Χρήστος Β. Μασσαλάς

Η αναζήτηση της γοητείας…

Στην πορεία του ο κάθε άνθρωπος αγωνίζεται να δημιουργήσει πλεονεκτήματα που θα τον βοηθήσουν να ασκήσει εξουσία, να καλυτερεύσει τη θέση του στην κοινωνία,… και γενικά να αρέσει. Η εμφάνιση, ο τρόπος έκφρασης, η ενημέρωση για τα θέματα της επικαιρότητας και η δυνατότητα συμμετοχής στις συζητήσεις του σύγχρονου προβληματισμού συνθέτουν το πρόβλημα (και τον αποπροσανατολισμό) μεγάλης μερίδας του κοινωνικού συνόλου.

Η ιεράρχηση και η ποιότητα των παραπάνω συνιστούν στοιχεία, που

χαρακτηρίζουν τα άτομα και τις κοινωνικές τάσεις κάθε εποχής. Θα σχολιάσω μόνο την εμφάνιση και τον τρόπο έκφρασης, με σκοπό να συμβάλλω στην έναρξη διαλόγου για τα καθημερινά προβλήματα του σύγχρονου ατόμου και τις φαντασιώσεις του.

Η αναζήτηση της ομορφιάς είναι ένστικτο σύμφυτο με την ανθρώπινη ύπαρξη. Με τη μόνη διαφορά ότι η αληθινή ομορφιά δεν πρέπει να περιορίζεται μόνο στην εξωτερική εμφάνιση, γιατί ομορφιά είναι και η ευπρέπεια, η γαλήνη, το γλυκό βλέμμα, η αβίαστη κίνηση,…Η ομορφιά που μας χάρισε η φύση, και ενδυναμώνει η αγωγή και η παιδεία, μπορεί να τονιστεί αλλά όχι να αναπαραχθεί στις αίθουσες του μακιγιάζ, με τη συμπαράσταση του ρίμελ και του κραγιόν.

Πολλές από τις σημερινές κοπέλες θέλουν να μοιάσουν στην Κλόντια Σίφερ, αδύνατες, ξανθιές, ευτυχισμένες,…και αρκετές παρελαύνουν στις αίθουσες διαγωνισμών που επιβάλλει η τηλεοπτική κουλτούρα. Ξοδεύουν για να δείχνουν αχυρένιες κούκλες, χωρίς ηλικία…και, δυστυχώς, χωρίς αυθεντικότητα. Για να τονίσουν την παρουσία τους προβάλλουν, συνήθως, κάποιες απόψεις χωρίς ιδιαίτερο περιεχόμενο, που σου προκαλούν, αν δεν συμμερίζεται την ίδια αισθητική στο λόγο και το λογισμό, νοσταλγία επιστροφής στο παρελθόν της αυθεντικότητας.

Έχει κανείς την εντύπωση, μάλλον τη βεβαιότητα, ότι η πλειονότητα των σύγχρονων γυναικών, όσο περισσότερο φροντίζουν να φαίνονται ωραίες, υπερβάλλοντας εαυτές και τη φύση, τόσο περισσότερο απομακρύνονται από την εικόνα του ωραίου. Όσο περισσότερο προσπαθούν ν’ αποδείξουν ότι συμβαδίζουν με την εποχή τους, τόσο περισσότερο νοσταλγούμε τις περασμένες εποχές, όσο πιο πολύ μιλάνε, τόσο πιο πολύ εκτιμούμε τη σιωπή. Είναι ίσως επίκαιρο κάποιο σχόλιο του Oscar Wilde, για κάποια κυρία της εποχής του: «…φορούσε πάρα πολύ κοκκινάδι και πάρα πολύ λίγα ρούχα χτες βράδυ. Αυτό είναι σημάδι απελπισίας για μια γυναίκα». Το ίδιο φαίνεται να συμβαίνει και με σημαντικό μέρος της νεολαίας μας.

Η γλώσσα που συνήθως χρησιμοποιούν οι νέοι για επικοινωνία, είναι αυτή της τηλεόρασης, είναι η γλώσσα που χάνει τη δύναμη μεταφοράς μηνυμάτων και αξιών.

Τα αρχαία όπλα της γοητείας, της τρυφερότητας, της σοφίας, της εσωτερικής ηρεμίας και της ευπρέπειας χάνονται και στη θέση τους αναδύεται μια κουλτούρα που δεν έχει ανθρώπινο πρόσωπο και οδηγείται και αναπτύσσεται από το φόβο.

Σε εποχές οικοδόμησης των κοινωνιών οι προτεραιότητες αλλάζουν και το μήνυμα που διαχέεται είναι: ‘αυτό που χρειάζεται η χώρα είναι πιο βρώμικα νύχια και πιο καθαρά μυαλά’ (Will R