ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΦΘΑΝΕΙ Η ΣΥΝΟΥΣΙΑ, ΘΕΛΟΥΝ ΚΑΙ ΒΑΡΥ ΠΡΟΣΤΙΜΟ ΟΙ ΧΑΖΟΒΙΟΛΗΔΕΣ…

Άλλη μία μάχη της κυβέρνησης, αυτή για το «χαράτσι» μέσω της ΔΕΗ, έληξε πριν δοθεί με την τρόικα. Και δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά αφού, παρά τα ηρωικά και πένθιμα που έλεγαν ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, η αλήθεια είναι πως για το θέμα υπήρχε συμφωνία με την τρόικα.

Το υπουργείο Οικονομικών είχε συμφωνήσει με το κλιμάκιο της τρόικας ότι και για το 2013 το «χαράτσι» θα πληρώνονταν μέσω της ΔΕΗ. Όπως κατ’ αρχήν συμφωνία υπάρχει και για τους δημοσίους υπαλλήλους. Τα χρήματα της δόσης -τα 7 δισ. των ευρωπαίων και το 1,8 δισ. του ΔΝΤ- είναι εκεί και περιμένουν. Και θα εκταμιευτούν περίπου την Μεγάλη Εβδομάδα.

Πρόβλημα λοιπόν στη συμφωνία δεν υπήρχε, διαφωνία του Κουβέλη και δευτερευόντως του Βενιζέλου υπήρχε. Και η διαφωνία εστιάζονταν στη δέσμευση που υπήρχε ότι το 2013 το «χαράτσι» θα είχε αντικατασταθεί από το νέο φορολογικό νόμο. ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ δέχονται την πίεση βουλευτών, κομματικών στελεχών και οπαδών πως δεν τηρούν ούτε μία «κόκκινη γραμμή» από αυτές για τις οποίες έχουν δεσμευτεί είτε δημόσια είτε στα εσωκομματικά τους όργανα.

Αντίστοιχη πίεση, αλλά με λιγότερη γκρίνια, υπάρχει και στη Ν.Δ., η οποία όμως επικοινωνιακά δεν χρεώνεται την υπαναχώρηση, αφού βουλευτές και στελέχη της δεν έκαναν το θέμα …παντιέρα ρόσα. Και φυσικά δεν υπήρχε περίπτωση να στηθούν πρόωρες κάλπες. Μόνον χαζοβιόληδες μπορούσαν να διακινούν και να υποστηρίζουν τέτοια ανοησία. Δεν τους φτάνει η …συνουσία, θέλουνε και βαρύ πρόστιμο.

Προς τι λοιπόν όλος αυτός ο ορυμαγδός των δηλώσεων και ο πόλεμος των εκατέρωθεν εμφυλιοπολεμικών διοχετεύσεων στα Μέσα Ενημέρωσης, που μάλιστα έφθασε να παρουσιάζεται και ως ανοιχτή κυβερνητική κρίση που μπορεί να οδηγήσει ακόμη και σε πρόωρες εκλογές; Η εξήγηση είναι απλή. Υπάρχει εκνευρισμός στο ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ για τον τρόπο με τον οποίον αντιμετωπίζονται από το Μαξίμου και ο οποίος τους οδηγεί σε πολιτική και εκλογική συρρίκνωση.

Τα δύο κόμματα και οι ηγεσίες τους είναι οι μεγάλοι χαμένοι από την συγκυβέρνηση. Στις δημοσκοπήσεις υπάρχει υποχώρηση των ποσοστών τους ή στην καλύτερη περίπτωση καθήλωση. Ιδιαίτερα η ΔΗΜΑΡ εκτός από τις αποχωρήσεις βουλευτών και στελεχών της αντιμετωπίζει τον κίνδυνο αριστερής πλαγιοκόπησης και από ένα επιπλέον κόμμα, αυτό που πρόκειται να ιδρυθεί από τα σπλάχνα της. Οι Βουδούρης – Μουτσινάς γίνονται για τον Κουβέλη ότι οι Λοβέρδος – Αηδόνης για τον Βενιζέλο.

