηγουμένως στη δημοσιογραφική ομάδα της αντιδικτατορικής Deutsche Welle, ακόμα παλιότερα, ανταποκριτής της εφημερίδας Ελευθερία στη Γερμανία. Οι στενές σχέσεις του με την ηγεσία της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας και η προσωπική φιλία του με τον Βίλι Μπραντ βοήθησαν τον αντιδικτατορικό αγώνα.