ΧΡΗΣΤΟΣ Β. ΜΑΣΣΑΛΑΣ

Αναζητώντας παράθυρο προς την ελπίδα….

Οι άνθρωποι ζουν την αβεβαιότητα και ψάχνουν ρωγμή ελπίδας…Ο καθένας έχει τη δική του εκδοχή για το κατάντημα της χώρας και το τι θα ακολουθήσει. Η ανεργία και η έλλειψη προοπτικής γεννούν το θυμό και την αδυναμία για δημιουργική σκέψη. Σαν να μη φτάνει η καταχνιά που σκεπάζει τη ζωή τους, οι άνθρωποι έχουν να αντιμετωπίσουν τις εκδηλώσεις βίας από απελπισμένους. Η αντίδραση είναι αναμενόμενη…Το μεγάλο πρόβλημα είναι το πώς θα εκδηλωθεί, γιατί όταν η απανθρωπιά του ενός καταστέλλεται με τίμημα την απανθρωποίηση του άλλου, τα πράγματα οδηγούν σε χαοτικές

καταστάσεις, με απρόβλεπτες συνέπειες. Αν για να νικήσουμε τον εχθρό, μιμούμαστε τις ειδεχθέστερες πράξεις του, κερδίζει ξανά η βαρβαρότητα. Η βία γεννά μόνο βία, σε μια παλινδρομική κίνηση που διευρύνεται με το χρόνο αντί να σβήνει.

Στο πρόσφατο και απώτερο παρελθόν οι πολίτες αυτής της χώρας μπορούσαν να πειστούν ότι η αλήθεια είναι ψέμα και το ψέμα αλήθεια. Οι υπεύθυνοι γι’ αυτή την κατάσταση ήταν (και είναι), κατά κύριο λόγο, οι θεσμοί που διαμορφώνουν τη «δημόσια» γνώμη: κυβέρνηση, βουλή, πολιτικά κόμματα, ΜΜΕ. Η πολιτική είχε περιοριστεί στην πολιτική επικοινωνία και ο πολίτης παρέμεινε ανημέρωτος και ανενεργός. Αλλά, χωρίς ενεργούς πολίτες η δημοκρατία νοσεί.

Τώρα που η χώρα μας βρίσκεται στα πρόθυρα κατάρρευσης, πώς θα πειστούν οι πολίτες να ανεχθούν τις ζητούμενες θυσίες και να συμβάλουν στην αναγέννηση της χώρας;

Είναι επιτακτική ανάγκη να δημιουργηθεί περιβάλλον που εκκρίνει την ελπίδα, ώστε να κάνουμε μια νέα αρχή.

Μια τέτοια προοπτική προϋποθέτει την αναδιάρθρωση του κράτους σε όλες τις λειτουργίες του, την προστασία του πολίτη, την τιμωρία αυτών που διέσυραν τους θεσμούς, τη δημιουργία μηχανισμών προστασίας από εκείνους που καραδοκούν από την κατάρρευση της χώρας (με την επαναφορά στη δραχμή), την αξιοποίηση του εθνικού ταλέντου, την αξιολόγηση αυτών που θέλουν να ασχοληθούν με την πολιτική, την εφαρμογή κώδικα δεοντολογίας για τα ΜΜΕ,….

Η ιδιαίτερη φροντίδα της πολιτείας πρέπει να επικεντρωθεί σ’ αυτούς που βρίσκονται στο τέλος της βιολογικής τους διαδρομής και στους νέους.

Η φροντίδα στους πρώτους εκφράζει το σεβασμό σ’ αυτούς που θεμελίωσαν τη σημερινή Ελλάδα, ενώ η φροντίδα στους δεύτερους εκφράζει την επένδυση για το μέλλον.

Η μετανάστευση των νέων σημαίνει εκχώρηση μιας τεράστιας επένδυσης σε ξένους και αποστέρηση της πατρίδας μας από την πηγή ταλέντου στην οποία μπορεί να βασιστεί η θεμελίωση της προοπτικής.

Το κλείσιμο σχολείων από την ελληνική περιφέρεια, χωρίς σοβαρό προβληματισμό, έχει ως αποτέλεσμα την απογύμνωσή της από νέους ανθρώπους που μπορούν να αξιοποιήσουν τις δυνατότητες της πατρίδας μας. Η πατρίδα μας με μια τέτοια πολιτική συρρικνώνεται και χάνει την αιμοδοσία της.

Το ερώτημα που εγείρεται είναι:

Μπορεί η σημερινή πολιτική ηγεσία να δρομολογήσει τη ζητούμενη πορεία της κοινωνίας μας;

Οι πατριώτες μας, στις ατέρμονες συζητήσεις τους, εκδηλώνουν με κάθε