Αντίθετα, ο Σαμαράς όχι μόνον αντέχει στις δημοσκοπήσεις, αλλά και το κόμμα του, η Ν.Δ., σταθεροποιείται στη συνείδηση των ψηφοφόρων ως ο ένας από τους δύο κυρίαρχους πόλους του συστήματος κυβερνητικής εξουσίας, δεύτερος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, πίσω από τους οποίους θα στοιχηθούν τα μεγάλα τμήματα των εκλογέων. Στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση, όποτε κι αν στηθούν οι κάλπες, η σύγκρουση θα είναι μετωπική μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ. με το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ να εμφανίζονται ως συμπληρωματικά κόμματα της μελλοντικής διακυβέρνησης.

Κι αν μεν για τη ΔΗΜΑΡ η προοπτική να συμμετέχει και σε κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί, υπό προϋποθέσεις, να τη βοηθήσει εκλογικά, στο ΠΑΣΟΚ η εχθρική πολιτική ρητορική που εμφανίζει η ηγεσία του έναντι του ΣΥΡΙΖΑ, καθιστά τη σύμπλευση με τη Ν.Δ. μονόδρομο, κάτι που αναμένεται να το συμπιέσει ακόμη περισσότερο.

Τα βαρίδια λοιπόν που δένονται στα πόδια του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ από τη συμμετοχή τους στην κυβέρνηση και τα αρνητικά ευρήματα των πρόσφατων δημοσκοπήσεων, είναι αυτά που προκαλούν τον εκνευρισμό στις ηγεσίες τους. Εκνευρισμός ο οποίος εκδηλώθηκε θορυβωδώς με αφορμή το νέο και τελικό έλεγχο της τρόικας πριν την εκταμίευση της δόσης του Απριλίου.

Το κακό με την κυβέρνηση, και ιδιαίτερα το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ, είναι ότι ανέβασαν τη ρητορική της «αντίστασης» έναντι της τρόικας για το «χαράτσι», και τώρα που αυτό παραμένει, μετονομαζόμενο από «τέλος» σε «φόρο», και με βασικό μηχανισμό είσπραξης πάλι τη ΔΕΗ είναι εκτεθειμένοι στην κριτική περί νέας κυβίστησης και υιοθέτηση της μεσαιωνικής τακτικής των καλογέρων να βαφτίζουν το κρέας, ψάρι.

Στην πολιτική όπως και στον πόλεμο δεν υπάρχει χειρότερη τακτική από το να ξεσηκώνεις με θούριους το στράτευμα για αντίσταση και μάχη και λίγο πριν αυτή δοθεί να διατάζεις υποστολή της σημαίας και υποχώρηση. Όσες διευκρινίσεις και να δοθούν, όσα επιχειρήματα και να προβληθούν περί της διαφορετικότητας του «φόρου» από το «τέλος», αυτό που μένει ως γεύση στους πολίτες είναι η ΔΕΗ ως βασικός μηχανισμός είσπραξης και η οικονομική επιβάρυνση η οποία συνεχίζεται.

Και φυσικά η δυσθυμία για την ευθύνη της κυβερνήσεως και πρωτίστως του υπουργείου Οικονομικών, το οποίο αν και γνώριζε εδώ και καιρό το θέμα δεν προετοιμάστηκε για να ανεύρει εναλλακτικές -που υπάρχουν- αλλά περίμενε, όπως γίνεται πάντα, την τελευταία στιγμή με αποτέλεσμα να ακυρωθούν για πολλοστή φορά οι προβαλλόμενες «κόκκινες γραμμές» και να γίνει αυτό που θέλει η τρόικα. Ό,τι χειρότερο δηλαδή για την κυβέρνηση και τα τρία κόμματα που τη συναπαρτίζουν.

Εν κατακλείδι, όλος ο θόρυβος έγινε όχι για να ισχύσει η κυβερνητική δέσμευση για να καταργηθεί το «χαράτσι», αλλά για να αποποιηθούν ευθυνών ή να υποστούν το ολιγότερο δυνατό κόστος από τη διατήρησή του τα κόμματα που συγκροτούν την κυβέρνηση. Ήταν ένας εσωτερικός κυβερνητικός πόλεμος εντυπώσεων και όχι μια μάχη ουσίας με την τρόικα. Η εμβαλωματική λύση που δόθηκε μάλιστα ίσως αποδειχθεί και χειρότερη της ισχύουσας, αφού διευρύνεται η βάση όσων θα κληθούν να πληρώσουν πριν ακόμη υπάρξει ολοκληρωμένη πρόταση ριζικής αλλαγής του φορολογικού συστήματος.