Δείξε μου το φύλο σου, να σου πω τι μοίρα σου

Δυο – τρία πράγματα που μου θυμίζει ξαφνικά ο συνωστισμός των αντιρατσιστικών νομοσχεδίων:

- Μην αρχίσουμε να καμαρώνουμε κιόλας, ότι δήθεν γίναμε η χώρα με τους περισσότερους ρατσιστές κι ακριβώς γι’ αυτό χρειαζόμαστε επειγόντως ισχυρότερη θεσμική θωράκιση. Η αλήθεια είναι πως παραμένουμε η χώρα με το υψηλότερο ποσοστό καταπατητών ή σφετεριστών – προ της μαζικής έλευσης μεταναστών, εννοείται.

- Ο Αθανάσιος Νάσιουτζικ, ως γνωστόν, πρώτα καταδικάστηκε ως κατά συρροήν λογοκλόπος και στη συνέχεια ως δράστης του εγκλήματος με θύμα συνάδελφό του συγγραφέα. Διόλου συμπτωματικά, άφησε την

τελευταία του πνοή σε οικογενειακό κτήμα όπου βρισκόταν υπό περιορισμόν. Αν το Εθνικό Κτηματολόγιο συναντούσε επί δύο σχεδόν αιώνες σφοδρή αντίδραση για ευνόητους λόγους, αντίστοιχο πνευματικό δεν υφίσταται κι η περιπέτεια πνευματικών δικαιωμάτων καλά κρατεί.

- Αποτέλεσμα της πνευματικής μας υπανάπτυξης κι όχι αίτιο, βεβαίως, είναι η θεαματική άνοδος της Χρυσής Αυγής. Όμως, προσοχή: ο καθημερινός νέο-φασισμός έχει πολλά ποδάρια, και τον τρόπο ξέρει να πηδάει από την πίσω πόρτα, είτε με ηθοποιούς που ματαιώνουν κάποιαν παράσταση διαφωνώντας με απόψεις του συγγραφέα, είτε με διευθυντές καλλιτεχνικών θεσμών ν’ απαγορεύουν την είσοδο σ’ επι-κριτικούς δημοσιογράφους, προτιμώντας τους χειροκροτητές.

- Σε κάθε ξενοφοβία αντιστοιχεί και μια ξενοφιλία; Απεχθής η πρώτη, πάντως μ’ ευδιάκριτη καταγωγή, μόλις συνδυάσει κανείς την αμάθεια, την οικονομική δυσπραγία, το τρίπτυχο Πατρίς – Θρησκεία – Οικογένεια και την αλλοπρόσαλλη μεταναστευτική πολιτική. Στο θολωμένο του μυαλό, ο μέσος Έλληνας δεν είναι μέρα παρά μέρα μνημονιακός ή αντιμνημονιακός κατά περίπτωση, πλην του σαββατοκύριακου στη διάρκεια του οποίου διατελεί σε καθεστώς αμφιθυμίας. Δέχεται, επιπλέον, ισχυρές δοσολογίες ξενοφοβίας και ξενοφιλίας. Μόνο που πίσω από τη δεύτερη περίπτωση, παραμονεύουν μια ορισμένη υποτίμηση του εξαθλιωμένου ανάμικτη με αίσθημα υπεροχής, ο εξωτισμός του άγνωστου, ο κρυφός θαυμασμός για τους προηγμένους αλλοδαπούς (λευκούς και βόρειους), μαζί με κατανόηση για την επιχείρηση ενσωμάτωσης του «τέρατος».

- Αλλ’ οι Πόντιοι, είναι μετανάστες ή πρόσφυγες, Έλληνες ή ξενόφερτοι, συγγενείς ή φίλοι; Πριν από την Ρεπούση, τον χορό του Ζαλόγγου, τον υποβιβασμό της ΑΕΚ και τον Μελισσανίδη, τον πόλεμο των πραγματογνωμόνων για τις εθνικές ή φυλετικές γενοκτονίες, τις αποδοκιμασίες των ΠΑΟΚτζήδων εναντίον του σκώληκα Μπουτάρη, δεν κυκλοφορούσαν επιτυχώς τ’ ανέκδοτα με τους Κωστίκα και Γιωρίκα ανά την επικράτεια, ως τα πλέον τρυφερά κι αδελφικά μεταξύ των υπόλοιπων ρατσιστικών, μάλιστα δίχως η συγκεκριμένη ετικέτα να ενοχλεί;

Πιο πέρα, σε τι έδαφος έχουν καλλιεργηθεί η απαξίωση, η απόρριψη, η απομόνωση, ο κοινωνικός ή άλλου είδους αποκλεισμός ατόμων μ’ ειδικές ανάγκες, αλκοολικών, ψυχασθενών, καπνιστών, μη καπνιστών, υπερευαίσθητων κι αλαφροΐσκιωτων, ατόμων σπάνιας ιδιοσυγκρασίας, με ροπή καταφανή στην κάθε λογής απόκλιση από τον μέσο όρο και την δέουσα συμπεριφορά;

- Διαγράφουν, λέει, από το Σύνταγμα της Γαλλίας τη λέξη «φυλή»! Πώς θα διαγραφούν η κρίση, η βία, η προστυχιά, η διαφθορά, η ήττα, η απογοήτευση, τα γηρατειά, μόνον επειδή θ’ απαγορευτεί η αναφορά τους; Στην Δύση έχει εφευρεθεί ο νέος ολοκληρωτισμός που αποκαλείται Πολιτική Ορθότητα, όχι στην Κίνα. Εκεί, όπου κάθε οικογένεια επιτρέπεται να μεγαλώσει μόνον ένα παιδί, να διαγραφεί η λέξη Αδελφός;

- Δεν είναι αθλήτριες οι ηθοποιοί. Αν τις ελληνοποιημένες πρωταθλήτριες τις χειροκροτούσαμε ώσπου να συλληφθούν ντοπαρισμένες, τι γίνεται στην περίπτωση της Αντέλ Εξαρχόπουλος; Καλός ο Χρυσός Φοίνικας, χάρμα οφθαλμών το σεξ των κοριτσιών, αλλ’ η ζωή της εκτός οθόνης; Ψυχραιμία, δεν είναι λεσβία, οι απαιτήσεις του ρόλου, βλέπετε. Ελληνοπούλα, λοιπόν. Τι μας νοιάζει εδώ ο γάμος των ομοφύλων στο Μονπελιέ κι η τεράστια σύγκρουση στη γαλλική κοινωνία; Εκεί, «Αντίο, φίλε» και δικαιώματα φύλων. Εδώ, πες μου τον φίλο σου να σου πω…