Δεν φτάνει ένα μόνο συνέδριο

Καλές «γενικές ιδέες» οι ζυμώσεις και οι ισορροπίες. Καλύτεροι, όμως , οι συμβιβασμοί , οι συνθέσεις και τα ενιαία ψηφοδέλτια στο συνέδριο ενός πολυσυλλεκτικού κόμματος με πολλές ταυτότητες και διαφορετικές καταβολές. Έτσι κι αλλιώς, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εκτινάχθηκε από το 4,6% στο 26,9% χάρη σε κάποιο θαύμα αλλά μέσα από διεργασίες. Σκαρφάλωσε θεαματικά στο εντυπωσιακό εκλογικό ποσοστό που τον έφερε στην αξιωματική αντιπολίτευση εξ’ αιτίας του

Αλλά δεν αρκούσε μόνο η εναλλακτική ρητορική του για την εκλογική εκτόξευση. Σημαντικό ρόλο σε αυτήν έπαιξαν οι συνιστώσες που του χάρισαν διεξόδους προσέγγισης διαμαρτυρόμενων κοινωνικών στρωμάτων καθώς και πολιτικών αστέγων ή κομματικών προσφύγων που ο ΣΥΝ αδυνατούσε στο παρελθόν να προσελκύσει. Αναπόφευκτα, το απρόβλεπτο θεαματικό του εκλογικό αποτέλεσμα με τα συνακόλουθα πολιτικά ανοίγματα δημιούργησε οργανωτικά χάσματα τα οποία δεν ήταν εύκολο να γεφυρώσει. Ωστόσο , και πάλι, δεν αρκεί ένα συνέδριο για να παγιώσει ένα μασίφ οργανωτικό σχήμα.

Εντούτοις ένα συνέδριο , σαν αυτό του ΣΥΡΙΖΑ , αποτελεί προϋπόθεση για την εκπόνηση ενός υπεύθυνου προγράμματος εξουσίας και την άρθρωση ενός ρεαλιστικού κυβερνητικού λόγου. Εξάλλου είτε το κατανοούν είτε όχι οι σύνεδροί του ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον κόμμα εξουσίας από τις εκλογές του Ιουνίου του 2012. Και το μείζον πρόβλημα που τίθεται από τότε μπροστά του είναι πώς διαβάζει την πολιτική πραγματικότητα και σε ποια συνολική λογική εντάσσει την ελπίδα για έξοδο από τα μνημόνια , τη προσδοκία για παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, το αίτημα για κοινωνική δικαιοσύνη, την προοπτική για τη εξυγίανση του κράτους. Αιτήματα στα οποία θα πρέπει να ανταποκριθεί αν και εφόσον ο ελληνικός λαός τον εμπιστευθεί για να κυβερνήσει τη χώρα.

Εδώ ακριβώς εντοπίζεται και η αγωνία των ήδη αλλά και των πιθανόν μελλοντικών υποστηρικτών του. Η ψηφοφορία που διοργανώνει το matrix24.gr με το ερώτημα «Τι νομίζετε ότι είναι πιο σημαντικό για τον ΣΥΡΙΖΑ» είναι ενδεικτική των διαθέσεων του κοινού. Το οποίο σε μεγάλο βαθμό αδιαφορεί για τις συνιστώσες του, τις ενδεχόμενες κυβερνητικές συμμαχίες του και τη βιαστική εγκατάστασή του στην εξουσία. Σε κυρίαρχο ζήτημα αναδεικνύεται η παρουσίαση ρεαλιστικού κυβερνητικού προγράμματος. Και μάλλον αυτό ο κόσμος δεν το εννοεί σαν άλλη μια παράθεση προταγμάτων που εμπεριέχονται στα προγράμματα της ευρωπαϊκής αριστεράς όσο και της αντίστοιχης σοσιαλδημοκρατίας. Πρώτα απ’ όλα γιατί τα τρέχοντα υλικά αιτήματα υπερβαίνουν τα ιδεολογικοπολιτικά.

Γίνεται πλέον φανερό ότι η ελληνική κοινωνία ζητά αλλαγή της αποτυχημένης πολιτικής ελίτ της χώρας , την ακύρωση της εκτεταμένης ανισότητας και της οικονομικής αιμορραγίας , την παραγωγική ανασυγκρότηση και ηθική ανόρθωση της χώρα. Παράλληλα όμως αναζητά κρίσιμες απαντήσεις και για την ασφάλεια, το μεταναστευτικό, τη παιδεία, το δημογραφικό κλπ . Με δυο κουβέντες ψάχνει ένα υπεύθυνο φορέα αλλαγής και μεταρρυθμίσεων που θα προσφέρει ένα πλαίσιο συνοχής και συνέγερσης των πολιτών. Όχι ένα ακόμα στείρο παλαιοκομματικό λαϊκισμό μεταμφιεσμένο σε γόνιμη ορθοφροσύνη

Σαφώς και ένας αχταρμάς αντιφατικών κοινωνικών διαμαρτυριών και μια ποικιλία ανυπόστατων εξαγγελιών δεν μπορούν να συγκροτήσουν ένα ενιαίο κοινό πολιτικό λόγο. Πόσο μάλλον να υποκαταστήσουν την πολιτική ως τέχνη του εφικτού και της διαχείρισης των συμβολισμών. Επομένως, για ένα κόμμα που στοχεύει με αυξημένες πιθανότητες στην εξουσία απαιτείται θεμελιώδες ηθικό ανάστημα, συνεκτική πνευματική δομή, πλήρης συνοχή μέσα από τη πολυπλοκότητα, τόλμη και αφοσίωση σε επεξεργασμένους δεξιότητα, ρεαλισμό και πειστικότητα στη νέα αφήγησή του. Και επειδή μέχρι στιγμής στο ΣΥΡΙΖΑ αυτά δεν έχουν κατορθώσει να τα δρομολογήσουν πλήρως ώστε να συνθέσουν μια ολοκληρωμένη και τολμηρή πρόταση διακυβέρνησης του τόπου , πιθανότατα θα χρειαστούν ένα ακόμα συνέδριο.