Δημόσιο… απολύσεις και ανάπτυξη!

Διαπραγματεύσεις επί διαπραγματεύσεων, μαραθώνιες συσκέψεις, γιατί; Για το Δημόσιο. Εκεί όπου η μνημονιακή μας υποχρέωση ήταν να μπουν μέχρι τον Ιούνιο 12.500 υπάλληλοι σε διαθεσιμότητα και 25.000 μέχρι το τέλος της χρονιάς. Και έχουμε φτάσει να συζητάμε για απολύσεις 2.000 επίορκων δημοσίων υπαλλήλων και άλλων 5.500 μέχρι το τέλος της χρονιάς. Δύο παρατηρήσεις:

Α. Η λειτουργία της ελληνικής δημόσιας διοίκησης δεν είναι δα και πρότυπο. Ουδείς αντιλέγει σε αυτό. Αντιθέτως, μάλλον παράδειγμα προς αποφυγή συνιστά. Αυτό όμως δεν σημαίνει

πως το νούμερο ένα ζητούμενο είναι να φύγει κόσμος και κοσμάκης από εκεί χωρίς κανένα κριτήριο και με συνοπτικές διαδικασίες. Αυτό που επιβάλλεται να γίνει είναι να επαναξιολογηθούν οι υπηρεσίες του, να βάλουν «λουκέτο» όσοι Οργανισμοί δεν έχουν λόγο ύπαρξης, να αξιολογηθεί σε μια -όσο το δυνατόν- πιο δίκαιη βάση το ανθρώπινο δυναμικό και κατόπιν εάν χρειαστεί να γίνουν απολύσεις. Αυτό ήταν και το σκεπτικό. Οι διαδικασίες όμως φαίνεται πως καθυστέρησαν τόσο όσο χρειάστηκε για να πέσει στο τραπέζι το πιεστικό αίτημα της τρόικας για απολύσεις εδώ και τώρα, αίτημα που θέτει ως επί το πλείστον το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Β. Η απόλυση των επίορκων υπαλλήλων θα έπρεπε να είναι κάτι αυτονόητο: Η λειτουργία όμως των μηχανισμών και κυρίως η καθυστέρηση στην απονομή δικαιοσύνης έχει προκαλέσει απίστευτο αλαλούμ… Ειδικά στις συγκεκριμένες περιπτώσεις οι όποιες διαδικασίες θα έπρεπε να κινούνται σε ρυθμούς «εξπρές». Όμως όλο αυτό το θολό τοπίο επιτρέπει στην τρόικα να τα βάζει «όλα σε ένα τσουβάλι»: Ως και η απομάκρυνση «εδώ και τώρα» των υπαλλήλων που έπειτα από μια απλή καταγγελία πρέπει να κριθούν από τα Πρωτοβάθμια Πειθαρχικά έχει πέσει στο τραπέζι.

Εν κατακλείδι έχουμε δώσει το δικαίωμα η τρόικα να ζητά τα πράγματα να γίνουν ανάποδα: Στο δημόσιο θα έπρεπε να προηγηθούν αξιολογήσεις και διαθεσιμότητες, ενώ πλέον μιλάμε για άμεσες απολύσεις.

Και όλα αυτά σε μια περίοδο που η πρώτη προτεραιότητα της Κυβέρνησης με την ύφεση να έχει κατασκηνώσει 6 χρόνια πάνω από την Ελλάδα και οι άνεργοι αυξάνονται μέρα με την ημέρα θα έπρεπε να ήταν μια αναπτυξιακή διέξοδος: Αποκρατικοποιήσεις, προσέλκυση ξένων επενδύσεων, κοινοτικά κονδύλια.

Και όμως έχουμε μείνει στα ίδια και τα ίδια: «Κόβε- ράβε» έσοδα και δαπάνες.