Διαβάζει το ΠΑΣΟΚ Αγκάθα Κρίστι;

Και οι δυο συμπτωματικά αφορούν το κόμμα της συγκυβέρνησης του οποίου ηγείται ο Βαγγέλης Βενιζέλος. Όχι δεν πρόκειται για τα δημοσκοπικά ποσοστά του όπως αυτά καταγράφονται στις ποικίλες έρευνες που δημοσιεύει ο Τύπος. Δεν αφορά, όπως οι καχύποπτοι θα υπέθεταν, στο θέμα των υποβρυχίων, ούτε στη κατάθεση δικής του τροπολογίας για το σύμφωνο συμβίωσης των ομόφυλων ζευγαριών.

Δεν σχετίζεται καν με τις ανακοινώσεις του που καλούν σε επιτακτικό ύφος τον Άδωνη Γεωργιάδη να μη μιλάει για απολύσεις ιατρών και νοσηλευτικού

προσωπικού. Ούτε, φυσικά, συνδέεται με την απαίτηση της φοιτητική του παράταξης να ζητήσει την παραίτηση του Κωνσταντίνου Αρβανιτόπουλου . Αλλού εντοπίζεται το ενδιαφέρον.

Πρώτα, στην έρευνα της «Κάπα Research» που δημοσιεύει το «Βήμα» , σύμφωνα με την οποία τ ο 46,6% των ερωτηθέντων απαντά «ναι» και «μάλλον ναι» στο ερώτημα εάν μέχρι τις εκλογές πρέπει ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ και άλλες κινήσεις από τον χώρο της Κεντροαριστεράς να σχηματίσουν όλοι μαζί ένα νέο πολιτικό κόμμα. Στην ερώτηση, μάλιστα, εάν θα ψήφιζαν ένα τέτοιο κόμμα στις ευρωεκλογές, το 28,1% απαντά «ναι» και «μάλλον ναι».

Δεύτερον, στην απάντηση του γραφείου Tύπου του ΠΑΣΟΚ στο πρωτοσέλιδο της εφημερίδας «Real Νews», το οποίο έχει τίτλο: «Απασφάλισε” ο Βενιζέλος!» υπό τον υπέρτιτλο «Bάζει “φωτιά” στην διαπραγμάτευση» και συνοδευόμενο από το σχόλιο «υπό το βάρος της δημοσκοπικής κατάρρευσής του το ΠΑΣΟΚ οδηγείται σε σκλήρυνση στάσης στα θέματα των πλειστηριασμών και των ομαδικών απολύσεων».

Δεν ξέρω ποιο από τα δύο είναι το πιο σημαντικό για το σημερινό εναπομείναν ΠΑΣΟΚ. Η αδυναμία εκπλήρωσης της ανάγκης για υπέρβαση και σύνθεση μιας πλατιάς Κεντροαριστεράς η οποία ανιχνεύεται ως αίτημα μεγάλης μερίδας της κοινωνίας; Ή η ενόχλησή του από τη διαπίστωση μιας εφημερίδας ότι ο πρόεδρός του ασφυκτιά υπό τη ραγδαία συρρίκνωση του κόμματος , ως εκ τούτου θέτει όρους σε αντιπάλους και εταίρους προκειμένου να προφυλαχθεί από το περαιτέρω πολιτικό κόστος;

Εκτιμώ ότι σε άλλες εποχές μέλημα του κόμματος θα ήταν να συντονίσει πολιτικές θέσεις και ιδέες, λόγο και ύφος δημόσιας παρουσίας στη κατεύθυνση της συνάντησής του με το αίτημα σύστασης μιας σύγχρονης Κεντροαριστεράς ή ανασύστασης του απολεσθέντος σοσιαλδημοκρατικού πόλου. Τώρα, όμως, ακόμα και τη μίνιμουμ ατζέντα για το μάξιμουμ της διάθεσης της όποιας πειθούς του για αυτή την επείγουσα υπόθεση φαίνεται να την έχει αναθέσει στη πρωτοβουλία των «58».

Το κακό είναι ότι η ηγετική του ομάδα μοιάζει εξουδετερωμένη από κάθε άλλο ανακλαστικό πλην του ενστίκτου πολιτικής επιβίωσης. Ή, καλύτερα, τείνει να περισώσει ότι έχει απομείνει, καθώς εδώ και καιρό η συγκρότησή του άλλοτε κραταιού κινήματος φέρνει σε ασύντακτο στράτευμα σε αδιέξοδη οπισθοχώρηση.

Το χειρότερο, όμως, είναι ότι εγκλωβισμένο σε ένα νέο ιδιότυπο μικρομεγαλισμό συμπεριφέρεται άκομψα σε στυλ: «Εκτιμώ την κριτική μόνο εφόσον αποτελεί ανεπιφύλακτο έπαινο». Γεγονός που του αφαιρεί το δίκιο ακόμα και εκεί που πράγματι το έχει. Στο ίδιο άτεχνο τέμπο η επιθυμία του προέδρου του να πλασάρεται ως συναρχηγός της κυβέρνησης προκαλεί κλυδωνισμούς στο εσωτερικό του.

Η διάχυτη αίσθηση περί πολιτικού «μηδισμού» του προς την «αυλή» της ΝΔ υπό το μανδύα των «προγραμματικών συμφωνιών», καθώς και η ανταλλαγή αερόσακων μαζί της στις ανά περίσταση συγκρούσεις της κυβέρνησης με το ΣΥΡΙΖΑ, δημιουργούν έντονη δυσθυμία στους κόλπους του ΠΑΣΟΚ. Ατμόσφαιρα που δεν αποτρέπει την πιθανή απομείωση ή την πολιτική λεηλασία και της κοινοβουλευτικής του ομάδας δεδομένων των σφοδρών πυρών που δέχεται από την αξιωματική αντιπολίτευση.

Προφανώς, αυτό το σκηνικό κραδασμών αναστατώνει τον όποιο οπορτουνισμό, υστεροβουλία, βόλεμα στη προσκόλληση της εξουσίας. Πιστοποιεί ότι περιγράφεται ως αδύναμος κρίκος της συγκυβέρνησης και εντείνει στο εσωτερικό του μια νέα φθοροποιό κρίση. Προοπτική που δεν αποκλείει ενδεχόμενες κοινοβουλευτικές απώλειες όσο το ΠΑΣΟΚ θα παραμένει χωρίς παρεμβατικό λόγο και αυτόνομη παρουσία.

Αντί , όμως,, οι συγκεκριμένοι τριγμοί να το οδηγήσουν σε αποσαφήνιση της τρέχουσας φυσιογνωμίας του και βελτίωση της σχέσης του με τις υπόλοιπες δυνάμεις του κεντροαριστερού χώρου , τακτική ωφέλιμη εν όψει ευρωεκλογικών ανακατατάξεων, ασκείται σε αυτοκρατορικούς λεονταρισμούς.

Ωστόσο, στην άθλια εκδοχή ενός ρημαγμένου Φαρ Ουέστ που κατάντησε η χώρα, είναι περιττό η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ να υποδύεται τον υπεύθυνο και γεμάτο αυταπάρνηση «φτωχό και μόνο καουμπόι». Αντίθετα , ίσως , να ήταν ταιριαστό με τη πραγματικότητα να το γυρίσει στην ανάγνωση θρίλερ και αστυνομικών μυθιστορημάτων. Μια καλή αρχή θα ήταν η εμβάθυνση στους «10 μικρούς νέγρους» της Αγκάθα Κρίστι, την η αρτιότερη μάλλον έκφραση της τεχνικής της βαθμιαίας εξαφάνισης.